Είναι όμως τα πράγματα έτσι;
Πραγματικά, Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικανοί προτείνουν διαφορετικό μείγμα δημοσιονομικής πολιτικής, οι πρώτοι περισσότερο επεκτατικό μείγμα (επέκταση δημόσιων δαπανών), που επιδεικνύει μεγαλύτερη ανοχή στο έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού και στην αύξηση του δημόσιου χρέους, και οι δεύτεροι περισσότερο περιοριστικό (περιορισμός δημόσιων δαπανών).
Ωστόσο, η ανάπτυξη αυτή είναι πέρα για πέρα αντιλαϊκή. Στις πετυχημένες ΗΠΑ, περισσότεροι από 50 εκατ. άνθρωποι δεν καλύπτουν τα καθημερινά έξοδα για τη διατροφή τους και αναγκάζονται να σιτίζονται με κουπόνια. Η πραγματική ανεργία βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη και ξεπερνάει το 15%. Η επεκτατική πολιτική Ομπάμα οδήγησε σε δραστική αύξηση του κρατικού χρέους, χρέους που θα πρέπει να καλύψουν οι εργαζόμενοι, αφού η κρατική στήριξη των μονοπωλίων θεωρείται δεδομένη. Η αναστολή της λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού των ΗΠΑ αναδεικνύει αυτήν την πραγματικότητα.
Και εδώ ξεδιπλώνεται ο τσακωμός τους. Ποιο τμήμα του κεφαλαίου θα έχει τις μεγαλύτερες απώλειες;
Η κόντρα Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών εκφράζει και αυτήν την πτυχή. Το πρόγραμμα Υγείας του Ομπάμα αποτελεί μποναμά για τους φαρμακευτικούς ομίλους και τους ομίλους Υγείας στις ΗΠΑ που θα έχουν τεράστια κερδοφορία, ενώ δεν καλύπτει ούτε τις στοιχειώδεις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων, που παραμένουν πρακτικά ανασφάλιστα. Αλλες μερίδες του κεφαλαίου έχουν διαφορετικές προτεραιότητες.
Οι Ρεπουμπλικανοί αρνούνται πεισματικά το πρόγραμμα Υγείας, γιατί εκφράζουν κυρίως συμφέροντα άλλων τμημάτων του κεφαλαίου, του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος, της πετρελαϊκής βιομηχανίας.
Το σημερινό παράδειγμα στις ΗΠΑ δείχνει πως δεν υπάρχουν εύκολοι δρόμοι. Ο «Βασιλιάς» Ομπάμα είναι γυμνός, και αυτοί που κάνουν πως δεν το βλέπουν, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι αδαείς. Είναι επικίνδυνοι για τα λαϊκά στρώματα.
Προσπαθούν να εξαπατήσουν ότι με αντίστοιχες λύσεις, εντός των τειχών της εξουσίας των μονοπωλίων και της ΕΕ, οι εργαζόμενοι θα δουν καλύτερες μέρες.