Με προκλητικά «τσιτάτα» του τύπου «η ευελιξία προστατεύει την απασχόληση» (!) και πανηγυρισμούς για την «άρση της ακαμψίας» στις συμβάσεις αορίστου χρόνου, ο ΣΕΒ με το χτεσινό «οικονομικό δελτίο» του υπογραμμίζει για μια ακόμα φορά ότι η περιβόητη «ολοκλήρωση της προσαρμογής τον Αύγουστο του 2018» δεν πρόκειται να σηματοδοτήσει καμιά «επιστροφή στην κανονικότητα της προ κρίσης περιόδου» στα δικαιώματα των εργαζομένων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι βιομήχανοι εστιάζουν τα πανηγύρια τους στην «ελαστικοποίηση» των ίδιων των συμβάσεων πλήρους απασχόλησης, επιχειρώντας μάλιστα να τη δικαιολογήσουν με τον ισχυρισμό ότι χωρίς αυτήν οι «ευέλικτες» συμβάσεις εργασίας μπορεί να ήταν ακόμα περισσότερες.

«Με την έλευση της κρίσης», αναφέρουν, «ενδεχομένως να είχε αυξηθεί η χρήση των πιο ευέλικτων συμβάσεων προσωρινής απασχόλησης, αν δεν είχε αλλάξει από το 2010 και μετά το θεσμικό πλαίσιο για τις συμβάσεις αορίστου χρόνου. Για παράδειγμα αυξήθηκε η χρονική περίοδος απόλυσης χωρίς αποζημίωση από τους 2 σε 12 μήνες, μειώθηκε το ύψος της αποζημίωσης απόλυσης και έγινε συνείδηση η δυνατότητα (που υπήρχε ανέκαθεν) της διαπραγμάτευσης σε ατομική βάση του μισθού και προς τα κάτω -και όχι μόνο προς τα πάνω. (...) Δηλαδή, έχει αρθεί σήμερα σε αξιόλογο βαθμό η παλαιότερη ακαμψία στις συμβάσεις αορίστου χρόνου, έτσι ώστε να περιοριστεί η ανάγκη για τους εργοδότες να προσφεύγουν σε συμβάσεις ορισμένου χρόνου».

Εχοντας ως δεδομένο αυτό το αντεργατικό πλαίσιο που διαμόρφωσαν οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου και το οποίο χτυπά όλους τους εργαζόμενους - «μόνιμους» και ελαστικά απασχολούμενους - οι βιομήχανοι επιχειρούν να παρουσιάσουν την εμπέδωση και παραπέρα επέκταση της «ευελιξίας» και στην περίοδο μετά την καπιταλιστική κρίση... περίπου ως ένα φυσικό φαινόμενο. Σε αυτό το πλαίσιο, ο ΣΕΒ επικαλείται τις «γενικότερες υποβόσκουσες τάσεις που σχετίζονται με διαρθρωτικές αλλαγές στην παγκόσμια και στην ελληνική οικονομία, που θα εξακολουθήσουν να επηρεάζουν την αγορά εργασίας...». Ως τέτοιες τάσεις ο ΣΕΒ προβάλλει «τη μεγαλύτερη αυτοματοποίηση παραγωγικών διαδικασιών, τη συρρίκνωση των μεσοπρόθεσμων αναπτυξιακών προσδοκιών και την επέκταση κλάδων έντασης ευέλικτων μορφών εργασίας».

Βέβαια, αυτό που αποκρύπτουν οι βιομήχανοι είναι ότι η επέκταση της «ευελιξίας» δεν επιβάλλεται από την τεχνολογική εξέλιξη, αλλά από την καπιταλιστική οργάνωση της παραγωγής και την επιδίωξη του μέγιστου καπιταλιστικού κέρδος... Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, το ξεζούμισμα αξιοποιείται παράλληλα με την υποαπασχόληση: «Σε περίπτωση που η αύξηση της ζήτησης κριθεί ότι είναι προσωρινή», αναφέρει ο ΣΕΒ, «τότε η επιχείρηση θα προσπαθήσει να αυξήσει την παραγωγή της μέσω εντατικότερης αξιοποίησης του μόνιμου προσωπικού (υπερωρίες κ.λπ.) και ενδεχομένως να προσλάβει και πρόσθετους εργαζόμενους με συμβάσεις ορισμένου χρόνου...».

