Συγχρόνως, η Διοίκηση του ΙΚΑ και η κυβερνητική πολιτική προσπαθούν να μειώσουν το έργο του γιατρού στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, να εκφοβίσουν και να προσεταιριστούν το γιατρό.

Το υπουργείο Υγείας ξεκινά από τη βάση για ένα κεντρικό σχεδιασμό με υπηρεσίες Υγείας δημοσίου χαρακτήρα με μεταφορά καθηκόντων από τα νοσοκομεία στα Αστικά Κέντρα Υγείας, με τον οικογενειακό γιατρό (πετυχημένος από 25ετία θεσμός σε πολλά ΙΚΑ της χώρας) αλλά διαγράφοντας τους γιατρούς από το σχέδιο Νόμου που ετοίμαζε. Επρεπε να υπάρξει η απεργία του ένα μήνα, για να ανακαλύψουν οι σύμβουλοι του υπουργού Υγείας ότι κινητήριος μοχλός του όλου συστήματος είναι ΟΛΟΙ οι προϋπάρχοντες γιατροί του ΙΚΑ και τα δίκαια εργασιακά τους συμφέροντα (σύμβαση με υγειονομική και ασφαλιστική κάλυψη, προϋπηρεσία, μισθολόγιο, βαθμολογία).

Εύλογα αναρωτιέται κανείς αν «ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα», όπως λέει και ο λαός.

Κοινός παρονομαστής και στη διάτρητη μελέτη της Deloitte & Tauche (τουλάχιστον στα σημεία που προβάλλονται) η μείωση του ρόλου των υπαρχόντων θεραπόντων ιατρών, θαρρείς και πρόκειται για διακοσμητικά στοιχεία που απλώς συνταγογραφούν.

1. Το σύστημα προμηθειών του ΙΚΑ είναι εν πολλοίς ανεξέλεγκτο από την κεντρική υπουργική διαχείριση και διαφεντεύει δισεκατομμύρια των δικαιούχων «για παροχή μηχανημάτων υψηλής τεχνολογίας», «έξυπνων καρτών» (smart cards) ιστορικού κλπ.

2. Οι αιτίες επίσκεψης στο ΙΚΑ είναι μόνο 12-14% καθαρά για συνταγογραφία. Οι ελάχιστες παραπομπές και η δεύτερη επίσκεψη πάλι σε γιατρό του ΙΚΑ στο ιατρείο του δείχνουν, ότι τα 3-10 λεπτά των ραντεβού που θέσπισε ο Διοικητής δεν επαρκούν για μια πλήρη επιστημονικά ιατρική επίσκεψη. Ο φόρτος εργασίας δημιουργεί τις ουρές και την ταλαιπωρία.

Η επαναληψιμότητα της επίσκεψης για συνταγογραφία δημιουργείται από τους γραφειοκρατικούς διοικητικούς περιορισμούς.

3. Οι ουρές με τα τηλεφωνικά ραντεβού, ιδίως σε ειδικότητες όπως Ορθοπεδικοί και Καρδιολόγοι μεταβιβάζονται κατ' οίκον, γιατί δεν επαρκεί το προσωπικό κάτι που δεν αναγνωρίζεται από κανέναν υπεύθυνο.

4. Η δραματική έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού, με την υπάρχουσα κατάσταση κάνει απαγορευτική τη λειτουργία Νοσοκομείου του ΙΚΑ και Χειρουργικών και Ογκολογικών ειδικοτήτων.

5. Η πληθώρα των Οδοντιάτρων αχρηστεύεται από την ανυπαρξία δραχμοβόρων υλικών της ειδικότητας.

6. Η καταγραφή του ιατρικού ιστορικού γίνεται όπως όλοι οι δικαιούχοι ξέρουν, μέσα από αναλυτική καταγραφή στο ατομικό και οικογενειακό βιβλιάριο του καθενός που σε κανέναν άλλο τομέα δε γίνεται σε τέτοιο βαθμό.

7. Λείπουν κτιριακές υποδομές -αν και έχουν γίνει βήματα σ' αυτό τον τομέα. Οι πραγματικές ανάγκες των ασφαλισμένων πρέπει να μελετώνται με κεντρικό σχεδιασμό και να μην υπάρχουν παραρτήματα σε γειτονιές με βάση την εκλογική πελατεία κάποιων «αρχόντων».

8. Κάτω από τον όρο «Διαχείριση του Υγειονομικού προσωπικού» κρύβονται ευνοιοκρατίες, η λειτουργία του ΙΚΑ ως ο χειρότερος εργοδότης και διαπλεκόμενο σύνολο μικροσυμφερόντων.

Ολα αυτά τα αποκάλυψε ο πολυήμερος αγώνας των γιατρών του ΙΚΑ.

9. Ο ιδιωτικός τομέας σαν στρατηγική προγραμματισμού δυναμώνει και αναπτύσσεται, κερδοσκοπώντας και προσκαλώντας στα εγκαίνια των μονάδων τους υπουργούς της σημερινής κυβέρνησης.

10. Η καραμέλα της «ταλαιπωρίας των χαμηλοσυνταξιούχων» που θυμήθηκαν τα δύο μεγάλα κόμματα και τα συνοδοιπόρα διαπλεκόμενα ΜΜΕ μικρή σχέση έχει με την πραγματικότητα, την υποστήριξη ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, Ομοσπονδιών Συνταξιούχων Δήμων, ΚΑΠΗ και κυρίως των απλών ανθρώπων που κακώς κάποιοι, παρ' όλο τον πέπλο σιωπής «της καλοκαιρινής ραστώνης» υποτιμούν τη νοημοσύνη τους. Ο βαθμός ικανοποίησης των δικαιούχων του ΙΚΑ φαίνεται από τη συνεχιζόμενη εμπιστοσύνη για παροχή υπηρεσιών που οι δικαιούχοι δείχνουν προς τους γιατρούς τους.

Το μεταρρυθμιστικό μένος των συμβούλων του υπουργού Υγείας (Ελευθεροτυπία, σελ. 10, 13-7-01) πρέπει να συνδυάζει το στόχο με το εφικτό της σημερινής πραγματικότητας. Παραδείγματα κακών εφαρμογών συστημάτων υγείας, υπάρχουν πολλά. Η μη εφαρμογή, όπως υπάρχει σήμερα, είναι εγκληματική για τον ελληνικό λαό.

Η σημερινή πολιτική κατάσταση χρόνια διαιωνίζει τα προβλήματα της ΠΦΥ, πρόσφατα κώφευσε για το εργασιακό καθεστώς πολιτικής ομηρίας των γιατρών (Ν. 2839/2000), αλλά δείχνει ενθουσιασμό σε πιθανότητα απορρόφησης κοινοτικών κονδυλίων και περί αυτού διαδραματίζεται μπροστά μας μια νέα μάχη μνηστήρων.

Η καταγγελία όλων αυτών στα αρμόδια ευρωπαϊκά όργανα είναι επιτακτική ανάγκη του συνδικαλιστικού κινήματος, μαζί με τη συνέχιση των αγωνιστικών κινητοποιήσεων στην κατεύθυνσή του: «Κάθε αποδοτική θεραπεία πρέπει να παρέχεται δωρεάν» από ένα κρατικό κεντρικά προγραμματισμένο, αποδοτικό οικονομικά, σύστημα υγείας.