ΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΑΡΟΝ: «Ενα δημοφιλές άρθρο με τον ελκυστικό τίτλο "Πώς η Κίνα θα κατακτήσει τον κόσμο", που έχει ήδη αναρτηθεί σε πολλές ιστοσελίδες της Λατινικής Αμερικής, αναφέρεται απλώς στις συγκυρίες. "Οι επιχειρηματίες επέστρεψαν από την Κίνα εντυπωσιασμένοι: Ολόκληρη η Βραζιλία κατασκευάζει ένα εκατομμύριο κομμάτια από κάποιο προϊόν, ενώ η Κίνα κατασκευάζει σαράντα εκατομμύρια κομμάτια από το ίδιο προϊόν σε ένα μόνο εργοστάσιο. Η ποιότητα είναι ίδια, αλλά η ταχύτητα διανομής των Κινέζων είναι εντυπωσιακή. Οι Κινέζοι εξάγουν το προϊόν τους στην αγορά μέσα σε λίγες εβδομάδες, σε τιμές πολύ μικρότερες από αυτές της Βραζιλίας". Εκεί, στην Κίνα, συνεχίζει το άρθρο, οι επιχειρηματίες ανακάλυψαν ότι ένα από τα εργοστάσια έπρεπε να αλλάξει έδρα διότι οι μισθοί των εργατών είχαν πλέον φθάσει στα ύψη, στα 100 δολάρια. Εκεί, στην Κίνα, δεν πληρώνονται υπερωρίες, οι εργάτες αρκούνται σε μία θέση εργασίας και είναι πρόθυμοι να εργαστούν και κάποιες ώρες αμισθί προκειμένου να τη διασφαλίσουν. Αυτή είναι η μεγάλη κινεζική παγίδα (...) επιμένει ο αρθρογράφος. Και εκτιμά ότι την ώρα που η Ευρώπη πνίγεται μέσα στην οικονομική της κρίση και οι Δυτικοί στέλνουν στην Κίνα τις μονάδες παραγωγής τους για να εκμεταλλευτούν τα φθηνά εργατικά χέρια, την ίδια ώρα χαρίζουν στην Κίνα το μέλλον τους. "Σε λίγο δεν θα υπάρχουν εργοστάσια παπουτσιών ή καλτσών στο δυτικό κόσμο, μόνον στην Κίνα". Υπερβολή; Ισως όχι» (από άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

ΑΜΕΣΗ ΕΠΙΠΤΩΣΗ: «Το δριμύ ψύχος που ενέσκηψε τις τελευταίες ημέρες του Ιανουαρίου απειλεί χιλιάδες αστέγους (...) Η απειλή λαμβάνει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις καθώς οι περισσότεροι των αστέγων υποσιτίζονται (...) Οι υπηρεσίες (...) οφείλουν τη μέγιστη κινητοποίηση για να μη χαθούν ζωές απόκληρων» (από άρθρο στο ΒΗΜΑ).

ΑΔΙΕΞΟΔΟ: «Ακόμη και αν το διαβόητο PSI εξελιχθεί ομαλά, τα επόμενα βήματα είναι δύσκολα και επώδυνα για τους περισσότερους πολίτες. Οι δανειστές μας ζητούν νέο Μνημόνιο με ξεκάθαρες δεσμεύσεις για πρωτογενή πλεονάσματα, εκτεταμένες αποκρατικοποιήσεις και διαρθρωτικές αλλαγές που περιλαμβάνουν απολύσεις σε οργανισμούς και φορείς του Δημοσίου. Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, υπάρχει και η τεράστια μαύρη τρύπα του προϋπολογισμού του 2011 και των λοιπών του 2012, και πρέπει να κλείσουν εδώ και τώρα. Με ποιον τρόπο; Ουδείς γνωρίζει» (από άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).