Πεδίο όπου χωρίς «καμία αναστολή», χωρίς «κανένα φόβο», χωρίς «κανένα υπολογισμό του "πολιτικού κόστους"» και χωρίς «κανένα συμβιβασμό με τα κατεστημένα συμφέροντα», η κυβέρνηση θα επαναβεβαιώσει την αντιλαϊκή πολιτική της και θα ξεκαθαρίσει ότι «πρώτος στόχος» της είναι «η ολοκλήρωση των μεγάλων μεταρρυθμίσεων στην Παιδεία, την Υγεία και την Κοινωνική Ασφάλιση» θα είναι το επερχόμενο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, όπως το προσδιόρισε ο πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια της πρωτολογίας του στη χτεσινή συνεδρίαση της ΚΕ του κόμματος.

Ο Κ. Σημίτης χωρίς να ανοίξει τα χαρτιά του σε ό,τι αφορά την πλατφόρμα που θα ακολουθήσει στον τομέα των εσωκομματικών συσχετισμών, αλλά και χωρίς να αφίσταται από τη λογική του «ξεκαθαρίσματος» - που πλέον προβάλλεται μέσα από το σχήμα περί «ξεκαθαρίσματος πολιτικών» - φρόντισε χτες να δηλώσει την εμμονή του σε μια πολιτική η οποία αποδοκιμάζεται από τα λαϊκά στρώματα, δείχνοντας τη βαθύτατη εξάρτηση της κυβέρνησης από τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Ας σημειωθεί, δε, ότι όλα αυτά «σερβιρίστηκαν» από τον Κ. Σημίτη με μεθόδους ανοιχτής κοροϊδίας, αφού την ίδια ώρα που διαβεβαίωνε την πλουτοκρατία ότι το Ασφαλιστικό θα προωθηθεί, απευθυνόταν στον ελληνικό λαό, λέγοντας υποκριτικά - και επενδύοντας στη θεωρία της «συναίνεσης» - ότι «η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και οι πολίτες μέσα από έναν ευρύτατο διάλογο, μαζί θα βρούμε και θα δώσουμε κοινά αποδεκτή και ταυτόχρονα ουσιαστικά αποτελεσματική λύση»... Ακόμα πιο προκλητικό είναι το γεγονός ότι ταυτόχρονα με την επίδειξη μιας απόλυτα αδιάλλακτης στάσης όσον αφορά την ουσία της κυβερνητικής πολιτικής, ο Κ. Σημίτης δεν απέφυγε να «υποσχεθεί» και «διόρθωση λαθών», αλλά και «επανεξέταση κατευθύνσεων». Μόνο, που όπως προέκυψε από την ομιλία του, ούτε λάθη έχουν προκύψει, αλλά ούτε και τίθεται ζήτημα για αλλαγή κατεύθυνσης!

Πέρα από το στόχο του ΠΑΣΟΚ να υλοποιήσει μέχρι τέλους τις αντικοινωνικές πολιτικές, με αιχμή του δόρατος το Ασφαλιστικό, σε πρώτη προτεραιότητα είναι η συνέχιση της ίδιας εξωτερικής πολιτικής. Μιας πολιτικής συνεχούς εμπλοκής στα ιμπεριαλιστικά παιχνίδια στα Βαλκάνια, αλλά και απολύτως προσαρμοσμένης στη λογική της «βήμα προς βήμα» απεμπόλησης κυριαρχικών δικαιωμάτων στο όνομα μιας ΝΑΤΟικής και «ευρωκαθοριζόμενης» ελληνοτουρκικής «προσέγγισης».

Μάλιστα, όπως ισχυρίστηκε ο Κ. Σημίτης, «όλη την ερχόμενη δεκαετία θα πρέπει να υπολογίζουμε ότι τα Βαλκάνια θα παρουσιάζουν συχνές εστίες έντασης και θα αποτελούν ένα σημείο διαρκούς ρευστότητας και τριβών», για να καταλήξει ως συμπέρασμα ότι «ακρογωνιαίος λίθος των επιλογών» της Ελλάδας πρέπει να είναι «η αξιοποίηση της συμμετοχής στην ΕΕ»... Οσο για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, δεν παρέλειψε να υμνήσει για μια ακόμα φορά τη Συμφωνία του Ελσίνκι, μιλώντας για «ευοίωνες προοπτικές»...

Εκεί που ο πρωθυπουργός υπήρξε προκλητικός ήταν, όταν, θίγοντας κατάφωρα τη νοημοσύνη των πολιτών, μίλησε για τη «σφυρηλάτηση μιας νέας εθνικής αυτοπεποίθησης» (!) που θα δίνει λύσεις «στην καθημερινή πραγματικότητα της σκληρά εργαζόμενης οικογένειας»...

Μόνο που για τους τελευταίους δεν είχε να πει τίποτα πέραν των εξαντλητικών του αναφορών στους «σκληρά εργαζόμενους»... βιομήχανους! Σε αυτούς απευθυνόταν ο πρωθυπουργός, όταν για μια ακόμα φορά χτες τους «υπενθύμιζε» ότι το ΠΑΣΟΚ και ο ίδιος δεσμεύονται για την... «αποδοτική αξιοποίηση» τόσο του Γ` ΚΠΣ όσο και των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.

Σε αντίθεση με τα πολύ συγκεκριμένα που έχουν να περιμένουν οι πλουτοκράτες, για το λαό ο κ. Σημίτης δεν είχε να «τάξει» τίποτα περισσότερο από την «ευτυχία» της ένταξης στην ΟΝΕ και την «εθνεγερτήρια» είσοδο του ευρώ στη ζωή μας από τον ερχόμενο Γενάρη...

Από τη χτεσινή τοποθέτηση του Κ. Σημίτη, δεν έλειψε φυσικά η ανέξοδη «αντιδεξιά» ρητορική, διανθισμένη με ολίγον από... «διμέτωπο». Οπως είπε ο πρωθυπουργός, το ΠΑΣΟΚ «έχει απέναντί του μια Δεξιά που με αλλεπάλληλες λεκτικές μεταμφιέσεις θέλει να συγκαλύψει το ρόλο της, την ιστορία της, τις σημερινές επιδιώξεις της», αλλά, συνέχισε, «υπάρχει και μια Αριστερά καθηλωμένη στο χτες, σε μια άρνηση απόλυτη της σημερινής πραγματικότητας»...

Κατά τα λοιπά, ο πρωθυπουργός δήλωσε... σημαιοφόρος «μιας μεγάλης πολιτικής αντεπίθεσης απέναντι στις δυνάμεις της συντήρησης, της οπισθοδρόμησης και της γενικής στασιμότητας».

Οι... ένοχοι, δε, αυτής της επαπειλούμενης «γενικής στασιμότητας» είναι - κατά την προσφιλή του έκφραση - τα «συντεχνιακά συμφέροντα και οι κατεστημένες κοινωνικές ομάδες που θέλουν να δεσμεύσουν, να ποδηγετήσουν και να υποτάξουν την πολιτική στα μέτρα τους». Ολη αυτή η τοποθέτηση, που κάποιοι θέλησαν να την ερμηνεύσουν ως μήνυμα στους «κατέχοντες», δεν ήταν φυσικά παρά μια ακόμα εκδήλωση του πρωθυπουργικού μένους κατά της... «συντεχνίας» του λαού.