ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Στο ποσοστό του 10,9% παρέμεινε και τον περασμένο Μάρτη η ανεργία στην Ευρωπαϊκή Ενωση, παρουσιάζοντας χαρακτηριστική επιμονή, αφού στο ίδιο ύψος βρίσκεται από τον περασμένο Δεκέμβρη. Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία της Eurostat, της επίσημης στατιστικής υπηρεσίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που δόθηκαν χτες στη δημοσιότητα. Το ποσοστό αυτό μεταφράζεται σε 20 περίπου εκατομμύρια ανέργους, αν και υπάρχουν αποδείξεις ότι ο αριθμός αυτός είναι ακόμη μεγαλύτερος, μια και οι μέθοδοι μέτρησης της ανεργίας διαφέρουν από χώρα σε χώρα. Εξάλλου ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτών των αλχημειών αφορά στην Ελλάδα, τα στοιχεία της οποίας λείπουν από τους πίνακες της Eurostat μια και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θεωρεί αναξιόπιστες τις μετρήσεις που γίνονται στη χώρα μας. Αυτή η κατάσταση αποτυπώνεται στις διαφορές που παρουσιάζονται στις μετρήσεις του Οργανισμού Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού (ΟΑΕΔ), που υπολογίζει το ποσοστό ανεργίας κάτω από 9%, και στις μετρήσεις της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, που υπολογίζει ότι το ποσοστό είναι μεγαλύτερο από 10%.

Η επιμονή του δείκτη της ανεργίας στο ύψος του 11%, εκτός των άλλων, αποδεικνύει και την πλήρη αποτυχία όλων των πολιτικών για την προώθηση δήθεν της απασχόλησης και υπογραμμίζει τις εκτιμήσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων ότι η ανεργία θα σημειώσει και νέα άνοδο μετά το ερχόμενο φθινόπωρο. Οι ειδήμονες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ελπίζουν ότι τους μήνες του καλοκαιριού εξαιτίας της αύξησης της εποχιακής απασχόλησης θα μειωθεί το ποσοστό. Αυτό μένει να αποδειχθεί, αν και η μείωση αυτή είναι πλασματική.

Πάντως και τα στοιχεία του Μάρτη επιβεβαιώνουν την αρχική εκτίμηση ότι η αύξηση της ανεργίας είναι το τίμημα που πλήρωσαν, πληρώνουν και θα πληρώνουν οι εργαζόμενοι για την υλοποίηση των στόχων της "σύγκλισης". Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά στις περιπτώσεις των χωρών που βρίσκονται στη φάση της εντατικής εφαρμογής των προγραμμάτων "σύγκλισης", όπου η πτώση του πληθωρισμού και των ελλειμμάτων συνοδεύεται από υψηλότατα ποσοστά ανεργίας. Κορυφαίο παράδειγμα παραμένει η Ισπανία, που βρίσκεται στην κορυφή με ποσοστό ανεργίας 21,4%. Εντυπωσιακά μεγάλο είναι το ποσοστό των νέων (κάτω των 25 ετών) ανέργων που φτάνει το 40,3%, ενώ για τις νέες γυναίκες το ποσοστό είναι 46,9%. Αλλα παραδείγματα έχουμε στη Φινλανδία, στην Ιρλανδία και την Ελλάδα, όπου η ανεργία εκτινάχτηκε στα ύψη για να "τροφοδοτήσει" τη βελτίωση των δεικτών και των κριτηρίων του Μάαστριχτ.

Το γεγονός ότι βρισκόμαστε στο 1997 και οι οικονομικές επιδόσεις αυτής της χρονιάς θα κρίνουν τη θέση της κάθε χώρας στην ΟΝΕ επιδρά στην αύξηση της ανεργίας και σε χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία, που δίνουν την τελική μάχη για την επιτυχία των κριτηρίων της "σύγκλισης". Στη Γερμανία το ποσοστό πέταξε από 8% σε 9,7% μέσα στα δυο τελευταία χρόνια, ενώ στη Γαλλία το ποσοστό βρίσκεται στο πρωτοφανές για τη χώρα ύψος του 12,5!

Φυσικά τα στοιχεία για την πορεία της ανεργίας πρέπει να συνεκτιμηθούν με τα στοιχεία για τη φτώχεια, που δόθηκαν πρόσφατα στη δημοσιότητα και σύμφωνα με τα οποία ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι μεγαλύτερος από 70 εκατομμύρια!

Αυτή η κατάσταση της σταθερά μεγάλης ανεργίας και της συνεχώς αυξανόμενης εξαθλίωσης και περιθωριοποίησης των εργαζομένων απασχολεί τους "δεκαπέντε", πολύ περισσότερο ενόψει των τελικών αποφάσεων της Διακυβερνητικής, μια και αναγνωρίζουν ότι η ανεργία είναι μόνιμη πηγή κινδύνου για την κοινωνική έκρηξη, που μπορεί να απειλήσει και την ίδια τη συνοχή της Ενωσης. Απ' την άλλη, είναι γνωστό ότι μείωση της ανεργίας δεν πρόκειται να γίνει με αύξηση των θέσεων εργασίας, αντίθετα στα επόμενα χρόνια πρόκειται να καταστραφούν ακόμη περισσότερες θέσεις εργασίας εξαιτίας της μεταφοράς παραγωγικών δραστηριοτήτων σε άλλες περιοχές εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και εξαιτίας της εισαγωγής νέων τεχνολογιών. Ετσι οι "δεκαπέντε" στρέφουν όλες τις ενέργειές τους στη συνταγή της "Λευκής Βίβλου", δηλαδή το μοίρασμα μιας θέσης εργασίας μεταξύ ενός πλήρως απασχολούμενου και ενός ανέργου. Συνταγή που επιχειρεί να νομιμοποιήσει και η ελληνική κυβέρνηση μέσω του "κοινωνικού διαλόγου".

Στο ποσοστό του 10,9% παρέμεινε και τον περασμένο Μάρτη η ανεργία στην Ευρωπαϊκή Ενωση, παρουσιάζοντας χαρακτηριστική επιμονή, αφού στο ίδιο ύψος βρίσκεται από τον περασμένο Δεκέμβρη. Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία της Eurostat, της επίσημης στατιστικής υπηρεσίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που δόθηκαν χτες στη δημοσιότητα. Το ποσοστό αυτό μεταφράζεται σε 20 περίπου εκατομμύρια ανέργους, αν και υπάρχουν αποδείξεις ότι ο αριθμός αυτός είναι ακόμη μεγαλύτερος, μια και οι μέθοδοι μέτρησης της ανεργίας διαφέρουν από χώρα σε χώρα. Εξάλλου ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτών των αλχημειών αφορά στην Ελλάδα, τα στοιχεία της οποίας λείπουν από τους πίνακες της Eurostat μια και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θεωρεί αναξιόπιστες τις μετρήσεις που γίνονται στη χώρα μας. Αυτή η κατάσταση αποτυπώνεται στις διαφορές που παρουσιάζονται στις μετρήσεις του Οργανισμού Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού (ΟΑΕΔ), που υπολογίζει το ποσοστό ανεργίας κάτω από 9%, και στις μετρήσεις της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, που υπολογίζει ότι το ποσοστό είναι μεγαλύτερο από 10%.

