Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπου, την περίοδο 1980 - 1997, ο αριθμός των νεκρών από τα τροχαία έχει αυξηθεί κατά 60%. Αυτό τονίζει, με χτεσινή του ανακοίνωση, ο Σύλλογος Ελλήνων Συγκοινωνιολόγων (ΣΕΣ). Επισημαίνει, μάλιστα, ότι ένα από τα βασικότερα προβλήματα της οδικής ασφάλειας στη χώρα μας, αποτελούν οι ελλείψεις του οδικού δικτύου και η ανεπαρκής συντήρησή του, τόσο μέσα στις πόλεις, όσο και στο επαρχιακό και εθνικό οδικό δίκτυο. Προτείνει δε τη θεσμοθέτηση κατάλληλα επεξεργασμένου πενταετούς εθνικού προγράμματος οδικής ασφάλειας.

Τα οδικά ατυχήματα στις χώρες - μέλη της ΕΕ είναι η αιτία για το θάνατο σχεδόν 120 Ευρωπαίων πολιτών κάθε μέρα. Μόνο στη χώρα μας, έξι άτομα σκοτώνονται κάθε μέρα σε τροχαία. Σε ετήσια βάση, στην Ελλάδα, συμβαίνουν 20.000 οδικά ατυχήματα με 2.200 νεκρούς και 30.000 τραυματίες. Το αντίστοιχο νούμερο για όλες τις χώρες της ΕΕ είναι 1.200.000 τροχαία με 42.000 νεκρούς και 1.500.000 τραυματίες. Στην ΕΕ, ο αριθμός των νεκρών από τα τροχαία παρουσίασε μια θεαματική μείωση κατά την περίοδο 1980 (61.844 νεκροί) έως το 1997 (43.404 νεκροί). Εκτιμάται ότι το οικονομικό κόστος των ατυχημάτων που συμβαίνουν κάθε χρόνο στους ευρωπαϊκούς δρόμους ανέρχεται περίπου σε 70 δισεκατομμύρια ευρώ.

Εκτός από την κατάσταση του οδικού δικτύου, ο Σύλλογος Ελλήνων Συγκοινωνιολόγων επισημαίνει ως βασικά προβλήματα την έλλειψη συστηματικής παρακολούθησης του επιπέδου και των προβλημάτων οδικής ασφάλειας και της κατάλληλης αξιολόγησης των αποτελεσμάτων των επεμβάσεων. Την έλλειψη ενός αποτελεσματικού συστήματος εκπαίδευσης και ενημέρωσης για την οδική ασφάλεια, καθώς και αξιόπιστου συστήματος τεχνικού ελέγχου των οχημάτων. Την αποσπασματικότητα στην εφαρμογή των κάθε είδους μέτρων και έλλειψη συντονισμού ανάμεσα στους εμπλεκόμενους φορείς, αλλά και την ανεπάρκεια προϋπολογισμού για τη σοβαρή υποστήριξη των δράσεων οδικής ασφάλειας από όλες σχεδόν τις υπηρεσίες και τους οργανισμούς της πολιτείας. Επίσης, την έλλειψη συστηματικής και συνεχούς αστυνόμευσης για την οδική ασφάλεια.

Παράλληλα, ο ΣΕΣ υπογραμμίζει την ανάγκη επεξεργασίας και εφαρμογής μιας ολοκληρωμένης πολιτικής οδικής ασφάλειας για την Ελλάδα. Δηλαδή, θεσμοθέτησης κατάλληλα επεξεργασμένου πενταετούς εθνικού προγράμματος οδικής ασφάλειας, που θα περιλαμβάνει συγκεκριμένους ποσοστικοποιημένους στόχους και θα αποτελείται από επιμέρους προγράμματα αποκλειστικής ευθύνης των επιμέρους υπηρεσιών. Οι αρχές που πρέπει να τη διέπουν είναι η διάθεση στις αρμόδιες υπηρεσίες σε ετήσια βάση του κατάλληλου προϋπολογισμού αποκλειστικά για τη βελτίωση της οδικής ασφάλειας, αλλά και η ύπαρξη πολιτικής βούλησης για επιβολή της κατάλληλης αστυνόμευσης, η οποία θα αφορά σωστά μελετημένο και εκλογικευμένο σύστημα προστίμων και οπωσδήποτε συνέπεια και συνέχεια, που θα ελέγχεται και θα δημοσιοποιείται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Επίσης το διαχωρισμό του συντονισμού (ετήσια κατανομή προϋπολογισμού, έλεγχος και παρακολούθηση) και της εκτέλεσης (μελέτη και εφαρμογή δράσεων) του εθνικού προγράμματος οδικής ασφάλειας. Ο συντονισμός πρέπει να είναι αρμοδιότητα φορέα επιτελικού χαρακτήρα (διαφορετικού από τους εκτελεστικούς φορείς) και η εκτέλεση πρέπει να είναι αποκλειστική αρμοδιότητα των επιμέρους υπηρεσιών (ΥΠΕΧΩΔΕ, υπουργεία Μεταφορών και Δημόσιας Τάξης). Απαραίτητη είναι η δημιουργία δυναμικής στην ελληνική κοινωνία για την αναστροφή της σημερινής κατάστασης με την πρόβλεψη των απαραίτητων μηχανισμών (προϋπολογισμός, θεσμοθετημένες διαδικασίες) για την ενεργό συμμετοχή και συνεργασία όλων των κυβερνητικών και μη φορέων, καθώς και του συνόλου των πολιτών.

Για τη μεσοπρόθεσμη βελτίωση του επιπέδου της οδικής ασφάλειας στη χώρα μας, οι απαραίτητες δράσεις συνοψίζονται στον εντοπισμό επικίνδυνων θέσεων του οδικού δικτύου και οι ανάλογες επεμβάσεις, η βελτίωση της σήμανσης, η χρήση αντιολισθητικών επιστρώσεων, η βελτίωση του ηλεκτροφωτισμού, η σύνταξη κανονισμών και ο έλεγχος οδικής ασφάλειας. Οσον αφορά την αστυνόμευση, χρειάζεται ολοκληρωμένο πρόγραμμα επιτήρησης, εξοπλισμό ελέγχου κυκλοφορίας και καταγραφής παραβάσεων, βελτίωση του συστήματος άμεσης αντιμετώπισης ατυχημάτων.

Αναγκαία είναι η βελτίωση του συστήματος εκπαίδευσης και εξέτασης των υποψήφιων οδηγών, ο εκσυγχρονισμός των κέντρων τεχνικού ελέγχου, τα προγράμματα κυκλοφοριακής αγωγής, οι εκστρατείες ενημέρωσης των πολιτών, οι έρευνες για τα αίτια των ατυχημάτων και τα κίνητρα για την απόκτηση εξοπλισμού ασφαλείας. Οσον αφορά την αντιμετώπιση μετά το ατύχημα, χρειάζεται ο εξοπλισμός μονάδων επέμβασης, η ανάπτυξη σχεδίων επέμβασης και η βελτίωση της άμεσης περίθαλψης στα νοσοκομεία.