Να, λοιπόν, που και σήμερα ακόμα (!), την εποχή των... μεγάλων προκλήσεων, την εποχή των νέων τεχνολογιών, της...«παγκοσμιοποίησης», που δεν είναι «ούτε μαύρη ούτε άσπρη», συνεχίζουν να σκοτώνονται εργάτες, άλλων να κόβονται τα χέρια ή τα πόδια, κι άλλοι - οι πολλοί- να πεθαίνουνε προτού να πάρουν τη σύνταξη...

Στο κρεματόριο της «Χαλυβουργικής» το αίμα ρέει ποτάμι. Μ' αυτό φτιάχτηκαν οι 56 επιχειρήσεις του Ελληνα μεγάλου ευεργέτη! Αυτόν που τίμησαν ο πατριάρχης κι ο αρχιεπίσκοπος και πλήθος ρασοφόρων και ο Μητσοτάκης και ο Κωνσταντόπουλος και η κυβέρνηση και οι καναλάρχες, που η γλώσσα τους στέγνωσε μέχρι να ξεστομίσουν τα χίλια κοσμητικά για τον μακαρίτη!

Δεν πρόκειται για τον καλό ή τον κακό άνθρωπο. Δεν πρόκειται για τον μεμονωμένο. Πρόκειται για την τάξη. Αυτή είναι το θέμα και το πρόβλημα... Αυτή είναι η αστική τάξη! Γι' αυτό και το αίμα δε ρέει ποτάμι μόνο στη «Χαλυβουργική»! Ρέει και στο «ΣΑΜΙΝΑ» και στο «Αϊρον Αντώνης» και στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά και στη Ζώνη Περάματος και στις οικοδομές και παντού! Νεκροί, ακρωτηριασμένοι, πνιγμένοι, σακατεμένοι από τις «επαγγελματικές (sic) ασθένειες» με τσακισμένα πνευμόνια και καρδιές, με... με...

Εκεί ο παπάς έψαλε το «βασιλεύς ή στρατιώτης, πλούσιος ή πένης, δίκαιος ή αμαρτωλός..». Οπως λέμε, «όλοι το ίδιο τέλος έχουμε»...

Ο ρουφιάνος της εταιρίας ψιθύρισε ή - σκέφτηκε- «ας πρόσεχε»!

Ο κοσμάκης έλεγε για το καντηλάκι του ανθρώπου, «που ως εδώ ήτανε το γραφτό του»... Κι ας έρχονταν στο νου ολωνών τα θύματα της «Χαλυβουργικής», που κάποιοι εργάτες παρακεί τα μνημόνευαν! «Θυμάσαι τον...; Τρεις καήκανε τότε»! «Θυμάσαι τον...; Θυμάσαι...»!

Και κάποιοι άλλοι, που ξέρουν, έλεγαν τα πράγματα με τ' όνομά τους...

Το πρωί της μέρας που ο εργάτης έμπαινε στη γη, ο Θ. Πάγκαλος μνημόνευε στον ΑΛΦΑ την προσωπικότητα του Π. Αγγελόπουλου, «ενός μεγάλου Ελληνα», όπως είπε!

Ετσι είπε ο Πάγκαλος! Ομως πολλά χρόνια πριν, ο Ναζίμ Χικμέτ αναρωτιόταν (ρητορικά): «Εσύ είδες ποτέ κανέναν σάχη να πεθαίνει στο αμπάρι ενός πλοίου;».