Η επιμονή του δείκτη της ανεργίας στο ύψος του 11%, εκτός των άλλων, αποδεικνύει και την πλήρη αποτυχία όλων των πολιτικών για την προώθηση δήθεν της απασχόλησης και υπογραμμίζει τις εκτιμήσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων ότι η ανεργία θα σημειώσει και νέα άνοδο μετά το ερχόμενο φθινόπωρο. Οι ειδήμονες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ελπίζουν ότι τους μήνες του καλοκαιριού εξαιτίας της αύξησης της εποχιακής απασχόλησης θα μειωθεί το ποσοστό. Αυτό μένει να αποδειχθεί, αν και η μείωση αυτή είναι πλασματική.

Πάντως και τα στοιχεία του Μάρτη επιβεβαιώνουν την αρχική εκτίμηση ότι η αύξηση της ανεργίας είναι το τίμημα που πλήρωσαν, πληρώνουν και θα πληρώνουν οι εργαζόμενοι για την υλοποίηση των στόχων της "σύγκλισης". Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά στις περιπτώσεις των χωρών που βρίσκονται στη φάση της εντατικής εφαρμογής των προγραμμάτων "σύγκλισης", όπου η πτώση του πληθωρισμού και των ελλειμμάτων συνοδεύεται από υψηλότατα ποσοστά ανεργίας. Κορυφαίο παράδειγμα παραμένει η Ισπανία, που βρίσκεται στην κορυφή με ποσοστό ανεργίας 21,4%. Εντυπωσιακά μεγάλο είναι το ποσοστό των νέων (κάτω των 25 ετών) ανέργων που φτάνει το 40,3%, ενώ για τις νέες γυναίκες το ποσοστό είναι 46,9%. Αλλα παραδείγματα έχουμε στη Φινλανδία, στην Ιρλανδία και την Ελλάδα, όπου η ανεργία εκτινάχτηκε στα ύψη για να "τροφοδοτήσει" τη βελτίωση των δεικτών και των κριτηρίων του Μάαστριχτ.

Το γεγονός ότι βρισκόμαστε στο 1997 και οι οικονομικές επιδόσεις αυτής της χρονιάς θα κρίνουν τη θέση της κάθε χώρας στην ΟΝΕ επιδρά στην αύξηση της ανεργίας και σε χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία, που δίνουν την τελική μάχη για την επιτυχία των κριτηρίων της "σύγκλισης". Στη Γερμανία το ποσοστό πέταξε από 8% σε 9,7% μέσα στα δυο τελευταία χρόνια, ενώ στη Γαλλία το ποσοστό βρίσκεται στο πρωτοφανές για τη χώρα ύψος του 12,5!

Φυσικά τα στοιχεία για την πορεία της ανεργίας πρέπει να συνεκτιμηθούν με τα στοιχεία για τη φτώχεια, που δόθηκαν πρόσφατα στη δημοσιότητα και σύμφωνα με τα οποία ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας στην Ευρωπαϊκή Ενωση είναι μεγαλύτερος από 70 εκατομμύρια!

Αυτή η κατάσταση της σταθερά μεγάλης ανεργίας και της συνεχώς αυξανόμενης εξαθλίωσης και περιθωριοποίησης των εργαζομένων απασχολεί τους "δεκαπέντε", πολύ περισσότερο ενόψει των τελικών αποφάσεων της Διακυβερνητικής, μια και αναγνωρίζουν ότι η ανεργία είναι μόνιμη πηγή κινδύνου για την κοινωνική έκρηξη, που μπορεί να απειλήσει και την ίδια τη συνοχή της Ενωσης. Απ' την άλλη, είναι γνωστό ότι μείωση της ανεργίας δεν πρόκειται να γίνει με αύξηση των θέσεων εργασίας, αντίθετα στα επόμενα χρόνια πρόκειται να καταστραφούν ακόμη περισσότερες θέσεις εργασίας εξαιτίας της μεταφοράς παραγωγικών δραστηριοτήτων σε άλλες περιοχές εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και εξαιτίας της εισαγωγής νέων τεχνολογιών. Ετσι οι "δεκαπέντε" στρέφουν όλες τις ενέργειές τους στη συνταγή της "Λευκής Βίβλου", δηλαδή το μοίρασμα μιας θέσης εργασίας μεταξύ ενός πλήρως απασχολούμενου και ενός ανέργου. Συνταγή που επιχειρεί να νομιμοποιήσει και η ελληνική κυβέρνηση μέσω του "κοινωνικού διαλόγου".

Κομματική οικοδόμηση - στρατολογία

Παρά τις γνωστές δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετώπισε το Κόμμα μας και το κίνημα τα τελευταία χρόνια, η επιρροή μας στους συνδικαλισμένους εργάτες, στην εργατική τάξη, είναι υπολογίσιμη και ανοδική, όπως φαίνεται και από τις αρχαιρεσίες και την τάση ανάκαμψης της εκλογικής δύναμης του Κόμματος στα μεγάλα αστικά κέντρα. Παρά τη μείωση των οργανωμένων δυνάμεών μας και των εργοστασιακών ΚΟΒ, υπάρχει στο Κόμμα και γύρω από αυτό μια σχετικά υπολογίσιμη και έμπειρη δύναμη, που αν στρατευτεί στο σύνολό της και με ποιοτική επάρκεια, είναι δυνατό, σήμερα, να οδηγήσει σε αύξηση των οργανωμένων δυνάμεων και σε πιο έντονη δράση στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Το άμεσο καθήκον της σχεδιασμένης δουλιάς για την αύξηση των οργανωμένων δυνάμεων από την εργατική τάξη, για την οικοδόμηση ΚΟΒ σε νέους χώρους, θα πρέπει να συζητηθεί, με βάση ξεχωριστή απόφαση της ΚΕ, σε ειδική συνεδρίαση των οργανώσεων. Ωστόσο, πρέπει να είναι καθαρό, ότι η συσπείρωση ταξικών δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα εξαρτάται, εκτός από την άνοδο των αγώνων και από την πρόοδο στην κομματική οικοδόμηση.

Ολόκληρο το Κόμμα, οι ΚΟ, να επεξεργαστούν συγκεκριμένο σχέδιο ανάπτυξης των γραμμών του Κόμματος με τη στρατολογία εργατών - εργατριών, υπαλλήλων. Να οικοδομήσουμε νέες ΚΟΒ σε τόπους δουλιάς, να πιάσουμε επαφή με χώρους που σήμερα δεν έχουμε καμία. Κατ' αρχήν, πρέπει να υπερνικηθεί η αντίληψη ότι το καθήκον αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο στις σημερινές συνθήκες. Αναμφισβήτητα έχουν προστεθεί πολλά εμπόδια και δυσκολίες (κλείσιμο εργοστασίων, μείωση απασχόλησης σε κλάδους που παραδοσιακά είχαμε επαφή και δυνάμεις, τρομοκρατία, ελαστικές εργασιακές σχέσεις, μεγάλος αριθμός ανέργων, προσωρινή απασχόληση κλπ. ), όμως τίποτε δεν είναι αδύνατο, όταν σχεδιάζουμε την παρέμβασή μας και κυρίως όταν η κομματική οικοδόμηση ενταχθεί στη μεγάλη προσπάθεια να αναπτύξουμε πλούσιες και ουσιαστικές σχέσεις με τα πιο πρωτοποριακά και δυναμικά στοιχεία της εργατικής τάξης, γενικότερα με τα λαϊκά στρώματα.

