-- Κ. ΑΡΝΟΚΟΥΡΟΥ («902»): Και αυτή η προεκλογική περίοδος, όπως και η προηγούμενη, σημαδεύτηκε από το δίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο». Ολα τα υπόλοιπα κόμματα ισχυρίζονται ότι για όλα φταίει το μνημόνιο. Ισχύει κάτι τέτοιο;

-- Ηδη τονίσαμε: Το Μνημόνιο 1 και το Μνημόνιο 2 είναι τα μέτρα που παίρνονται σε όλες τις χώρες που περνάνε κρίση και που έχουν σχέση με το να μετατρέψουν την εργατική δύναμη, να την κάνουνε πολύ φθηνή, ούτως ώστε όταν θα ξαναγίνουν οι επενδύσεις να έχουν εξασφαλίσει τη μέγιστη κερδοφορία. Να πούμε και ένα άλλο όμως: Οτι στην Ελλάδα το εργατικό κίνημα, το λαϊκό κίνημα εμπόδισε ορισμένες από αυτές τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, τις καθυστέρησε. Και δεν είναι τυχαίο ότι ο ΣΕΒ, όλοι εν πάση περιπτώσει οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, κατηγορούν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ότι δεν πήραν έγκαιρα τα μέτρα μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, από τη δεκαετία του '90. Και επομένως το μνημόνιο ήταν η χρυσή ευκαιρία ό,τι δεν είχε περάσει πριν να περάσει σε χρόνο φαστ τρακ (fast track), όπως έλεγε και το ΠΑΣΟΚ προηγουμένως. Γιατί σε μια σειρά άλλες χώρες είχαν προηγηθεί τα μέτρα. Στην Ισπανία, παραδείγματος χάριν, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις είχαν προχωρήσει από τη δεκαετία του '90. Και δεν είναι τυχαίο ότι η ανεργία στην Ισπανία ήταν και είναι πολύ μεγάλη.

Αρα, το μνημόνιο πέτυχε το στόχο του. Και λέμε δυστυχώς, γιατί; Γιατί αν υπήρχε ένα κίνημα πιο ισχυρό μπορούσε ενδεχομένως να έχει ματαιώσει και κάποια άλλα. Τώρα όμως τα πέρασαν όλα μαζί. Και γι' αυτό υπήρχε και αυτή η απότομη, επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων. Δεν ήταν λάθος συνταγή για την Ελλάδα όπως λένε. Αυτά τώρα είναι παραμύθια, για να μπει ένα νέο μνημόνιο στη θέση του παλιού μνημονίου, που ο ΣΥΡΙΖΑ το λέει ανόρθωση. Και μετά ήρθε το «κούρεμα». Ετσι γίνεται. Πρώτα γίνεται το μνημόνιο που αφορά την εργατική δύναμη, τις ανθρώπινες ας πούμε παραγωγικές δυνάμεις, και μετά έρχεται η καταστροφή και ενός μέρους του κεφαλαίου, που έγινε το «κούρεμα» 21%, μετά 50-50, τώρα μπορεί να έχουμε και καινούργιο «κούρεμα», 85-90%. Δε φτάνουν οι θυσίες της εργατικής δύναμης. Μόνο που το κεφάλαιο όταν «κουρεύεται», μετά αυγαταίνει. Ενώ όταν «κουρεύονται» τα δικαιώματα του εργαζόμενου, δεν αυγαταίνει ούτε η ζωή του, ούτε τα έσοδά του στην πορεία.