Σημαντικό όπλο στα χέρια των κομμουνιστών και της εργατικής τάξης, για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης στη χώρα μας, αποτελεί ο Β' Τόμος του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ. Γι' αυτό πρέπει να φτάσει στα χέρια κάθε κομμουνιστή και πλατύτερα στον εργαζόμενο λαό, σημείωσε ο Διονύσης Αρβανιτάκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ, στη διάρκεια εκδήλωσης - παρουσίασης του Δοκιμίου, που έγινε το πρωί της Κυριακής στις Σέρρες. Οπως είπε, είναι βασικό ζήτημα εξοπλισμού, η εργατική τάξη να καταλάβει ότι οι αγώνες χρειάζονται, η αλληλεγγύη χρειάζεται, η απεργία χρειάζεται, αλλά δεν αρκούν, μπροστά σε αυτό που πρέπει να λύσει, το ζήτημα δηλαδή της εξουσίας.

Σημείωσε ότι το ΚΚΕ μελετά την ιστορία του «για να γίνει πιο ετοιμοπόλεμο στη σύγχρονη επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης, για να γίνει Κόμμα παντός καιρού, διότι οι κρίσιμες καμπές, όπου κρίνεται το ζήτημα της εξουσίας, δεν έχουν τελειώσει. Με βάση το ρόλο που έχει η εργατική τάξη, θα πρέπει η στρατηγική του κόμματος της εργατικής τάξης, του ΚΚΕ, η στρατηγική της εργατικής τάξης, να σκοπεύει στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου».

Πρόσθεσε πως επιβεβαιώνεται ότι «η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» και ότι η στρατηγική των σταδίων, που υιοθέτησε το ΚΚΕ σε κρίσιμες ιστορικά περιόδους, εγκλώβιζε το Κόμμα στην πάλη για να δρομολογηθούν ορισμένες δημοκρατικές εξελίξεις. Ταυτόχρονα, εγκλώβιζε την επαναστατική διάθεση και τη φλόγα που είχε ο ΕΛΑΣ, τη δύναμη που έκρυβε μέσα της η ενότητα της ένοπλης δράσης εργατιάς - αγροτιάς, με συνέπεια, τον Οκτώβρη του 1944, όταν στην Ελλάδα είχε διαμορφωθεί επαναστατική κατάσταση, το Κόμμα να μην έχει σαν στόχο την κατάληψη της εξουσίας.

Στάθηκε ιδιαίτερα στην επανεκτίμηση της 6ης Ολομέλειας του 1956 και τη συνεργασία ανάμεσα στα Κομμουνιστικά Κόμματα. Οπως είπε, το ΚΚΣΕ και τα 6 αδελφά κόμματα, που φιλοξενούσαν τη βασική δύναμη του Κόμματος και του ΔΣΕ μετά την ήττα, δεν έκαναν επέμβαση, αλλά παρέμβαση. Και στο Δοκίμιο «κρίνουμε τη γραμμή της παρέμβασης που έγινε. Δεν ισχύουν παλιότερες εκτιμήσεις μας, ότι έβαλε τέλος στην κρίση, διότι στο Κόμμα δεν υπήρχε καμία κρίση, υπήρχε διαπάλη και σε διασύνδεση με το ΚΚΣΕ. Η 6η Ολομέλεια έφερε την κρίση στο Κόμμα, γιατί χαρακτήρισε το ΔΣΕ σεχταριστικό λάθος, την αποχή από τις εκλογές του '46 λάθος και αριστερίστικη την προσπάθεια που έκανε το Κόμμα το 1953, με βάση την πείρα της ταξικής πάλης, να καταργήσει τα στάδια και να πει ότι είναι ώριμες οι προϋποθέσεις για τη σοσιαλιστική επανάσταση».

Σε ό,τι αφορά την 12η Ολομέλεια, που οδήγησε στη διάσπαση, σημείωσε ότι ήταν επιβεβλημένη, καθώς «η ρήξη με τον ευρωκομμουνισμό για την ύπαρξη ΚΚ, έστω χωρίς να έχει ξεκαθαρισμένη τη στρατηγική του το Κόμμα, εξασφάλισε τη συνέχεια του Κόμματος».