Δεν είδαν, δεν ξέρουν τίποτα απ' όσα συνέβησαν.

Γράφουν, όμως, την εκδοχή που πλασάρει ο κρατικός μηχανισμός για να κλονίσει την εμπιστοσύνη πλατιών λαϊκών μαζών στο οργανωμένο εργατικό κίνημα.

Αύριο θα γράψουν πως πρέπει το εργατικό κίνημα να ζητήσει και συγνώμη από τους κουκουλοφόρους γιατί δεν τους άφησε να ασκήσουν το δημοκρατικό δικαίωμά τους να διαλύσουν τη διαδήλωση του ΠΑΜΕ.

Ο αστικός Τύπος αυτοαποκαλύπτεται ότι δεν είναι τυφλός, αλλά αυστηρά προσηλωμένος στο στόχο του να χτυπήσει το εργατικό κίνημα. Στην ίδια τη δημοσιογραφική ναυαρχίδα της αστικής τάξης στήνουν την αγιογραφία των κουκουλοφόρων σαν αθώα παιδιά που είναι απλά αγριεμένα και τα οποία, μαλιστα, με τη δράση τους μπορεί να γίνουν και ο καταλύτης που έχει ανάγκη το κίνημα για να πάρει φωτιά η κοινωνική οργή.

Τέτοια αγωνία από την αστική τάξη για τον προσανατολισμό της κοινωνικής οργής.

Είναι αυτό που λένε, θέλει η αστική τάξη να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει.

Ηδη, μέσα από την ηλεκτρονική του έκδοση, το «ΒΗΜΑ» έκανε επίκληση του νεκρού για να διατάξει την κυβέρνηση να λειτουργήσει ως κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης με έκτακτες εξουσίες που προβλέπονται μάλιστα από το Σύνταγμα. Χαρακτηριστική η φράση «η χώρα δεν αντέχει να συνεχίσει να είναι δημοκρατία». Το ενδιαφέρον είναι στην επισήμανση ότι μια τέτοια εξέλιξη προβλέπεται από το Σύνταγμα. Αλήθεια λένε, το αστικό Σύνταγμα προβλέπει και την αφαίρεση του φερετζέ της δημοκρατίας, απλά, γράφοντάς το, πικραίνουν όσους επιμένουν ότι η λαϊκή πάλη πρέπει να ασκείται με σημαία αυτό το Σύνταγμα, την ώρα που στους χώρους δουλειάς μέσα από τις συνελεύσεις τους οι εργάτες οικοδομούν τις προϋποθέσεις για το δικό τους συνταγματικό δίκιο, το δίκιο του εργάτη.

Είναι δικαιολογημένη, από τη σκοπιά του δικού της ταξικού συμφέροντος, η προσπάθεια της αστικής τάξης να βάλει φρένο στο ογκούμενο εργατικό κίνημα. Είναι δικαιολογημένη, από τη σκοπιά της, η απαίτηση της αστικής τάξης - τώρα που θα χρειαστεί να πάρει ακόμα σκληρότερα μέτρα σε βάρος των εργατών - να λειτουργήσει η εξουσία της χωρίς καν το φερετζέ της αστικής δημοκρατίας (το 'πε χτες με τηλεοπτικό διάγγελμα και η Μπακογιάννη).

Είναι, όμως, παράλληλα η ώρα που το εργατικό κίνημα πρέπει να σηκώσει ακόμα πιο ψηλά τη σημαία της ταξικής απελευθέρωσης, να οξύνει την ταξική αντιπαράθεση, εφαρμόζοντας κατά γράμμα όσα οι αγωνιζόμενοι εργάτες αποφάσισαν στις διαδηλώσεις τους. Να ενταθούν στους χώρους δουλειάς οι συγκεντρώσεις, οι συνελεύσεις, να εκλεγούν εργατικές λαϊκές επιτροπές, να πυκνώσουν οι γραμμές των ταξικών σωματείων, να κάνουν πέρα τους εργατοπατέρες, να διατυπωθούν και διεκδικηθούν αγωνιστικά ένα προς ένα τα αιτήματα, από αυτά που αφορούν την εδώ και τώρα προστασία του λαϊκού εισοδήματος ως εκείνα με τα οποία διεκδικείται να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, αμφισβητείται η εξουσία των καπιταλιστών, προβάλλεται η ιστορική ανάγκη της λαϊκής εξουσίας.

Η αστική τάξη, από την ίδια την ανάγκη της να οχυρώσει την εξουσία της και να διατηρήσει κερδοφόρα την ιδιοκτησία της στα μέσα παραγωγής (άρα να τσακίσει τους εργάτες), δείχνει - με την πίεση που ασκεί για ακόμα πιο αυταρχική διακυβέρνηση - το δρόμο που πρέπει χωρίς παρεκκλίσεις να τραβήξει το εργατικό κίνημα: Την ένταση των προσπαθειών για την ταξική συσπείρωση, για τη διεύρυνση της λαϊκής συμμαχίας που θα βάζει στην ημερήσια διάταξη του αγώνα τη διεκδίκηση της λαϊκής εξουσίας, για τη λαϊκή οικονομία.

Σ' αυτόν τον αγώνα δε χωράνε υποχωρήσεις, σ' αυτόν τον αγώνα μετράται πια η συμμετοχή του καθενός όχι πλέον μόνο σαν αριθμητική πρόσθεση, αλλά σαν ποιοτική συμβολή.

Σ' αυτήν τη διαπάλη τα μέσα ενημέρωσης που έχει στη διάθεσή της η κάθε τάξη παίρνουν μέρος σαν δύναμη πυρός στην πρώτη γραμμή.

Σ' αυτήν την αντιπαράθεση η αστική δημοσιογραφία συμβάλλει με την κατασκευή - δήθεν καταγραφή («ρεπορτάζ» το ονομάζουν) - «γεγονότων» που στηρίζουν την ιδεολογία και την εξουσία της, ενώ, αντίθετα, ο εργατικός Τύπος, με εργαλείο του, όχι, βέβαια, τη κατασκευασμένη από την αστική εξουσία εικόνα, αλλά την ταξική ανάλυση των γεγονότων, δίνει εξετάσεις και για το πώς αντανακλά πραγματικά τη ζωή της εργατικής τάξης, αλλά κυρίως για το πώς και αν προβάλει αυτά που συμβαίνουν στην αιχμή της ταξικής πάλης.

Την ώρα που τα χαφιεδο-site της αστικής τάξης οργάνωναν την κάλυψη της δολοφονικής προβοκάτσιας, δεκάδες εργάτες - ανταποκριτές του «Ριζοσπάστη» τροφοδοτούσαν τη Συντακτική Επιτροπή της εφημερίδας μας με πληροφορίες - ντοκουμέντα για τις κινήσεις του αντίπαλου.

Το αποτέλεσμα είναι μετρήσιμο. Η «εξαφάνιση» όλων των φύλλων του χτεσινού «Ριζοσπάστη», που έφτασε στα χέρια χιλιάδων εργατών, με τα αδιάψευστα στοιχεία - ντοκουμέντα για το τι έγινε προχτές στην Αθήνα, αλλά και με τις θέσεις του εργατικού κινήματος για το τι πρέπει να γίνει από δω και μετά, είναι ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Συνεχίζουμε σ' αυτήν τη ρότα. Με τον «Ριζοσπάστη», τη γραμμή του ΚΚΕ, περήφανη σημαία, όπως κυκλοφορούσε στη διαδήλωση στα χέρια των εργατών, όπως έγινε χτες ευαγγέλιο στους χώρους δουλειάς, έτσι και κάθε μέρα.