Με τη Σύνοδο του Σικάγου, το ΝΑΤΟ επιδιώκει την προώθηση της «νέας στρατηγικής αντίληψης», που εγκρίθηκε στη Λισαβόνα (Νοέμβρης 2010). Ενισχύει τις ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επιχειρήσεις, πέραν της ζώνης της Συμμαχίας. Συντονίζεται με τις ανάλογες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και με το κατ' όνομα «Συνεταιρισμό για την ειρήνη». Στο όνομα της «έξυπνης άμυνας» αναπροσαρμόζει τη δομή του, ενοποιεί τη στρατιωτική διοίκηση, εκσυγχρονίζει τα πυρηνικά και συμβατικά όπλα. Διευρύνει τα πλαίσια δράσης του με πρόσχημα τις δήθεν «νέες» και «ασύμμετρες απειλές», όπως: κυβερνοεπιθέσεις, πειρατεία, «τρομοκρατία», διάδοση των βαλλιστικών και πυρηνικών όπλων, «ενεργειακή ασφάλεια», κλιματικές αλλαγές, μετανάστευση, έλλειψη νερού κ.ά. Δρα για το σχηματισμό κρατικών μηχανισμών καταστολής κι επίθεσης (αστυνομίας και στρατού) σε διάφορα κράτη. Επεκτείνει τους λεγόμενους «προληπτικούς πολέμους». Νομιμοποιεί την επέμβαση σε κάθε χώρα σε βάρος του λαού της σε ενδεχόμενο εσωτερικής αμφισβήτησης και ανατροπής της αστικής εξουσίας. Η στάση απέναντι στο ΝΑΤΟ είναι κριτήριο για κάθε κόμμα, για τη θέση και την αξιοπιστία του απέναντι στο λαό.