Τον τομέα της Παιδείας πρόταξε στην ομιλία του ο βουλευτής του ΚΚΕ, Γιάννης Γκιόκας, απαντώντας στα όσα είχε αναφέρει ο υπουργός Παιδείας, Ν. Φίλης, λίγο πριν από το βήμα της Βουλής. Οπως σημείωσε, ο υπουργός περιέγραψε μεν την κατάσταση, αλλά στο διά ταύτα «υπάρχουν 20.000 κενά ακόμη στα σχολεία. Οι προσλήψεις ωρομίσθιων και αναπληρωτών φτάνουν για τα μισά απ' αυτά» και όσον αφορά το ζήτημα του διορισμού μόνιμου εκπαιδευτικού προσωπικού, η απάντηση του υπουργού ήταν ότι θα διερευνηθεί αν υπάρχει κάποια δυνατότητα.

Αναφερόμενος στις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού, ο Γ. Γκιόκας σημείωσε ότι αφού κόβει ακόμα και το ΕΚΑΣ, στη συνέχεια ...υπόσχεται «ένα ξεροκόμματο στις ομάδες της πιο ακραίας φτώχειας». Καλλιεργεί την αντιδραστική λογική ο φτωχός να πληρώνει για το φτωχότερο, για να μην πειραχτούν τα κέρδη του κεφαλαίου, το οποίο η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί ότι θα στηρίξει με νέα προνόμια, παραπέρα φτηνή εργατική δύναμη.

Ο βουλευτής του ΚΚΕ πρόσθεσε ότι η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα προσπαθούν να σβήσουν από τη «συλλογική μνήμη» και από τις «συλλογικές διεκδικήσεις» έννοιες όπως «δικαίωμα, κατάκτηση, σύγχρονες ανάγκες», για να τις αντικαταστήσουν με τις «μπαγιάτικες», όπως «παρατηρητήρια φτώχειας», «κοινωνική οικονομία» κ.ά., ώστε «όπου το κράτος κόβει από υπηρεσίες κοινωνικής πολιτικής», να βάζουν κάποιους ανέργους εκπαιδευτικούς, βρεφονηπιοκόμους κ.λπ., να ανοίγουν δήθεν επιχειρήσεις για «να μοιράζουν τη φτώχεια τους και την ανεργία τους και να καλύπτουν το κενό που αφήνει το κράτος».

Επισήμανε ότι η «κοινωνική επιχειρηματικότητα» που αναφέρθηκε από τον πρωθυπουργό, όπου «αλυσίδες τροφίμων θα δίνουν στους φτωχούς τρόφιμα», είναι η «επιτομή των ευρωενωσιακών πολιτικών για τη διαχείριση της φτώχειας, η πιο επίσημη παραδοχή της κυβέρνησης ότι η φτώχεια όχι μόνο θα παραμείνει, αλλά και θα αυξηθεί το επόμενο διάστημα». Σημείωσε ότι «ακόμη και την έννοια της αλληλεγγύης την κακοποιείτε», γιατί «είναι άλλο η αλληλεγγύη που στηρίζεται στον αγώνα, στο κίνημα», για την ανατροπή της πολιτικής που γεννάει τη φτώχεια, «και είναι άλλο η αλληλεγγύη ως ελεημοσύνη που λειτουργεί ως άλλοθι» αυτής της βάρβαρης πολιτικής.

Τελικά, ανέφερε, η βασική διαφορά που προκύπτει ανάμεσα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με αυτές των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι ότι «η σημερινή κυβέρνηση», κατάφερε σε αυτήν τη φάση «τα βάρβαρα μέτρα του μνημονίου, να τα υλοποιήσει με τις λιγότερες δυνατές λαϊκές αντιδράσεις», καλλιεργώντας αυταπάτες ότι τα μνημόνια «μπορούν να καταργηθούν χωρίς ρήξη με τις αιτίες που τα γεννούν». Ωστόσο, όπως επισήμανε αυτό «δεν θα κρατήσει για πολύ. Οι λαοί, οι εργαζόμενοι δεν θα κάνουν χαρακίρι».

Κάλεσε το λαό ανεξάρτητα από το τι ψήφισε ο καθένας ή αν απείχε να μην αποδεχθεί «αυτό που του λέτε, ότι με την ψήφο του έδωσε συναίνεση και εντολή στον σφαγιασμό του (...) να οργανώσει τον αγώνα του για τις σύγχρονες ανάγκες του. Υπάρχει άλλος δρόμος. Είναι ο δρόμος της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, του κεντρικού σχεδιασμού, της οικονομίας προς όφελος του λαού. Με αυτές τις προϋποθέσεις ο λαός μπορεί να απαλλαγεί και από τις διεθνείς συμμαχίες τύπου ΕΕ και από ένα δυσβάσταχτο χρέος που του φορτώνετε. Οσο πιο γρήγορα ο λαός μας κάνει αυτήν την επιλογή, τόσο περισσότερα εμπόδια θα μπορεί να βάλει, τόσο πιο γρήγορα θα ανοίξουμε τον μοναδικό ελπιδοφόρο δρόμο της ριζικής ανατροπής».