Μια νέα έκθεση της Κομισιόν, σχετικά με τα δημόσια οικονομικά των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης έρχεται να προστεθεί στο τεράστιο κύμα πιέσεων που ασκεί το τελευταίο διάστημα. Σκοπός της είναι να τηρηθούν απαρέγκλιτα οι αποφάσεις της για τις αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις» στα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης στην Ευρώπη. Οχι επειδή φοβάται τη διαφοροποίηση των κυβερνήσεων, οι οποίες έχουν δείξει επανειλημμένα την προσήλωσή τους στους στόχους του κεφαλαίου. Αλλά επειδή φοβάται τις καθυστερήσεις, λόγων των αντιδράσεων των εργαζομένων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η χώρα μας, όπου το αγωνιστικό «χαστούκι» που δέχτηκε η κυβέρνηση την ανάγκασε σε αναδίπλωση, έτσι ώστε να υλοποιεί σήμερα τον «κοινωνικό διάλογο» με επιμέρους συναντήσεις και χωρίς να το διαφημίζει.

Για άλλη μια φορά και στη βάση των αποφάσεων της συνόδου κορυφής της Στοκχόλμης, η Κομισιόν στέλνει «σήμα κινδύνου» στις υπόδουλες στο κεφάλαιο κυβερνήσεις και προειδοποιεί, σύμφωνα με δημοσίευμα στην «Καθημερινή», ότι «σε ορισμένα κράτη - μέλη θα πρέπει η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος να αρχίσει αμέσως», καθώς η γήρανση του πληθυσμού θα επηρεάσει αρνητικά τις δημόσιες οικονομίες. Το εφεύρημα της «γήρανσης του πληθυσμού» χρησιμοποιείται ασυστόλως και καταχρηστικά από την Κομισιόν την τελευταία δεκαετία, καθώς με αυτό προσπαθεί να δικαιώσει κάθε πολιτική απρέπεια που διαπράττει σε βάρος των εργαζομένων και των λαών στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Για το ασφαλιστικό, θεωρεί ότι «προβλέπεται σημαντική αύξηση στις δαπάνες για τις δημόσιες συντάξεις», με συνακόλουθη γενικότερη επιβάρυνση των οικονομιών.

Το βλακώδες και προσχηματικό επιχείρημα της γήρανσης, βασίζεται στη συνειδητή απόκρυψη της παρατεταμένης λεηλασίας των δημόσιων οικονομιών και μεταξύ αυτών των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης, από το κεφάλαιο. Επιχειρείται έτσι, να παρουσιαστεί ελλειμματική και συνεχώς προβληματική η οικονομική κατάσταση των ασφαλιστικών φορέων, λόγω της αναλογίας ασφαλισμένων - συνταξιούχων. Μια κατάσταση που ωστόσο έχει δημιουργηθεί από την καταλήστευση των ταμείων, την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, την άρνηση των κρατών να καταβάλλουν τα οφειλόμενα προς τα ταμεία, τη μεγάλης έκτασης «μαύρη» εργασία, τις χαριστικές ρυθμίσεις χρεών των εργοδοτών προς τα ταμεία. Μια κατάσταση, τελικά, που οξύνεται από την αξίωση του κεφαλαίου να αρπάξει τις υφιστάμενες περιουσίες των ασφαλιστικών συστημάτων στην Ευρώπη, να υποθηκεύσει τα μελλοντικά τους έσοδα και να επιβάλει, σε όλη την τραγική του έκταση, αυτό που λέγεται απλά, καπιταλισμός.