Κάθε κομματική οργάνωση, όλα τα στελέχη τα εκλεγμένα σε μαζικούς φορείς και στην Αυτοδιοίκηση, να συμβάλλουν στην ανάπτυξη δεσμών και στη στρατολογία. Η προσπάθεια αυτή θα ενταχθεί στη χρονιάτικη δραστηριότητα για τα 80χρονα του Κόμματος. Η ΚΕ με ειδική καμπάνια, να δώσει ώθηση στην επικοινωνία με την εργατική τάξη. Βεβαίως, χρειάζεται ακόμα πιο αναλυτική εξειδίκευση κατά χώρο, ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Μετά τη χρονιάτικη αυτή καμπάνια, θα συζητήσουμε τα διδάγματα που βγαίνουν, ώστε να σταθεροποιηθεί από εκεί και πέρα η δουλιά για την ανάπτυξη των δεσμών του Κόμματος με εργατοϋπαλλήλους, να υπάρχει ένα μόνιμο φυτώριο και για στρατολογία.

Από τα βασικότερα καθήκοντα της επόμενης περιόδου είναι να ανοίξουμε, σταθερά και μόνιμα, δρόμους μιας ανοιχτής επικοινωνίας με χώρους δουλιάς, όπου είναι αδύνατη η κομματική παρέμβαση ή υπάρχει έλλειψη οποιασδήποτε πρόσβασης, χώρους που η εργοδοτική τρομοκρατία είναι ιδιαίτερα έντονη.

Το καθήκον αυτό πρέπει να το αναλάβουν με συγκεκριμένο σχέδιο οι συνοικιακές και κλαδικές ΚΟΒ, η παράταξη. Η επαφή με αυτούς τους εργαζόμενους δεν μπορεί να συνεχίζει να είναι αποσπασματική και περιστασιακή.

Βάρος να ριχτεί και στη δουλιά από τα έξω, στη δουλιά σπίτι το σπίτι με τους εργοστασιακούς εργάτες. Βοηθάνε οι τακτικές εξορμήσεις με διακίνηση προπαγανδιστικού υλικού, με τακτικές επισκέψεις και περιοδείες στελεχών του Κόμματος και της παράταξης. Η άμεση ένταξη των κομματικών δυνάμεων, με βάση τον τόπο δουλιάς και τον κλάδο απασχόλησης, στη δράση των σωματείων και του συνδικαλιστικού κινήματος. Η δράση στην παράταξη και στο σωματείο είναι υποχρεωτική, λογίζεται ως πρώτο καθήκον στον καταμερισμό δουλιάς, ανεξάρτητα αν ο κομμουνιστής χρειάζεται να έχει και κάποια δεύτερη χρέωση σε γενικότερα καθήκοντα.

Επόμενα, πρέπει να υπερνικηθεί το πνεύμα χαλαρότητας και η έλλειψη ελέγχου από τα καθοδηγητικά όργανα, για το πώς εκπληρώνεται και υλοποιείται το βασικό αυτό καθήκον.

Ειδική συστηματική βοήθεια, έλεγχος της δράσης

των συνδικαλιστικών στελεχών

Σταθερή κατεύθυνσή μας πρέπει να είναι η οργανωμένη και εξειδικευμένη βοήθεια όλων των εκλεγμένων κομμουνιστών, η προσπάθεια για άνοδο του ιδεολογικού, πολιτικού επιπέδου, δηλαδή η πολιτική τους μόρφωση, παράλληλα με τη βοήθεια για εξειδίκευση γνώσεων. Πέρα από τη συστηματική και σταθερή λειτουργία των κομματικών ομάδων, με ευθύνη των καθοδηγητικών οργάνων να πραγματοποιούνται, κατά διαστήματα, αχτίφ και συσκέψεις, ιδεολογικά μαθήματα. Με κατάλληλο προγραμματισμό, χωρίς να υποκύπτουμε στις τρέχουσες πιεστικές ανάγκες, πρέπει να φροντίζουμε, να εντάσσονται τα συνδικαλιστικά στελέχη σε κύκλους σεμιναρίων, ιδεολογικών μαθημάτων, σε κύκλους αυτομόρφωσης.

Η βοήθεια και ο έλεγχος στοχεύει και στη διαπαιδαγώγησή τους, σε πνεύμα επαγρύπνησης και σταθερότητας, ώστε να αντιμετωπίζουν τα μελετημένα σχέδια της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, που αποσκοπούν στον παροπλισμό και στη συκοφάντηση των εκλεγμένων. Διαπιστώνεται η ανάγκη συστηματικής δουλιάς για ανανέωση του δυναμικού μας στα μαζικά όργανα, για την ανάδειξη γυναικών, νέων. Για να ωριμάζουν και να αναπτύσσονται περισσότερα στελέχη, να γίνεται εναλλαγή τομέων δουλιάς.

Ενταση της πολιτικής και συνδικαλιστικής δουλιάς

στους ξένους εργάτες

Η εξέγερση του αλβανικού λαού έδειξε ότι είναι απόλυτη ανάγκη να απλώσουμε τη δουλιά μας στους ξένους εργάτες, που μάλιστα προέρχονται μαζικά από συγκεκριμένες χώρες, πρώην σοσιαλιστικές και αραβικές, και ως Κόμμα αλλά και μέσα από τη δράση μας στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ταυτόχρονα να αντιπαλέψουμε φαινόμενα ρατσισμού και εθνικισμού που συνδέονται με την παρουσία ξένων εργατών. Αν και δεν έχουν πάρει μαζικό χαρακτήρα, ωστόσο δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τον κίνδυνο να εξαπλωθούν. Το κυριότερο είναι να οργανωθεί η πάλη για τα δικαιώματά τους και να γίνει πολιτική δουλιά από την πλευρά του Κόμματος.

Αθήνα, 10 - 11 Μάη 1997

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ

Η δράση για την αύξηση συμμετοχής των γυναικών και των νέων

Το Κόμμα μας έχει επεξεργασμένες θέσεις για τα ιδιαίτερα προβλήματά τους, αλλά και σημαντική πείρα στο συγκεκριμένο αυτό μέτωπο. Το πρόβλημα είναι ότι οι μέθοδοι και μορφές δουλιάς για την προσέλκυση των γυναικών στη δράση των σωματείων, τη μαζική συμμετοχή τους στους αγώνες, τη βοήθεια να αντισταθούν στην κυρίαρχη προπαγάνδα και στις δυσκολίες, δεν απασχολούν τις κομματικές ομάδες, την παράταξη. Αποδείχτηκε ότι η γενική δουλιά δε φτάνει για την κινητοποίηση των γυναικών και την ανάδειξή τους στα όργανα. Να καταπολεμηθούν αντιλήψεις λαθεμένες γύρω από την αναγκαιότητα ειδικής δουλιάς, κυρίως να αντιμετωπιστεί η άγνοια που σε μεγάλο βαθμό υπάρχει γύρω από τις θέσεις μας και τις προτάσεις μας.

