Τα γνωστά μυθεύματα περί «αποστασίας» επιστρατεύει πάλι το επιτελείο του ΠΑΣΟΚ με αφορμή τις διαφωνίες βουλευτών του για το δημοψήφισμα και την ψήφο εμπιστοσύνης, αλλά κυρίως σε μια προσπάθεια να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους. Είναι κουραστικοί. Το παραμύθι της αποστασίας το είχαν επικαλεστεί και πριν λίγους μήνες, όταν το ΠΑΣΟΚ πάσχιζε να περάσει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, τα εξαπτέρυγα του Γ. Παπανδρέου ανακάλυπταν «αποστασία» και «οργανωμένο σχέδιο ανατροπής» επειδή κάποιοι βουλευτές «κλώτσαγαν» φραστικά. Σαν «αποστασία» παρουσιάζουν και τώρα τις προτάσεις βουλευτών τους που προτιμούν τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης, από κοινού με τη ΝΔ, προκειμένου να γίνει πιο αποτελεσματική η ...διαχείριση της κρίσης. Είναι όμως και γελοίοι, αφού αυτοί που τώρα αναμασούν τα περί «αποστασίας» είναι οι ίδιοι που - και σε προσωπικό επίπεδο - με επικεφαλής τον Γ. Παπανδρέου εκλιπαρούσαν τον περασμένο Ιούνη τη ΝΔ, να δημιουργήσουν από κοινού κυβέρνηση εθνικής ενότητας, για την υλοποίηση του αντιδραστικού - αντιλαϊκού τους προγράμματος. Μια προοπτική που από τότε παρέμεινε με κάθε επισημότητα μέσα στα σχέδια και τις στοχεύσεις του ΠΑΣΟΚ, άλλο που για δικούς της λόγους δεν ανταποκρίνεται μέχρι στιγμής η ΝΔ.

Αποστασία σημαίνει ν' αλλάξεις στρατόπεδο. Να απορρίψεις τις τάξεις και τις κοινωνικές ομάδες που υπηρετούσες και να συνταχθείς με αντιτιθέμενα συμφέροντα. Να αρνηθείς, για παράδειγμα, τη συμπόρευση με την εργατική τάξη και τους λαϊκούς αγώνες και να γίνεις μίσθαρνο όργανο της άρχουσας τάξης και των επιχειρηματιών. 'Η το αντίθετο, να είσαι στο αστικό στρατόπεδο και περάσεις με αυτό της εργατικής τάξης. Κάνουν κάτι τέτοιο όσοι βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ δείχνουν να διαφοροποιούνται από τις τρέχουσες κυβερνητικές επιλογές; Οχι. Τα συμφέροντα του κεφαλαίου είχαν για αλφαβητάρι, τα ίδια ακριβώς συμφέροντα κρίνουν ότι θα εξυπηρετηθούν πιο αποτελεσματικά με τις προτάσεις για κυβερνήσεις συνεργασίας με τη ΝΔ, πρώτος εμπνευστής των οποίων είναι ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου. Γιατί, όπως έλεγε διαμαρτυρόμενη χτες η Μ. Ξενογιαννακοπούλου, «το ΠΑΣΟΚ εξάντλησε επί μήνες κάθε δυνατότητα και ευκαιρία για να υπάρξει συναίνεση», αλλά «δεν υπάρχει κανείς που να αναλάβει μερίδιο της ευθύνης». Αυτός είναι ο καημός του ΠΑΣΟΚ. Δεν του αρκεί που το ΛΑ.Ο.Σ. ψήφισε το μνημόνιο - ταφόπλακα για τις τύχες των εργαζομένων και βάζει πλάτη στις περισσότερες κυβερνητικές επιλογές. Δεν του φτάνει που η ΝΔ στηρίζει και ψηφίζει τα περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα που έρχονται στη Βουλή. Του είναι λίγο που με κάθε ευκαιρία τάσσεται υπέρ των στρατηγικών επιλογών η Μπακογιάννη. Καημός του ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα τώρα που φουντώνει η λαϊκή αντίδραση και το κίνημα δείχνει τάσεις ανόδου, είναι να ισχυροποιήσει όσο γίνεται περισσότερο το κυβερνητικό σχήμα, ώστε να γίνει πιο αποδοτική η πολιτική υλοποίηση της υπέρβασης της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου με τη χειραγώγηση του λαού.

Τα περί «αποστασίας» βουλευτών και στελεχών, είναι ...«περσινά ξινά σταφύλια», που λέει ο λαός. Εκείνο, πάντως, που έχει σημαντική αξία, σήμερα που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ο πόλεμος της οικονομικής ολιγαρχίας εναντίον των εργαζομένων, είναι να συνειδητοποιηθεί η ανάγκη, εργαζόμενοι και άλλες λαϊκές δυνάμεις που ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ να δραπετεύσουν όσο γίνεται πιο μαζικά από το κόμμα αυτό και να συστρατευτούν στην υπόθεση της αντίστασης και ανατροπής μιας πολιτικής που ήδη έχει προκαλέσει καταστροφικά αποτελέσματα για το λαό.