«Δε θα μπορούσα να λείπω από μια τέτοια εκδήλωση-διαμαρτυρία. Για μένα επίσης είναι παρήγορο ότι οι δυνάμεις της Αριστεράς κυρίως, μ' αυτή την κινητοποίηση, παίζουν το σωστό τους ρόλο».

«Με τη συμμετοχή μου θέλω να δηλώσω κι εγώ την αντίθεσή μου στην αναθεώρηση του άρθρου 24. Ποιος δε γνωρίζει ότι τα δάση είναι ζωή! Δε θέλω και δεν πρέπει να κοπούν άλλα δέντρα. Κινδυνεύει η ζωή μας και κυρίως η ζωή των παιδιών μας. Ας αντισταθούμε».

«Συμπαρίσταμαι ουσιαστικά στο δικαίωμα των παιδιών μας στην υγεία. Στο δικαίωμα αυτών των νέων κυττάρων να διεκδικούν λιγότερη μόλυνση του περιβάλλοντος. Εμείς ως παιδιά είχαμε μεγαλύτερη τύχη από τα σημερινά παιδιά. Υπήρχε πράσινο, υπήρχε λιγότερη μόλυνση. Για τα παιδιά μας πρέπει να αγωνιστούμε. Τους φυσικούς πόρους δεν πρέπει να τους εξαφανίσουμε. Φτάνουν οι φωτιές. Μας φτάνει το νέφος. Τουλάχιστον ό,τι μπορούμε να πολεμήσουμε ας το πολεμήσουμε».

«Συμμετέχω στη σημερινή συναυλία λόγω του γεγονότος ότι δεν μπορεί να βάζουμε το περιβάλλον πάνω ακόμη και από, πιθανόν, καλές προθέσεις. Διότι, ως γνωστόν, ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις».

«Αυτό που μ' έκανε να συμμετάσχω σ' αυτή τη συναυλία είναι αυτό που τρώει την ψυχή μου εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ότι όλα είναι μολυσμένα. Η πνευματική τροφή, η φυσική τροφή, ο αέρας που αναπνέουμε. Νιώθω ότι η μετάλλαξη όλο και προχωρεί, οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν αλλάξει, η τέχνη έχει αλλάξει, η αντιμετώπιση του κοινού - για να σχολιάσουμε και το ότι δεν έχει κόσμο αυτή τη στιγμή - έχει αλλάξει. Εγώ πάντως ειλικρινά ανησυχώ. Εγώ λίγο πρόλαβα και έφαγα και μια ντομάτα που ήταν ντομάτα, ερωτεύτηκα έναν έρωτα που δεν ήταν επικίνδυνος, ανέπνευσα έναν αέρα που ήταν καθαρός. Και, όπως καταλαβαίνετε, αυτό που πραγματικά με ανησυχεί είναι τα παιδιά. Κανονικά θα έπρεπε το τραγούδι να αλλάξει τον κόσμο, αλλά μάλλον ο ποιητής, ο Γκάτσος, έχει δίκιο. "Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα". Αυτές οι οργανώσεις που συμμετέχουν πού είναι αυτή τη στιγμή; Εχω μείνει άναυδη. Μόνο οι πρόεδροι των εκατοντάδων οργανώσεων που συμμετέχουν να ήταν εδώ πέρα, θα ήταν ήδη πολλοί. Αυτοί όλοι πού είναι, μου λέτε; Δεν ενδιαφέρει κανέναν πια αυτή η υπόθεση; Η υπόθεση φύση;».

«Είναι χρέος όλων μας να προστατέψουμε ό,τι έχει σχέση με το περιβάλλον. Ιδιαίτερα τα δάση που έχουν απομείνει στο Νομό Αττικής και που αποτελούν πνεύμονα ζωής για όλους μας. Η στάση μας και η αντίδρασή μας πρέπει να είναι ουσιαστική, για να καταλάβουν οι άνθρωποι της πολιτείας και εκείνοι που κινούν τα νήματα όλων αυτών των κερδοσκοπιών, ότι ο λαός δε θα τους αφήσει να επιτελέσουν ένα τέτοιο καταστροφικό έργο. Είμαστε αποφασισμένοι να προστατέψουμε κάθε δέντρο που κινδυνεύει στο Νομό Αττικής».

«Είμαστε εδώ γιατί νιώθουμε ότι πρέπει να είμαστε εδώ. Δεν έχουμε καμία πρόταση, καμία λύση. Γιατί είναι πολλά πράγματα που δεν ξέρουμε. Απλά μπορούμε να τη σπάσουμε σε κάποιους ανθρώπους που τους αξίζει».

«Σκέφτομαι την υγεία, τόσο τη σωματική, όσο και την πνευματική, του γιου μου. Δηλαδή την παρακαταθήκη που θα αφήσουμε εμείς στα παιδιά μας. Εμείς ζούμε, έχουμε ζήσει, πρέπει να αγωνιστούμε για τα παιδιά μας. Και νομίζω ότι τέτοιες καταστάσεις, που οδηγούν στην οικοπεδοποίηση της αναπνοής μας, των δασών, χρειάζονται χτύπημα. Χρειάζεται να νικήσουμε, χρειάζεται να κινητοποιηθεί όλος ο κόσμος, να ευαισθητοποιηθεί και να καταλάβει ότι το πρόβλημα είναι άκρως πολιτικό, όχι με τη στενή έννοια. Είναι πολιτικό για την ίδια τη ζωή μας, για την κοινωνία μας, είναι για τα παιδιά μας. Τι παρακαταθήκη θα αφήσουμε εμείς στα παιδιά μας; Πιστεύω, λοιπόν, ότι αυτό που μπορεί να κάνει ένας καλλιτέχνης είναι να συμμετέχει έστω και με ένα τραγούδι σε μια τέτοια εκδήλωση. Αυτό κάνω κι εγώ».