Χρειάζονται οργανωτικά μέτρα, ομάδες δουλιάς για τις γυναίκες, στα πλαίσια της παράταξης, στενή συνεργασία ανάμεσα στο Γυναικείο Τμήμα και το Συνδικαλιστικό.

Το κυριότερο είναι να οργανωθεί μόνιμη ειδική δουλιά στα πλαίσια της παράταξης, να γίνουν τα πρώτα βήματα, να αποκτηθεί η πρώτη πείρα στις σημερινές συνθήκες.

Αντίστοιχα, πρέπει να γίνει ειδικό πρόγραμμα δουλιάς της παράταξης για τη νεολαία και να παρθούν ανάλογα οργανωτικά μέτρα. Να γίνει επιλογή εργασιακών χώρων, χώρων μαθητείας και νυχτερινής εκπαίδευσης, για να ξεκινήσουμε πιο οργανωμένα.

Η θέση μας σε ορισμένα επίκαιρα ζητήματα, μέσω των οποίων επιχειρείται να περάσει στη συνείδηση των εργαζομένων η γραμμή της ταξικής συνεργασίας και πλήρους υποταγής

Η εισήγηση του Κ. Σημίτη στο αχτίφ των συνδικαλιστικών στελεχών της ΠΑΣΚΕ περιέχει με αρκετά ολοκληρωμένο τρόπο ένα πλαίσιο ιδεολογικών θέσεων, που πρέπει να αποκαλυφθούν από την πλευρά μας, να ξεσκεπαστούν και ταυτόχρονα να προβληθούν οι θέσεις του Κόμματός μας. Οι ιδεολογικές αυτές απόψεις προβάλλονται ως το πλαίσιο εκείνο, που δικαιολογεί και αιτιολογεί τη γραμμή της αρπαγής των κατακτήσεων, της ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας στα πλαίσια της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας. Αναφερόμαστε επίσης στα ιδεολογήματα περί της ατομικής ευθύνης του καταρτισμένου εργαζόμενου, που τάχα μπορεί με ατομική ευθύνη να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες και να λύσει σε ατομική βάση τα εργασιακά και κοινωνικά προβλήματά του.

Για τα παρακάτω ζητήματα χρειάζεται να ανοίξει ιδεολογικό και πολιτικό μέτωπο με ειδική καμπάνια προπαγάνδας και διαφώτισης. Να γίνει ειδική επεξεργασία και να τυπωθούν φυλλάδια, να υπάρξει αρθρογραφία και οργανωμένες συζητήσεις. Η αντίπαλη προπαγάνδα να απαντηθεί και με συγκεκριμένες ενέργειες. Στο σχέδιο εισήγησης τοποθετούμε το ζήτημα σε πολύ γενική βάση. Για τα ζητήματα αυτά υπάρχουν αναλυτικές θέσεις, που έχουν επανειλημμένα δημοσιευτεί.

Ο "εθνικός κοινωνικός διάλογος"

Θέση μας είναι ότι τα συνδικαλιστικά όργανα των εργαζομένων δεν είναι δυνατόν να θεωρούν ότι η επίλυση των προβλημάτων μπορεί να γίνει με διάλογο, ο οποίος μάλιστα έχει προκαθορισμένο πλαίσιο και προϋποθέτει ότι η εργοδοσία και οι εργαζόμενοι έχουν κοινό συμφέρον να υιοθετήσουν προτάσεις, που τάχα ρίχνουν το μη μισθολογικό κόστος, κοινό συμφέρον εξόδου από την κρίση, για την άνοδο της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας. Η θέση που το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να υιοθετεί, είναι αυτή της ανόδου των ταξικών αγώνων και καταδίκης της γραμμής της ταξικής συνεργασίας. Οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να βάλουν στον Προκρούστη του κυβερνητικού διαλόγου τις κατακτήσεις που έχουν αποσπάσει. Αντίθετα, να θέτουν αιτήματα για νέες κατακτήσεις που απαιτεί η εποχή.

Η στάση μας απέναντι στον "κοινωνικό διάλογο" και στα όργανα της θεσμοθετημένης ταξικής συνεργασίας δεν μπορεί να είναι μια απλή καταγγελία. Να συνοδεύεται από πλατιά εκλαϊκευση, πειστική επιχειρηματολογία. Να ενημερώσουμε πλατιά το λαό για το ρόλο των επιτροπών, καθώς επίσης να αποκαλύπτουμε και τα οφέλη που προσπορίζονται τα μέλη τους.

Κρατική βία και καταστολή

Συνδικαλιστικές και δημοκρατικές ελευθερίες

Το πρόβλημα αυτό να αποτελέσει αντικείμενο ιδιαίτερης δουλιάς σε όλη την κλίμακα του συνδικαλιστικού κινήματος, αρχίζοντας από το ζήτημα της δημοκρατίας στο χώρο δουλιάς, μέχρι και τους μηχανισμούς καταστολής, όπως η Σένγκεν κλπ. Να μην υπάρξει περίπτωση βίας και τρομοκρατίας που να μη δοθεί κάποια απάντηση συμπαράστασης, καταδίκης, αλληλεγγύης.

Ιδιαίτερη δουλιά με επιστήμονες, διανοούμενους, ανθρώπους του χώρου της Δικαιοσύνης. Επίσης, συνδικαλιστική παρέμβαση στα Σώματα Ασφαλείας με βάση τα αιτήματά τους.

Πρόγραμμα Δράσης του Κόμματος

Κομματική προπαγάνδα και διαφώτιση, η πολιτιστική δραστηριότητα του Κόμματος στην εργατική τάξη

Είναι επιτακτική πια η ανάγκη να γίνεται συστηματικά η προβολή και εκλαϊκευση του Προγράμματος του Κόμματος, της ιδεολογίας μας, ιδιαίτερα για το ρόλο και την αποστολή της εργατικής τάξης, το ρόλο της στις κοινωνικές συμμαχίες και στο Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο πάλης, στον αγώνα κατά της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων και για τη διεθνιστική αλληλεγγύη. Αποτελεί μια από τις βασικές προϋποθέσεις για να αναπτύσσονται αντιστάσεις και αγωνιστικές κινητοποιήσεις, για να αμβλύνεται η μοιρολατρία.

Να προβάλλονται εκλαϊκευμένα οι θέσεις μας για την προσφορά του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα, για την αναγκαιότητα και δυνατότητα του σοσιαλισμού. Η ιστορία του Κόμματος και η προσφορά του στο εργατικό κίνημα, στις κατακτήσεις των εργαζομένων, με την ευκαιρία των 80 χρόνων από την ίδρυσή του, τα 80χρονα της Οχτωβριανής Επανάστασης και τα 150 χρόνια του Κομμουνιστικού Μανιφέστου. Μεγάλη σημασία έχει να έρθουν σε επαφή οι νέοι εργάτες, εργάτριες και υπάλληλοι με τη δράση και τις πρωτοβουλίες της ΚΝΕ. Δε φτάνει η δράση γύρω από τα προβλήματα, για να κατακτά η εργατική τάξη πολιτική συνείδηση. Η ταξική συνείδηση - όπως είναι γνωστό - δεν αναπτύσσεται αυθόρμητα μέσα από τους αγώνες, αν δεν έρθει σε στενή επαφή με την πολιτική και την ιδεολογία του ΚΚΕ. Η εργατική τάξη έχει ανάγκη από όραμα και προοπτική, επόμενα πρέπει να έρχεται σε επαφή με το Πρόγραμμα του Κόμματος. Διαφορετικά, θα απογοητεύεται και θα κουράζεται, όταν οι καθημερινοί αγώνες δε φέρνουν άμεσα αποτελέσματα, όταν βλέπει απλουστευτικά το μαζικό κίνημα ως το μοναδικό μοχλό πίεσης για να βελτιώσει τη θέση της και να λύσει τις πιεστικές ανάγκες της.

