Δεδομένα τα σημάδια για νέα καπιταλιστική κρίση πριν ακόμα κλείσει τον κύκλο της η προηγούμενη (το ομολογούν μόνοι τους πια οι αστοί αναλυτές).

Δεδομένο είναι πως οι άνθρωποι στις λαϊκές γειτονιές - που τόσο τους χαϊδεύουν οι αστοί αναλυτές για μια δήθεν «ωριμότητα» που δείχνουν όταν δεν κατεβαίνουν στη διαδήλωση - είναι ήδη στο δρόμο.

Δεδομένο είναι ότι αυξάνει η λαϊκή συσπείρωση που με πραγματική ωριμότητα βάζει απέναντί της το σύστημα που τσακίζει τον εργαζόμενο λαό για να σώσει τους καπιταλιστές.

Δεδομένο είναι ότι αργά, αλλά σταθερά η συζήτηση και στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές αφορά όλο και περισσότερο στην ίδια την καπιταλιστική κρίση.

Μ' αυτά τα δεδομένα το άνοιγμα της συζήτησης ακόμα πιο πλατιά για τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει η λαϊκή πάλη, ώστε να κεντράρει στον αντίπαλο, στα μονοπώλια και την εξουσία τους, διευκολύνεται.

Αυτό το γνωρίζουν οι αστοί και χτυπάνε καμπανάκι κινδύνου.

Για την εργατική τάξη, το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων, πρέπει να συνεχίσει να είναι παγερά αδιάφορο το κλάμα των αστών. Η λαϊκή οικογένεια έχει πάθει πολλά, τα χειρότερα έρχονται.

Η οργανωμένη συλλογική άρνηση πληρωμών, η αλληλεγγύη, η παραπέρα οργάνωση της ενιαίας πάλης με στόχο την ανατροπή έχουν μπει στην ημερήσια διάταξη.

Το γεγονός ότι φτάνουν αστοί δημοσιολόγοι να οργίζονται δήθεν γιατί αυτοί της τρόικας «είναι επικίνδυνοι (...) είναι και καραγκιόζηδες» (στο «Mega» χτες το βράδυ), δεν πρέπει να ξεγελά κανέναν. Στην ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ των καπιταλιστών κάθε τμήμα της αστικής τάξης προσπαθεί να σώσει το δικό του τομάρι, να εξασφαλίσει συμμαχίες ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα για την επόμενη μέρα, που ελπίζουν ότι θα 'ναι και πάλι ένας περίπατος άγριας εκμετάλλευσης.

Παρά τα τηλεοπτικά λόγια συμπάθειας για το λαό που πάσχει, η αστική τάξη εκφράζει καθαρά με όρους μέλλοντος τους αντεργατικούς στόχους της, τρανό παράδειγμα ο χώρος της Παιδείας. Η αρμόδια υπουργός το γνωρίζει γι' αυτό και οι λεονταρισμοί της προχτές στη Βουλή. Γιατί ξέρει πως τα παιδιά που καλούνται να γίνουν οι αυριανοί μισθωτοί σκλάβοι βιώνουν και στο σπίτι και στο σχολείο την ίδια πολιτική.

Μια μέρα μετά τον «τσαμπουκά» της υπουργού, διαβάζουμε στον κυβερνητικό Τύπο ότι ο καθηγητής καλείται να μπει στην τάξη με μισθό 660 ευρώ, δηλαδή με 22 ευρώ τη μέρα, 2,80 το εισιτήριο να πάει σχολείο, 4 ευρώ δύο σουβλάκια για μεσημέρι κι άλλα 10 ευρώ για βραδινό φαγητό, κάνουν κοντά 17 ευρώ. Με τα υπόλοιπα 5 πρέπει να καλύψει όλες τις άλλες ανάγκες του: Σπίτι, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, ρούχα, δε συζητάμε για μόρφωση (θα του δώσει η υπουργός «ταμπλέτα» που τα 'χει όλα). Αυτός ο άνθρωπος καλείται να μπει στην τάξη και να διδάξει τα παιδιά το «πίστευε και μη ερεύνα», να τους ζητήσει να υπομείνουν μάθημα χωρίς βιβλία, να αγοράσουν βιβλία (ήδη ζητείται η αγορά των αγγλικών που η υπουργός ήθελε να γίνει και κύρια γλώσσα...).