Στο μεταξύ, στη Βουλή κατατίθεται την ερχόμενη βδομάδα ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2018, με κεντρικούς άξονες την κατακρεούργηση των κρατικών κονδυλίων που αφορούν την κάλυψη ακόμη και στοιχειωδών κοινωνικών αναγκών, τη διόγκωση της φοροληστείας απέναντι στο λαϊκό εισόδημα, με στόχο την υπερπαραγωγή πρωτογενών πλεονασμάτων και μάλιστα εν μέσω των προβλέψεων για ανάκαμψη του παραγόμενου ΑΕΠ.

Την ίδια ώρα, το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, «τρέχοντας» τα «προαπαιτούμενα» του 3ου κύκλου της «αξιολόγησης», έχει προαναγγείλει την έναρξη των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών για τα «κόκκινα» δάνεια στις 29 Νοέμβρη, ως ένα πρώτο σινιάλο, ενόψει της κλιμάκωσης που θα ακολουθήσει στη συνέχεια από την πλευρά των τραπεζών, με άμεσες δυσμενείς επιπτώσεις τόσο για το κεραμίδι της λαϊκής οικογένειας. Στις πρώτες θέσεις της αντιλαϊκής ατζέντας περνά πλέον το ζήτημα της εκχώρησης λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ σε ενδιαφερόμενους επιχειρηματικούς ομίλους, ενώ ήδη στο πλαίσιο των συνεννοήσεων με το κουαρτέτο έχουν συμφωνηθεί τα επόμενα χτυπήματα στα Εργασιακά, σε ό,τι αφορά τα νέα νομοθετικά εμπόδια που φέρνουν για την κήρυξη εργατικών απεργιών.

Το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο, από την πλευρά του, σε έκθεση με τίτλο «Η παρέμβαση της Επιτροπής στην ελληνική χρηματοπιστωτική κρίση», διαπιστώνει μεταξύ άλλων ότι η Επιτροπή δεν διέθετε προηγούμενη πείρα στη διαχείριση ενός τέτοιου εγχειρήματος και ότι οι όροι των προγραμμάτων δεν είχαν ιεραρχηθεί σωστά με βάση τη σημασία τους, ούτε εντάχθηκαν σε κάποια «ευρύτερη στρατηγική για τη χώρα». Σύμφωνα με τους ίδιους, η ελληνική οικονομία ευνοήθηκε από την εφαρμογή κάποιων αναγκαίων «μεταρρυθμίσεων», ενώ «ο σχεδιασμός του τρίτου προγράμματος ήταν σαφώς βελτιωμένος σε σχέση με τα προηγούμενα, κυρίως σε ό,τι αφορά τις προτεραιότητες των μεταρρυθμίσεων».

Οπως αναφέρεται στην έκθεση, το ελληνικό κράτος διέθεσε για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (μέσω των διακρατικών δανείων στήριξης) ποσά ύψους 45,4 δισ. ευρώ. Από αυτά, εκτιμάται ότι θα μπορέσει να ανακτήσει τα 8,9 δισ. ευρώ, επομένως η ζημιά φτάνει στα 36,4 δισ. ευρώ. Φυσικά η χασούρα φορτώνεται στις λαϊκές πλάτες.

Το πόσο των 8,5 εκατ. ευρώ θα μοιραστούν ως προμήθεια οι διεθνείς τράπεζες που έχουν αναλάβει να μεσολαβήσουν τις πράξεις ανταλλαγής (swap) παλαιών διάσπαρτων κρατικών ομολόγων με νέα ομόλογα. Αυτό προβλέπεται σε απόφαση του υπουργείου Οικονομικών, ενώ επιπλέον ορίζεται ότι τυχόν κέρδη που θα προκύψουν για τους ομολογιούχους από την εν λόγω ανταλλαγή, απαλλάσσονται από το φόρο...