Οι ανάγκες της τρέχουσας προπαγάνδας γύρω από άμεσα προβλήματα, που συγκινούν την εργατική τάξη, δεν πρέπει να παραμερίζουν την προβολή των γενικότερων θέσεων και της πολιτικής του Κόμματός μας. Δεν επαρκεί η προβολή ορισμένων επίκαιρων θέσεών μας από τα συνδικαλιστικά στελέχη μας στα σωματεία. Απαιτείται αυτοτελής δράση στην εργατική τάξη, παράλληλα και σε σύνδεση με την ιδεολογική και πολιτική μας δράση μέσα στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος, ώστε να κατανοούν οι εργαζόμενοι τις βαθύτερες αιτίες των προβλημάτων, να συνδέουν τα επιμέρους αιτήματα με τη γενικότερη πολιτική που ασκείται στη χώρα μας, τη στρατηγική των αναδιαρθρώσεων στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Η πολιτική δραστηριότητα του Κόμματος να συνδέεται με τις ιδιαίτερες ανάγκες και τις συγκεκριμένες εμπειρίες.

Η δουλιά στους εργατοϋπαλλήλους μπορεί να

περάσει από διάφορα κανάλια

Αναντικατάστατη παραμένει η σταθερή και μόνιμη επαφή με τους εργαζόμενους, με την αξιοποίηση των υλικών του Κόμματος, των φυλλαδίων και του "Ριζοσπάστη", ώστε να καθιερωθεί στις συνειδήσεις ως η εφημερίδα της εργατιάς. Ο "Ριζοσπάστης", με τη βοήθεια της ΚΕ και του Συνδικαλιστικού της Τμήματος, μπορεί να οργανώσει καλύτερα την ιδεολογικοπολιτική αρθρογραφία του για την κατάσταση της εργατικής τάξης και του συνδικαλιστικού κινήματος, για τα ζητήματα της ιδεολογικής διαπάλης. Να συμβάλλει η εφημερίδα στη γενίκευση της πείρας του κινήματος και των αγώνων. Ανάλογος προσανατολισμός πρέπει να διαπεράσει, πιο αποφασιστικά και με μεγαλύτερη πληρότητα, και τα προγράμματα του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης.
Απαιτούνται, επίσης, ειδικές καλαίσθητες εκδόσεις που με απλό και κατανοητό τρόπο θα προβάλλουν τις θέσεις για επίκαιρα ζητήματα, που συγκινούν. Θέματα, τα οποία ο εργάτης και η εργάτρια δεν έχουν την ευκαιρία να πληροφορούνται ή συνήθως παραπληροφορούνται. Να εκδίδονται φυλλάδια κατά διαστήματα, ιδιαίτερα για χώρους που δεν έχουμε δυνάμεις.
Να εκπαιδευτεί ένας αριθμός προπαγανδιστών, διαφωτιστών, ικανών να επικοινωνούν με τα πλατιά στρώματα της εργατικής τάξης.
Η ανάπτυξη της ιδεολογικοπολιτικής δουλιάς του Κόμματος, της παράταξης, θα πρέπει να υπηρετεί και τη διαπαιδαγωγητική πλευρά της κατάκτησης των αγωνιστικών χαρακτηριστικών. Είναι ζωτική ανάγκη, σήμερα, να απαντάμε ολοκληρωμένα στα ιδεολογήματα που κυριαρχούν στη χώρα μας και διεθνώς, για την "κατάργηση" των διαχωριστικών ταξικών γραμμών, το "μονόδρομο της Ευρωπαϊκής Ενωσης", τη μυθοποίηση της "διεθνοποίησης - παγκοσμιοποίησης", της τεχνολογικής επανάστασης, της "κοινωνίας των πληροφοριών" κλπ.
Να αναδειχτεί και να γίνει βίωμα στις κομματικές μας δυνάμεις η αναγκαιότητα παρέμβασης στο μέτωπο του πολιτισμού, που ασκεί σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, σοβαρότατο ρόλο στη διαμόρφωση της εργατικής συνείδησης.

Να οργανώσουμε σωστά το πολιτικό - πολιτιστικό περιεχόμενο και μορφή της δράσης μας.

Να σταθεροποιήσουμε και να προχωρήσουμε ένα πλούσιο πολιτιστικό πρόγραμμα με συμμέτοχους τους εργαζόμενους, με ιδιαίτερη προσπάθεια στους εργοστασιακούς εργάτες και εργάτριες, στην εργατική νεολαία.

Να γίνονται εκδηλώσεις με πρωτοβουλία των ΚΟ και της ΚΝΕ, αξιοποιώντας κατάλληλα και την υπάρχουσα ήδη πολιτιστική δραστηριότητα ερασιτεχνικών ή επαγγελματικών συνόλων που έχουν προοδευτικό περιεχόμενο, μηνύματα και ποιοτική φόρμα.

Να οργανώσουμε - πιο συστηματικά και μόνιμα - τη μελετητική δουλιά του Κόμματος για τα προβλήματα της εργατικής τάξης, κατά κλάδο, κατά θέμα, ώστε να στηρίζονται καλύτερα και με επιστημονική επάρκεια οι γενικότερες θέσεις και προτάσεις μας.

Η διεθνοποίηση του αγώνα

Στα ηγετικά όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, προωθείται η ιδέα της διεθνούς συνεργασίας και συντονισμού, όμως αυτός καμία σχέση δεν έχει με την ανάγκη της διεθνοποίησης της ταξικής πάλης. Αντίθετα, οι προσπάθειές τους είναι ο συντονισμός και η συνεργασία με ευρωπαϊκές και εθνικές οργανώσεις στα πλαίσια των θεσμικών οργάνων της ΕΕ, με αποτέλεσμα η κοινή δράση να υπηρετεί τις επιλογές του Οργανισμού, της "Λευκής Βίβλου". Από την πλευρά μας, πρέπει να εξαντλούμε κάθε περιθώριο επικοινωνίας και κοινής δράσης ανάμεσα σε αγωνιζόμενα συνδικάτα και εργαζομένους. Αυτή την περίοδο, αναπτύσσονται και την επόμενη θα αναπτυχθούν και άλλοι αγώνες των εργατοϋπαλλήλων στην Ευρώπη (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο κ. ά.). Οι αγώνες έχουν τα κοινά χαρακτηριστικά της αντίθεσης στα μέτρα που προωθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση. Η ανάπτυξη της διεθνούς συνεργασίας και του συντονισμού της δράσης θα πρέπει να αποτελέσει βασικό στοιχείο της δράσης μας στο συνδικαλιστικό κίνημα. Να επιδιωχθεί συστηματοποίηση των επαφών της παράταξης με άλλες δυνάμεις και συνδικάτα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στην περιοχή των Βαλκανίων, στις άλλες χώρες της Ευρώπης και σε άλλες χώρες της ευρύτερης περιοχής και τον υπόλοιπο κόσμο.