Αυτός ο άνθρωπος καλείται να διδάξει σε παιδιά που οι γονείς τους έχουν επίσης όλα κι όλα 22 ευρώ μεροκάματο, όπως και ο καθηγητής, σε παιδιά που πάνε στο σχολείο υποσιτισμένα, σε παιδιά που στο μυαλό τους κυριαρχεί ο βραδινός καυγάς γιατί δεν πληρώθηκε το ρεύμα, γιατί το παιδί θέλει παπούτσια, γιατί ο παππούς θέλει φάρμακα που δεν παρέχει το ΙΚΑ, γιατί το άλλο παιδί που σπουδάζει κάπου στην επαρχία εγκατέλειψε τη σχολή για να βγει στο μεροκάματο. Κι αυτός ο άνθρωπος, ο δάσκαλος, πρέπει να βαθμολογήσει τα παιδιά σαν να βρίσκονται στη γυάλα και ο ίδιος και τα παιδιά. Δεν είναι στη γυάλα και το ξέρουν.

Η κατάσταση είναι πάρα πάρα πολύ σοβαρή. Η κυβέρνηση, η αστική τάξη έχουν αποφασίσει και εφαρμόζουν μια πολιτική καταστροφής μεγάλων τμημάτων της εργατικής τάξης, καταστροφής της ίδιας της επόμενης βάρδιας των εργατών (αυτά είναι τα παιδιά στα σχολεία).

Πρέπει να 'ναι κάποιος εξαιρετικά αναίσθητος για να αδιαφορήσει για όλα αυτά. Κι ευτυχώς όλο και περισσότεροι νιώθουν την ανάγκη να δηλώσουν δημόσια ότι δεν είναι αναίσθητοι. Οι συσκέψεις, που γίνονται στις γειτονιές και μετέχουν σ' αυτές γονείς, μαθητές, καθηγητές, στέλνουν καλό μήνυμα. Στο ένα μετά το άλλο τα σχολεία, που η κυβέρνηση δίνει εντολή στους διευθυντές να λειτουργούν σα να διευθύνουν φυλακή, ορθώνεται τείχος υπεράσπισης των παιδιών. Και τα παιδιά προς τιμήν τους διαψεύδουν όσους μιλούσαν για χαμένη γενιά. Κάνουν καθαρό ότι από πολύ μικρά έχουν συνείδηση της ταξικής τους θέσης, κάνουν καθαρό ότι γνωρίζουν ποιος είναι ο αντίπαλος. Η προχτεσινή ανακοίνωση του ΚΚΕ που απαντούσε στο θράσος της υπουργού Παιδείας έγινε ήδη προκήρυξη. Η απειλή του βαθμολόγιου δεν πιάνει. Η απειλή της σύγχρονης σκλαβιάς εξεγείρει.

Είναι θέμα χρόνου να πάρει πλατιά έκταση και το μέτωπο στο χώρο της Υγείας. Η συμμετοχή στην προχτεσινή απεργία έστειλε καλό σήμα.

Καλό είναι το σήμα που έρχεται από ένα μεγάλο μέρος των χώρων δουλειάς. Ολα αυτά τα μέτωπα πρέπει να συνενώνονται όλο και περισσότερο στην κοίτη του αντιμονοπωλιακού ποταμού. Σ' αυτό επιμένει το ΚΚΕ. Αυτό προσπαθούν να αποτρέψουν κλάψες για τη σωτηρία της χώρας που δήθεν είναι υπόδουλη, κλάψες που προσπαθούν απ' τα «αριστερά» να επαναφέρουν την εργατική τάξη στη στρούγκα των αστών. Η πάλη αποκτά τα ταξικά χαρακτηριστικά που της αντιστοιχούν. Εκεί όλη η επιμονή.