***

α) Ο Κ. Σημίτης επισκέφθηκε τον τάφο του Γκάντι. Στο χώρο του μνημείου υπάρχει βιβλίο επισκεπτών. Ιδού τι έγραψε ο Κ. Σημίτης: «Είναι μια πολύ ωραία τοποθεσία, που μας θυμίζει τον ηγέτη της πολυπληθέστερης Δημοκρατίας στον κόσμο»... Ομως, όταν επισκέπτεσαι τον τάφο του Γκάντι, αλλά εκείνο που σου κάνει εντύπωση είναι η «ωραία τοποθεσία»... και, μάλιστα, αυτό το γράφεις στο βιβλίο επισκεπτών, ε, αυτό είναι πρόβλημα. Μέγα πρόβλημα. Ειδικά όταν το γράφεις και το υπογράφεις ως πρωθυπουργός της Ελλάδας.

β) Ο κ. Σημίτης, μιλώντας στους Ινδούς επιχειρηματίες, έσπευσε να εκτιμήσει ότι τα «οφέλη» που προκύπτουν από την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος»... είναι πολλαπλά. Ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να γνωρίζει ιστορία. Και όντας φιλοξενούμενος σε μια χώρα, που είχε εξαιρετικές σχέσεις με τη Σοβιετική Ενωση, όπως η Ινδία, μια χώρα που στηρίχτηκε αμέριστα από την ΕΣΣΔ στον αγώνα της για ανεξαρτησία, θα έπρεπε να μπορεί να καταπνίγει την προσφιλή του φρασεολογία περί «παραπετάσματος», που δεν ακούγεται καλά στα αυτιά των Ινδών, και που το μόνο που αποδεικνύει είναι ο έμφυτος αντικομμουνισμός του.

γ) Ο πρωθυπουργός στην Ινδία υπέπεσε και σε διπλωματικό ατόπημα. Τους προέτρεψε να παραπέμψουν το θέμα του Κασμίρ ...στη Χάγη! Λάθος; Εκτελούσε ευρωατλαντική υπηρεσία; Αγνωστο. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο κ. Σημίτης θα έπρεπε να γνωρίζει ότι για την Ινδία το Κασμίρ θεωρείται εσωτερική της υπόθεση. Θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η κίνησή του - για τους Ινδούς - ισοδυναμεί με το να ερχόταν εδώ στην Ελλάδα κάποιος και να μας έλεγε να πάμε το (ανύπαρκτο) «θέμα της Θράκης» στη Χάγη!

***