Οι μορφές πάλης

Από τα πιο κρίσιμα ζητήματα αυτής της περιόδου είναι η προετοιμασία, η επιλογή και η ανάπτυξη των κατάλληλων μορφών πάλης. Η πείρα έχει δείξει ότι πρέπει να ξεπεραστεί η ρουτίνα τυποποιημένων εκδηλώσεων. Η πολυμορφία και κυρίως οι αγωνιστικές μορφές πάλης ασκούν επίδραση και στην κλιμάκωση και στην προβολή των αιτημάτων.

Οι τελευταίες κινητοποιήσεις έδειξαν ότι η κυβέρνηση, η άρχουσα τάξη, προσπαθούν να αποτρέψουν ανεβασμένες μορφές πάλης και ιδιαίτερα την απεργία, με πολλαπλά μέσα, π.χ., διώξεις, τρομοκρατία, αλλά και ιδεολογική προπαγάνδα ότι η απεργία παραβιάζει δήθεν τα δημοκρατικά δικαιώματα των μη απεργών. Την προπαγάνδα αυτή τη σιγοντάρουν και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, που προβάλλουν τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις σαν παράγοντα αναταραχής. Αυτόν το σκοπό υπηρετεί η γενικότερη προπαγάνδα, που γίνεται και με τη βοήθεια των ΜΜΕ, ότι μπορεί να έχετε δίκαιο οι εργαζόμενοι, αλλά βρείτε οποιονδήποτε άλλο τρόπο να διεκδικήσετε το δίκαιό σας, εκτός από απεργία, διαδηλώσεις και μπλόκα που κλείνουν δρόμους, κτίρια κλπ... Χρειάζεται και προπαγανδιστική αντεπίθεση για την υπεράσπιση των μορφών πάλης, της απεργίας, που είναι ένα βασικό όπλο για τον εργατοϋπάλληλο στις συνθήκες του καπιταλισμού, και γενικότερα των οξυμένων μορφών.

Οι μορφές πάλης, όταν είναι κατάλληλα επιλεγμένες, προετοιμασμένες και κυρίως αποφασίζονται με την ενεργητική συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων, μπορεί να αποτελέσουν τη σπίθα για μεγαλύτερη κλιμάκωση και πολιτικοποίηση.Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε την αντίδραση της κυβέρνησης, του αστικού κράτους, της άρχουσας τάξης, απέναντι σε μορφές πάλης που έχουν το στοιχείο της λαϊκής εξέγερσης, όπως καταλήψεις, μακράς διάρκειας απεργίες, μαζική αντιπαράθεση με τους μηχανισμούς βίας και τρομοκρατίας.

Να αντιπαλέψουμε την αντίληψη που προβάλλεται από την κυβέρνηση και την εργοδοσία, αλλά και άλλες πολιτικές δυνάμεις, ότι ορισμένες μόνο μορφές είναι ανεκτές, ότι άλλες μορφές υπονομεύουν τα γενικότερα συμφέροντα, δηλαδή τη γνωστή προπαγάνδα που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων της αγροτιάς και των ναυτεργατών. Αντίθετα, πρέπει να καλλιεργήσουμε τη συμπάθεια σε οξυμένες μαζικές μορφές πάλης, προσέχοντας να μην καλλιεργηθεί η αυταπάτη ότι ο δυναμισμός και η πολιτικοποίηση του αγώνα εξαρτάται αποκλειστικά από τη μορφή πάλης. Να μην παραγνωρίσουμε ότι ένα σημαντικό μέρος των εργαζομένων μπορεί να παγιδευτεί από την κυβερνητική προπαγάνδα, με τη σημερινή κατάσταση και τους συσχετισμούς.

Το ζήτημα κρίνεται στη συνολική προετοιμασία και την τακτική των αγώνων, ώστε να υπάρχει η σωστή κλιμάκωση, η αποφυγή της προβοκάτσιας, μαζική συμμετοχή και συστηματική φροντίδα, γενικότερη αλληλεγγύη.

Να χρησιμοποιούνται, ανάλογα με την περίπτωση, όλες οι κατάλληλες μορφές πάλης. Να μην υποτιμάμε, από τις πιο απλές, που ανοίγουν έναν αγώνα και βοηθάνε στην προετοιμασία - ανάπτυξή του, μέχρι και μορφές που εκδηλώνουν την κορύφωσή του. Ο χειρισμός των μορφών πάλης έχει σημασία, γιατί σε αρκετές περιπτώσεις η κατάλληλη μορφή διευκολύνει την αποκάλυψη της οξύτητας του προβλήματος, διαπαιδαγωγεί και ατσαλώνει, συμβάλλει στην άσκηση της μέγιστης δυνατής πίεσης.

Αρχαιρεσίες

Ισχύει σε γενικές γραμμές η κατεύθυνση που έχουμε χαράξει για αυτοτελή κάθοδο ψηφοδελτίου των ταξικών δυνάμεων, με πόλο την παράταξη ή ψηφοδέλτιο που υποδεικνύει η παράταξη. Υποστηρίζουμε το ψηφοδέλτιο που εκφράζει τις ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό χώρο, που συμμετέχουν οι κομμουνιστές, αλλά και άλλοι αγωνιστές που συμφωνούν με τις θέσεις που προβάλλουμε και παλεύουμε στο συγκεκριμένο χώρο. Στις σημερινές συνθήκες, πρέπει να παλέψουμε ακόμα πιο αποφασιστικά να κατανοηθεί ενιαία η τακτική αυτή, να μην εφαρμόζεται με εκπτώσεις στο όνομα "ιδιομορφιών".

Δεν πρέπει να υπάρξει ούτε μια περίπτωση χωρίς να επιδιωχθεί, στο ψηφοδέλτιο που συγκροτεί η ΕΣΑΚ και η "Δημοσιοϋπαλλική Ενότητα", να πάρουν μέρος και άλλοι εξωκομματικοί, δραστήριοι αγωνιστές, οι οποίοι θέλουν να συσπειρωθούν μαζί μας στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτός ο προσανατολισμός είναι γενικός, πρέπει να παλεύουμε αταλάντευτα για την υλοποίησή του. Σήμερα δεν γίνεται παντού συστηματική προσπάθεια για πλατύτερα ψηφοδέλτια με εξωκομματικούς.

Η δυνατότητα για ψηφοδέλτιο συσπείρωσης ταξικών δυνάμεων θα εκφραστεί στο βαθμό, που καθημερινά δουλεύουμε για τη διεύρυνση της παράταξης, για τη συσπείρωση δυνάμεων γύρω από συγκεκριμένα προβλήματα.

