ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ (του ανταποκριτή μαςΒΗΣ. ΓΚΙΝΙΑ).-

«Η Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) ουδέποτε έθεσε ποσοτικούς στόχους αντιμετώπισης της ανεργίας και δεν είναι δυνατές ενιαίες, ομογενείς ευρωπαϊκές λύσεις για την Κοινωνική Ασφάλιση και τις συντάξεις, λόγω διαφορών ανάπτυξης μεταξύ των κρατών - μελών», δήλωσε χτες στις Βρυξέλλες ο Τ. Γιαννίτσης, μετά το Συμβούλιο Υπουργών Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, που συνεδρίασε για την «προετοιμασία» του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της Στοκχόλμης (23/24 Μαρτίου).

Οι 15 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων συνέρχονται στη Στοκχόλμη «για να επιβεβαιώσουν τη στρατηγική και τους στόχους» που τέθηκαν, ένα χρόνο πριν, στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Λισαβόνας «για την προώθηση της ανάπτυξης και της απασχόλησης», αλλά φαίνεται ότι υπάρχουν σημαντικές διαφορές τόσο μεταξύ των κυβερνήσεων όσο και του Συμβουλίου με την Κομισιόν. Εν όψει της Στοκχόλμης η Κομισιόν, που έχει και την «πρωτοβουλία» καθορισμού «στόχων» και «προτεραιοτήτων», πρότεινε την 7η Φλεβάρη 2001 μια «συνθετική έκθεση», απαιτώντας «επιτάχυνση του συντονισμού και των δράσεων, αν και πρόκειται για την άσκηση πολιτικής σε δεκαετή βάση».

Ο πρόεδρος της Κομισιόν Ρ. Πρόντι προειδοποίησε ότι «η σημερινή οικονομική δύναμη της ΕΕ δεν πρέπει να αποτελέσει λόγο αυταρέσκειας (...) ένα έτος μετά τη Λισαβόνα εξακολουθεί να υπάρχει χάσμα μεταξύ των πολιτικών αποφάσεων και της εφαρμογής τους στην πράξη». Αλλά, όπως επισήμανε και ο Τ. Γιαννίτσης πολλές κυβερνήσεις δυσανασχετούν στις προωθητικές προτροπές της Κομισιόν, όχι γιατί δε συμμερίζονται την ταξική στρατηγική σημασία των «προτεραιοτήτων», αλλά γιατί «η ευθύνη αυτών των πολιτικών είναι της αρμοδιότητας των κρατών - μελών». Που σημαίνει ότι οι Βρυξέλλες, με εντολή του ευρωπαϊκού μεγάλου κεφαλαίου, βγάζουν το ταξικό φιρμάνι, αλλά η υλοποίησή του π.χ. στην Ελλάδα ανήκει στην κυβέρνηση Σημίτη, τόσο για τα «δημοσιονομικά», αφού η ΕΕ δεν πληρώνει ούτε ένα Ευρώ για την ανεργία, όσο και για το «κοινωνικό κόστος» που έχει μια πολιτική ξεριζώματος κεκτημένων των εργαζομένων για τα ασφαλιστικά και τις συντάξεις. Δεν έχουν διαφορές όσον αφορά την ταξική αναγκαιότητα της «απορύθμισης» των εργασιακών σχέσεων, σύμφωνα με τις επιταγές του «ανταγωνισμού του κεφαλαίου», αλλά ορισμένες κυβερνήσεις κρατών - μελών όπως η Ελλάδα, με χρόνια οικονομική και πολιτική στέρηση, αντιλαμβάνονται ότι αν στη φτώχεια προσθέσεις και ανατροπές στο Ασφαλιστικό με περικοπές συντάξεων, ε, είναι σα να πριονίζεις το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεσαι.

Στη Στοκχόλμη οι 15 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων θα υιοθετήσουν τη «συνθετική» έκθεση της Κομισιόν για τις «δράσεις» του χρόνου που πέρασε και για την «εδραίωση και επέκταση της στρατηγικής της Λισαβόνας», που αποβλέπει σε μια δεκαετία να έχει ανατραπεί το «ευρωπαϊκό σύστημα κοινωνικής προστασίας», εξυπηρετώντας τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου.

Οι 15 υπουργοί Εργασίας συζήτησαν χτες την έκθεση της Κομισιόν και ξεχωριστά τα συνταξιοδοτικά συστήματα, όπως θα κάνουν και οι ομόλογοί τους στο Συμβούλιο ΕΚΟΦΙΝ, αλλά χωρίς να λάβουν καμιά συγκεκριμένη απόφαση. «Αποφάσεις» με την έννοια της δέσμευσης δεν υπήρξαν ούτε στη Λισαβόνα αλλά και δε θα ληφθούν ούτε στη Στοκχόλμη. Στην ξύλινη κοινοτική ορολογία ονομάζονται «συντονισμένες προσεγγίσεις» (Κομισιόν), δηλαδή προπαγάνδα εκ μέρους των Συμβουλίων της ΕΕ για πολιτικές που προωθούνται ή υλοποιούνται ξεχωριστά στα κράτη - μέλη.

Οπως ομολόγησε δημόσια ο Τ. Γιαννίτσης «υπάρχει επιφυλακτικότητα για ποσοτικούς στόχους ή ενδιάμεσους στόχους π.χ. μέχρι το 2005, γιατί το εθνικό κράτος δεν μπορεί να τους πετύχει μέσα από τη δημοσιονομική του πολιτική. Πρόκειται για αλλαγές που αφορούν το σύνολο της οικονομικής και κοινωνικής ζωής μιας χώρας, και το κράτος δεν μπορεί να ελέγξει». Ο κακόμοιρος Ελληνας υπουργός έκανε λόγο για «περιφερειακές ανισότητες και διαφορές ανάπτυξης και πρέπει να αποφευχθούν δράσεις που μπορεί να επιδεινώσουν τις ανισότητες». Μ' άλλα λόγια, σε μια σειρά ευρωπαϊκές ισχυρές χώρες, το μεγάλο κεφάλαιο έχει ήδη προωθήσει την «αναδιάρθρωσή» του και την αναγκαία «απορύθμιση» των εργασιακών σχέσεων πριν αναλάβει (...) δράση η Κομισιόν για την πανευρωπαϊκή «προσέγγιση». Στην Ιταλία, για παράδειγμα, μετά το 2020 θα υπάρχουν μόνο ιδιωτική ασφάλιση και συντάξεις.

Η Κομισιόν πιέζει για «αμοιβαίες ενισχυτικές ενέργειες» σε επίπεδο ΕΕ, και βέβαια η κυβέρνηση Σημίτη οφείλει να συμμορφωθεί και να «πληρώσει» οικονομικά και πολιτικά το κόστος αυτής της ριζικής αναθεώρησης στην ασφάλιση και τις συντάξεις. Στο εσωτερικό της χώρας εμφανίζεται, λοιπόν, με το επιβαλλόμενο τραχύ ύφος δυνάστη έναντι των Ελλήνων εργαζομένων όταν όμως έρχεται στις Βρυξέλλες εκλιπαρεί για «βοήθεια» στο όνομα της «ανεπάρκειας».