Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ίσως δεν είναι τυχαία μια φιλολογία που συντηρούν τα αστικά ΜΜΕ της Τουρκίας και γύρω από το Κυπριακό, φανερώνοντας αυξημένη διάθεση για κλιμάκωση του παζαριού, αμέσως μετά τις προεδρικές εκλογές που θα γίνουν στην Κύπρο στα τέλη Γενάρη (αρχές Γενάρη θα γίνουν και «βουλευτικές εκλογές» στο ψευδοκράτος). Αποκαλυπτικές είναι και πλευρές συμφωνιών που παζαρεύονταν το περασμένο καλοκαίρι στο Μοντ Πελεράν, όπως και η ετοιμότητα για διάφορες «εναλλακτικές».

Πριν μερικές μέρες, γνωστός αρθρογράφος μεγάλης εφημερίδας εξηγούσε «Πώς θα αναβιώσουν οι συνομιλίες για το Κυπριακό», τονίζοντας:

«Οσο το ένα από τα δύο (εμπλεκόμενα) μέρη στην Κύπρο παραμένει ως "η μόνη νόμιμη κυβέρνηση" σε όλο το νησί, δεν μπορεί να υπάρξει διευθέτηση. Οσο οι Ελληνοκύπριοι διοικούν τη μόνη νόμιμη κυβέρνηση στην Κύπρο και όσο οι συνομιλίες με τους Τουρκοκύπριους εταίρους τους δεν περιλαμβάνουν μια ποινή ρήτρας σε περίπτωση αποτυχίας, οι προοπτικές για την επίτευξη οποιασδήποτε μορφής διευθέτησης βασισμένη στην πολιτική ισότητα και τη μοιρασιά της εξουσίας παραμένουν αυταπάτη... Η εγκαθίδρυση μιας ομοσπονδιακής Κύπρου ήταν μια λαμπρή ιδέα που δυστυχώς κατέρρευσε...».

Και παραπέμποντας σε προηγούμενα σχήματα διπλωματικών διαβουλεύσεων, η ανάλυση καλούσε (σ.σ. οι σημειώσεις δικές μας) σε διαμόρφωση μιας «πρωτοβουλίας διπλής διπλωματίας, με επιλεγμένες και αντιπροσωπευτικές προσωπικότητες από τις δύο πλευρές, υπό την καθοδήγηση μιας αξιοσέβαστης και αμοιβαίας αποδεκτής "ευρωπαϊκής" αλλά "ανεπίσημης" προσωπικότητας... Οι δύο προσωπικότητες θα μπορούσαν να παρουσιάσουν εποικοδομητικές ιδέες, διερευνώντας δομές που βρίσκονται κάπου ανάμεσα στην ομοσπονδία και τη συνομοσπονδία. Αυτό ίσως θα βοηθήσει τους Ελληνοκύπριους να δεχτούν ένα χαμηλό επίπεδο μοιρασιάς της εξουσίας με τους Τουρκοκύπριους. Με μια στρατιωτική βάση να δίνεται στην Τουρκία (όπως συμφωνήθηκε πειστικά στην τελευταία αποτυχημένη απόπειρα), όπως και τον τερματισμό του συστήματος των εγγυήσεων, και μια χωριστή συμφωνία για την ασφάλεια ανάμεσα στο τουρκο(κυπριακό) κράτος και τη συνομοσπονδία, θα μπορούσαν να μαλακώσουν τους Τουρκοκύπριους που έχουν εμμονή με την ασφάλεια και τους ελληνο-φοβικούς στην Τουρκία. Μέσα από διακανονισμούς για μια μεταβατική περίοδο και την επανεξέταση της ενίσχυσης των εξουσιών μιας αρχικά πολύ χαλαρής συνομοσπονδίας, το νησί θα μπορούσε να προχωρήσει προς ένα καλύτερο και πιο ειρηνικό μέλλον.

Ακόμα και αν πρόκειται να πάρουν διαζύγιο, οι δυο πλευρές πρέπει να συζητήσουν. Κανείς δεν πρέπει να διασκεδάζει με την ψευδαίσθηση ότι τελείωσε ο καιρός για συνομιλίες για την Κύπρο. Είναι καιρός τα ενδιαφερόμενα μέρη να εξετάσουν μια νέα προσέγγιση...».

Τρεις μέρες αργότερα, άλλη ανάλυση ουσιαστικά συνέδεε την - έστω σε ένα βαθμό - αναγνώριση του ψευδοκράτους με την «αποτελεσματικότητα» ενός νέου γύρου διαπραγματεύσεων. « (...) πριν επαναληφθούν οι συνομιλίες, οι Τουρκοκύπριοι πρέπει να είναι ξεκάθαρα ενήμεροι για ορισμένα ζητήματα... Ποιο θα είναι το καθεστώς υπό το οποίο θα τελεί η τουρκοκυπριακή πλευρά αν καταρρεύσουν οι συνομιλίες ή αν δεν καταλήξουν μέχρι κάποια καθορισμένη ημερομηνία...

Φυσικά, δεν πρέπει να βιαστούμε με το νέο γύρο συνομιλιών για την Κύπρο. Πρέπει να δοθεί μια ευκαιρία σε μια "διπλή διπλωματία" για να βρεθεί εναλλακτική στη λύση της ομοσπονδίας. Θα μπορούσε αυτή να είναι η δημιουργία δύο κρατών (μέσα) στην ΕΕ, ή μια συνομοσπονδία δύο κυπριακών κρατών ή ένα βελούδινο διαζύγιο;...».