Οι ΚΟ και οι παρατάξεις που δουλεύουμε πρέπει να μελετούν τα συμπεράσματα από τις αρχαιρεσίες, ιδιαίτερα σε χώρους που παρά τους αγώνες και τα προβλήματα διατηρούνται υψηλά τα ποσοστά των άλλων παρατάξεων. Απαιτείται επίσης ειδική μελέτη στους χώρους, που διατηρούν υψηλά ποσοστά οι παρατάξεις του ΣΥΝ και του ΝΑΡ.

Η δράση μας στις διοικήσεις και τα προεδρεία των

συνδικαλιστικών οργανώσεων

Η γενική γραμμή που ακολουθήσαμε στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος επιβεβαιώθηκε. Δηλαδή, η τακτική της αποκάλυψης του ρόλου των συνδικαλιστικών ηγεσιών και στελεχών που βάζουν φρένο στους ταξικούς αγώνες, σε συνδυασμό με την προβολή και εκλαϊκευση των αντίστοιχων δικών μας προτάσεων πλατιά στους εργαζόμενους, στους χώρους δουλιάς, στα πρωτοβάθμια σωματεία.

Σήμερα έχουν ωριμάσει οι προϋποθέσεις να θέσουμε πιο αποφασιστικά και πιο ανοιχτά το ζήτημα να παρέμβουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, ώστε να αλλάξει η σημερινή κατάσταση, να αλλάξει ο συσχετισμός. Να κάνουν δική τους υπόθεση την αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Να αναζητήσουν τρόπους συσπείρωσης, να οργανώνουν τους αγώνες τους, παρακάμπτοντας στη συγκεκριμένη στιγμή και τα εκλεγμένα όργανα, που μπαίνουν εμπόδιο στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους, στην οργάνωση της αντίστασης σε αντιλαϊκά κυβερνητικά μέτρα και μεθοδεύσεις.

Προτείνεται, με πρωτεργάτες την ΕΣΑΚ - "Δημοσιοϋπαλληλική Ενότητα", σωματεία που κρατούν συνεπή στάση, να ξεκινήσει πανελλαδική συστηματική εκστρατεία ενημέρωσης και συζήτησης με όλους τους εργαζομένους, για την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος, την ευθύνη των ηγεσιών των άλλων παρατάξεων. Στις σημερινές συνθήκες, ιδιαίτερη είναι η ευθύνη της ΠΑΣΚΕ, που έχει την πλειοψηφία σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και τα άλλα όργανα.

Η συγκρότηση των προεδρείων, με βάση την αντιπροσωπευτικότητα, διευκολύνει τη λειτουργία των οργάνων, αποκρούει την προσπάθεια της ΠΑΣΚΕ να επιβάλει την τεχνητή διαίρεση ανάμεσα σε δημοκρατικές και συντηρητικές δυνάμεις, την οποία, ιδιαίτερα, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να επιβάλει μετά το 1981. Η συμμετοχή κομμουνιστών σε θέσεις ευθύνης στα προεδρεία των οργάνων του συνδικαλιστικού κινήματος, με βάση την αντιπροσωπευτικότητα των παρατάξεων, δεν εκφράζει, όπως είναι γνωστό, συναίνεση ή συμφωνία με τις θέσεις και τα προγράμματα των άλλων παρατάξεων. Το αντίθετο, είναι θέση ευθύνης για αγωνιστική αντιπολίτευση στη σημερινή κατάσταση που επικρατεί. Αξιοποιείται για να προβάλλεται η συνεπής φιλεργατική φωνή, η συσπείρωση από τα κάτω, η επικοινωνία με τους εργαζομένους στη βάση.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο να λειτουργούν τα προεδρεία και γενικότερα οι διοικήσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων, αλλά ταυτόχρονα να υπηρετούν την ταξική πάλη, την αγωνιστική κατεύθυνση του συνδικαλιστικού κινήματος. Με αυτό το κριτήριο, οι κομμουνιστές χειρίζονται τα θέματα της συγκρότησης των προεδρείων, των οργάνων του συνδικαλιστικού κινήματος, στήριζαν και στηρίζουν την κατεύθυνση για αντιπροσωπευτικά προεδρεία, ώστε σ' αυτές τις συνθήκες να εξασφαλίζεται το ελάχιστο, που είναι η λειτουργία.

Ο τέτοιος τρόπος συγκρότησης των προεδρείων δεν είναι θέμα αρχής, που ισχύει παντού και πάντα σε όλες τις περιπτώσεις. Στην πορεία και εφ' όσον διαμορφωθούν διαφορετικές συνθήκες, σαν αποτέλεσμα αλλαγής συσχετισμού υπέρ των ταξικών δυνάμεων, θα υπάρξει δυνατότητα εξέτασης και άλλων χειρισμών - επιλογών για τη διαμόρφωση των προεδρείων των οργάνων.

Η συμμετοχή μας σε θέσεις ευθύνης στα όργανα του κινήματος, με βάση την αντιπροσωπευτικότητα, στις σημερινές ιδιαίτερα συνθήκες, πρέπει να συνοδευτεί με ακόμα πιο οξυμένη και ανοιχτή κριτική. Η πείρα δείχνει ότι η αποκάλυψη της κατάστασης, που επικρατεί στα ηγετικά όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, είναι ο μόνος δρόμος που βοηθάει να γίνουν διεργασίες στη βάση των άλλων παρατάξεων, ακόμα και σε στελέχη τους.

Αυτός ο στόχος πρέπει να διαπερνά όλη τη δράση, να είναι ενιαίος, όμως θα υλοποιείται με επιμέρους πλευρές και ευελιξία από χώρο σε χώρο, με βάση την πείρα. Η κριτική και πολεμική μας πρέπει να είναι πάντα τεκμηριωμένη, γιατί οι παρατάξεις που σήμερα φέρνουν ευθύνη για την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος ελίσσονται, προχωρούν σε αγώνες, κάτω από την πίεση τη δική μας και την οξύτητα των προβλημάτων, αλλά και "για την τιμή των όπλων", για να προλάβουν την παρέμβαση των εργαζομένων. Εμείς μπορούμε να αξιοποιούμε τους ελιγμούς - ιδιαίτερα σε χώρους που είναι δύσκολη η δράση από τα κάτω - αλλά δεν πρέπει να σπέρνουμε αυταπάτες.

Τα τελευταία παραδείγματα των κινητοποιήσεων των ναυτεργατών και των εργαζομένων ΔΥ στους ΟΤΑ δείχνουν σωστό συνδυασμό της τακτικής όξυνσης της αντιπαράθεσης με τις ηγεσίες ΠΝΟ και ΠΟΕ - ΟΤΑ, αντίστοιχα, της συσπείρωσης δυνάμεων και ανάπτυξης της πάλης.

Μορφές συσπείρωσης, συμπαράταξης και συντονισμού των

δυνάμεων που αντιστέκονται στη νεοφιλελεύθερη επίθεση

Με βάση την κατεύθυνση συντονισμού από τα κάτω, που καθόρισε η Κεντρική Επιτροπή σε ειδική συνεδρίασή της για το μαζικό κίνημα (Μάρτης του 1993), συγκεντρώθηκε μια ορισμένη πείρα, κύρια από τη συγκρότηση Συντονιστικών Επιτροπών πρωτοβάθμιων σωματείων.

