Με την ψήφιση από την κυβερνητική πλειοψηφία του νομοσχεδίου - απάτη της κατ' όνομα ανωτατοποίησης των ΤΕΙ, εγκαινιάζεται η πρώτη φάση της προώθησης από την κυβέρνηση της αντιδραστικής μεταρρύθμισης και στην ανώτατη εκπαίδευση. Προηγήθηκε ένας προσχηματικός και στημένος διάλογος από την πλευρά του υπουργείου Παιδείας με τα ΑΕΙ και ΤΕΙ, που είχε έντονο το στοιχείο του εμπαιγμού, ειδικότερα σε ό,τι αφορά τα πανεπιστήμια. Η εμμονή της κυβέρνησης να περάσει το νομοσχέδιο και μάλιστα εσπευσμένα, δείχνει ότι η κυβέρνηση επείγεται, γιατί είναι φανερό ότι ο σχεδιασμός αυτός έχει στρατηγικό χαρακτήρα για την πολιτική του κεφαλαίου που υπηρετεί. Η γνωστή «Διακήρυξη της Μπολόνια», που είναι η επιταγή του μονοπωλιακού κεφαλαίου της Ευρώπης, βρίσκει την εφαρμογή με αρχή τη νομοθετική αυτή πρωτοβουλία και τις άλλες που έπονται, όσο και αν προσπαθεί η ηγεσία του υπουργείου να πείσει ότι αυτή δεν είναι δεσμευτική και ότι μπορεί η χώρα να έχει τη δική της «εθνική εκδοχή». Ωστόσο, είναι γνωστό ότι οι δήθεν εθνικές πολιτικές πρόκειται σε λίγες μέρες να «βαθμολογηθούν» στην Πράγα, όπου θα γίνει συνάντηση των υπουργών Παιδείας.

Οσο και αν δεν αποκλείονται κάποιες ρυθμίσεις που θα περάσουν σταδιακά, όπως για παράδειγμα με τα Πολυτεχνεία και τις Γεωπονικές ή τις Ιατρικές Σχολές που δε θα υπαχθούν άμεσα στη μείωση των προπτυχιακών σπουδών, η ουσία της συνολικής υποβάθμισης των σπουδών σε ΑΕΙ και ΤΕΙ δεν αλλάζει, όπως και ο αναχρονιστικός διαχωρισμός επιστήμης και τεχνολογίας. Η εξίσωση τόσο με τα ιδρύματα σε άλλες χώρες της ΕΕ - που προβάλλεται ως η αιτία των αλλαγών - όσο και μεταξύ των πρώτων πτυχίων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, δεν είναι τίποτε άλλο παρά εξίσωση προς τα κάτω. Οι αντιδράσεις που υπάρχουν από σημαντική μερίδα των πανεπιστημιακών δασκάλων αναδεικνύουν ότι η προοπτική θα είναι αρνητική για όλους τους αποφοίτους, γιατί για να υπάρξει ουσιαστική αναβάθμιση των ΤΕΙ, χρειάζεται ενίσχυση στο πρόγραμμα σπουδών, στο διδακτικό προσωπικό, στις υποδομές και τις πιστώσεις. Πρώτα και κύρια σημαίνει, αξιολόγηση και αυστηρό καθορισμό του επιστημονικού αντικειμένου του κάθε τμήματος.

Ακόμα και αυτοί που συμφωνούν σήμερα με την υποτιθέμενη ανωτατοποίηση θεωρώντας ότι βελτιώνεται η θέση τους, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η υποβάθμιση αγγίζει τους πάντες, καθώς η μεγάλη μάζα των αποφοίτων θα οδηγείται σε ληξιπρόθεσμη, περιορισμένη μισοειδίκευση και θα αποτελεί τη στρατιά των απασχολίσιμων και εύκολα εκμεταλλεύσιμων. Η ουσιαστική γνώση επιστημονικού επιπέδου θα παρέχεται στους λίγους που θα καταφέρνουν να φτάσουν στα μεταπτυχιακά και το διδακτορικό έναντι υψηλών διδάκτρων.

Σε αυτή την προοπτική απαιτείται να ορθωθεί ένα δυναμικό και ενωτικό μέτωπο, όλης της ακαδημαϊκής κοινότητας και να γίνει η Παιδεία υπόθεση όλου του λαϊκού κινήματος. Μέσα και από τις συνέπειες που θα έχει η εφαρμογή της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης στην ανώτατη εκπαίδευση, χρειάζεται να καταδεικνύεται ο άλλος δρόμος, για μια ενιαία ανώτατη εκπαίδευση, δημόσια και δωρεάν που θα εξυπηρετεί τις πραγματικές λαϊκές κοινωνικές ανάγκες, σε ρήξη με τη σημερινή πολιτική που είναι «κομμένη και ραμμένη» στα μέτρα του κεφαλαίου και της αγοράς. Ο δρόμος θα είναι μακρύς και οι συνεπείς δυνάμεις που λένε τα πράγματα με το όνομά τους, αποκάλυψαν και αποκαλύπτουν αυτούς τους σχεδιασμούς, θα είναι και πάλι στους δρόμους του αγώνα. Εκεί θα κριθεί και η προοπτική της Παιδείας.