Ετσι και το Τρίκερι, έτσι και ο Αη Στράτης. Ιστορίες που συνοπτικά δώσαμε πρόσφατα από τις σελίδες του «Ριζοσπάστη» σε σύντομα αφιερώματα με αφορμή τις εκδηλώσεις της ΚΕ του ΚΚΕ σ' αυτά τα νησιά και το κάλεσμα συμμετοχής, για να αποτίσουμε φόρο τιμής στις αλύγιστες και στους αλύγιστους της ταξικής πάλης και υπόσχεση ότι συνεχίζουμε στο δρόμο που χάραξαν.

Η αλύγιστη στάση τους διδάσκει και φρονηματίζει την πάλη μας στο σήμερα. Αλλωστε, κάθε ιστορική περίοδος έχει το δικό της ηρωισμό.

Οπως ο Σιντό Καλί, το φτωχό Εβραιόπουλο που πέθανε στην Αη Στράτη μαζί με άλλους 32 συντρόφους του το χειμώνα του 1942 από την πείνα. Φώναξε λίγο πριν πεθάνει: «Σύντροφοι πεινώ. Οσοι ζήσετε και βγείτε έξω, να πείτε στους φίλους μου, στους συγγενείς, στους γνωστούς μου: Ο Σιντό πέθανε από την πείνα μα δεν πρόδωσε. Το ακούτε σύντροφοι; Να μην ξεχάσετε. Ζήτω το ΚΚΕ. Ζήτω η ΟΚΝΕ».

Είναι όμως και η πηγή της ελευθερίας του κομμουνιστή. Η ελευθερία να αγωνίζεται, για να ανατρέψει την ταξική σκλαβιά κάτω απ' οποιεσδήποτε συνθήκες. Κόμμα παντός καιρού λέμε. Απ' αυτό απορρέει και η δύναμη της αντοχής των κομμουνιστών.

Δύναμη που αναδεικνύει τις αξίες του αγώνα, της ανιδιοτέλειας στην καθημερινή ακατάπαυστη προσφορά τους, με μόνο αντάλλαγμα τη δικαίωση της εκπλήρωσης της κομματικής αποστολής.

Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, οι άλλοι αγωνιστές που συμπορεύονταν με το ΚΚΕ, ως φυλακισμένοι, εξόριστοι, ισοβίτες, μελλοθάνατοι, ένιωθαν πραγματικά ελεύθεροι, περιφρονώντας τις Σειρήνες του συστήματος που τους έδιναν υποσχέσεις για θέσεις και προνόμια, αν αποκήρυσσαν τις ιδέες και το Κόμμα τους.

Σε αυτόν το δρόμο, οι κομμουνίστριες και οι κομμουνιστές συνεχίζουμε την πρωτοπόρα δράση στην οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων ενάντια στα καλέσματα για υποταγή, για αποδοχή του καπιταλισμού, κρατώντας πάντα ψηλά τη σημαία της ταξικής πάλης. Σε αυτόν το δρόμο κατακτάμε και την προσωπική μας ευτυχία.