«Είμαστε υποχρεωμένοι να επιμείνουμε στη δημοσιονομική πειθαρχία», λέει σε όλους τους τόνους η κυβέρνηση, απειλώντας ότι κάθε άλλη επιλογή θα οδηγήσει σε «ανατροπές των κατακτήσεων που είχαμε τα τελευταία χρόνια». Οτι η δημοσιονομική πολιτική είναι ο μηχανισμός που το δημόσιο εξασφαλίζει έσοδα και ταυτόχρονα καθορίζει τους τομείς στους οποίους θα πάνε οι δαπάνες, είναι γενικά γνωστό. Εκείνο ίσως που διαφεύγει της προσοχής είναι το γεγονός ότι αυτή η περιβόητη «δημοσιονομική πειθαρχία» δεν αφορά με τον ίδιο τρόπο όλους μας.

Για παράδειγμα, «δημοσιονομική πειθαρχία» για τους εργαζόμενους σημαίνει αφ' ενός να πληρώνουν περισσότερους φόρους (για να αυξάνονται τα δημόσια έσοδα) και αφ' ετέρου λιτότητα στα εισοδήματα, λιγότερα κονδύλια για την Παιδεία, την Υγεία, την Κοινωνική Ασφάλιση, τον Πολιτισμό (για να μειώνονται οι δημόσιες δαπάνες).

Οσοι απορούν τι κάνει η κυβέρνηση με τους πόρους που εξασφαλίζονται από τέτοιου είδους ρυθμίσεις, ας γνωρίζουν ότι στις ίδιες ακριβώς συνθήκες «δημοσιονομικής πειθαρχίας» - όπως, καλή ώρα, συμβαίνει αυτή την περίοδο - η κυβέρνηση θεσπίζει και θέτει σε εφαρμογή μείωση των φορολογικών συντελεστών για τα κέρδη των επιχειρήσεων, μείωση του ανώτατου συντελεστή φορολογίας των υψηλών εισοδημάτων, φορολογικές απαλλαγές για εξαγορές και συγχωνεύσεις επιχειρήσεων, όπως επίσης και αύξηση των ενισχύσεων σε χρήμα που δίνονται σε διάφορους εκπροσώπους του κεφαλαίου για την ενίσχυση της «επιχειρηματικής δραστηριότητας».

Χρειάζονται σχόλια;