Η μορφή αυτή βοήθησε ως ένα σημείο στην αντιμετώπιση της σκόπιμης αδράνειας των κεντρικών συνδικαλιστικών οργάνων. Εχουμε θετικά παραδείγματα και εμπειρίες, όπως: Συντονισμός εργοστασιακών σωματείων που αντιμετωπίζουν τις απολύσεις και το κλείσιμο της επιχείρησης, στη Ζώνη του Περάματος, στους ναυτεργάτες. Ανάλογα φαινόμενα στο Βόλο κ. ά. Η κατεύθυνση ήταν σωστή, όμως δεν υλοποιήθηκε παντού, σύμφωνα με το γενικότερο πνεύμα που είχε. Βεβαίως υπήρχαν δυσκολίες, π. χ. οι λίγες δυνάμεις μας στα συνδικαλιστικά όργανα, αλλά επέδρασαν και παράγοντες υποκειμενικού χαρακτήρα. Στις πιο πολλές περιπτώσεις η "συντονιστική επιτροπή" πήρε διεκπεραιωτικό χαρακτήρα, στηρίχτηκε στην προσωπική δουλιά λίγων συντρόφων. Δεν έγινε δυνατό να προσελκυσθούν σωματεία στα οποία εμείς είμαστε μειοψηφία, δηλαδή δεν μπόρεσε να πάρει έναν ευρύτερο χαρακτήρα. Δεν έγιναν όμως και οι αναγκαίες συστηματικές προσπάθειες που χρειάζονταν, για να πάρουν μέρος σωματεία που είμαστε μειοψηφία. Το κυριότερο είναι ότι δεν έγινε δυνατό να εξασφαλιστεί η συμμετοχή των εργαζομένων στην οργάνωση της δράσης στους συγκεκριμένους κλάδους. Η προσπάθεια έπρεπε να γίνει, αφού είναι μόνιμος ο προσανατολισμός μας σ' αυτή την κατεύθυνση, ανεξάρτητα αν είναι δυνατό να υπάρχουν άμεσα αποτελέσματα.

Οι τοπικές οργανώσεις χρειάζεται να μελετήσουν καλύτερα αυτή τη μορφή, να της προσδώσουν - στο βαθμό που είναι αντικειμενικά δυνατό - έναν πιο ουσιαστικό χαρακτήρα, να βοηθήσουν στην προσέγγιση και κοινή δράση με εργοστασιακά και τοπικά σωματεία. Δεν μπορεί όμως να αποτελεί τη μοναδική μορφή συντονισμού. Χρειάζεται να στηρίξουμε και άλλες μορφές συντονισμού, με μεγαλύτερη ευελιξία και με βάση κοινά προβλήματα, για συγκεκριμένες εκδηλώσεις. Δηλαδή, να κινηθούμε με την αντίληψη της μεγαλύτερης πολυμορφίας που μπορεί να βοηθήσει να ξεπηδήσουν πλατύτερες συσπειρώσεις στην πορεία. Στόχος μας να είναι η ανάπτυξη του αγώνα και της δράσης πάνω στα προβλήματα, ανεξάρτητα από τις πολιτικές θέσεις των εργαζομένων και τους συσχετισμούς στις διοικήσεις. Συσπείρωση που να δημιουργεί ρήγμα στη γραμμή της αδράνειας.

Ενδεικτικά προτείνουμε:

Συσπείρωση και συντονισμό δράσης ανάμεσα σε πρωτοβάθμια σωματεία του ίδιου κλάδου, ανάμεσα σε Ομοσπονδίες και σε Εργατικά Κέντρα με προοπτική να ωριμάσουν οι προϋποθέσεις και για μορφή πανελλαδικού συντονισμού, που θα δώσει συνολική ώθηση στην αντιπαράθεση και πίεση μέσα στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος, για την αντιμετώπιση της σημερινής κατάστασης.
Επιτροπές αλληλεγγύης για έναν κλάδο ή κοινωνικό στρώμα κλπ.
Επιτροπές αλληλεγγύης για ανέργους, που να πάρουν και τα χαρακτηριστικά ενός ταμείου αλληλεγγύης, με βάση και την παλαιότερη πείρα του συνδικαλιστικού κινήματος. Το ταμείο αλληλεγγύης θα βοηθά τη στήριξη της δράσης των ανέργων, της επικοινωνίας τους με τους άλλους εργαζόμενους και το λαό, την οργάνωση της διαφώτισης και προπαγάνδας.
Επιτροπές κοινής δράσης ανάμεσα σε εργατοϋπαλληλικά σωματεία, μικρομεσαίους και αγροτικά συνδικαλιστικά όργανα, ως επιτροπές αγώνα και ως μορφές κοινωνικής συμμαχίας για συγκεκριμένα θέματα που απασχολούν, για διάφορα γενικότερα κοινωνικά προβλήματα.
Συσπείρωση επιτροπής συνδικαλιστικών στελεχών σε κλαδικό επίπεδο ή έναν τομέα οικονομικής δραστηριότητας ή σε διακλαδική βάση. Αυτή η μορφή δεν πρέπει να χρησιμοποιείται αποσπασμένα από τη δράση των στελεχών αυτών στα ΔΣ των Ομοσπονδιών. Προϋπόθεση βεβαίως για τη συγκρότηση μιας τέτοιας επιτροπής, πρέπει να είναι η ευρύτερη σύνθεσή τους, δηλαδή να μην απαρτίζεται μόνο από στελέχη ή μέλη της παράταξης. Για να προωθηθεί η συσπείρωση, με τη μια ή την άλλη μορφή, απαιτείται στις σημερινές συνθήκες μια βασική προϋπόθεση: Ολο το Κόμμα, η κάθε οργάνωση στο χώρο της, να αναπτύσσει, στερεώνει και διευρύνει συνεχώς τους δεσμούς με την εργατική τάξη. Να κατακτά τη σύνθετη ικανότητα της συσπείρωσης δυνάμεων γύρω από προβλήματα, συγκεκριμένους στόχους. Χρησιμοποιούμε τον όρο ικανότητα, γιατί δεν αρκεί να επιδιώκεις τη συσπείρωση. Πρέπει, ταυτόχρονα, να γνωρίζεις καλά την κατάσταση γύρω σου, τι δυνάμεις υπάρχουν, τι συγκεκριμένα προβλήματα και πώς αυτά εκδηλώνονται, ώστε να πείθεις, να τραβάς ευρύτερα στρώματα σε δράση. Να βρίσκεις τον κατάλληλο τρόπο και τις μέθοδες, ανάλογα με τις δυνατότητες του κάθε χώρου.

Μια τέτοια τακτική απαιτεί σχεδιασμό και πρόβλεψη, συνεχή έλεγχο, ώστε να βγαίνει η θετική πείρα, να βγαίνουν συμπεράσματα από λάθη που γίνονται στην εφαρμογή της πολιτικής μας, να εντοπίζονται οι αιτίες των δυσκολιών, να βρίσκεται κάθε φορά ο δρόμος και ο τρόπος να μετριάζονται και να αντιμετωπίζονται.

Σημασία έχει να κατανοηθεί η κατεύθυνση, δηλαδή η συσπείρωση σωματείων ή και συνδικαλιστών, που ωθεί σε κίνηση "από τα κάτω", ανοίγει μέτωπο πίεσης και αντιπαράθεσης προς τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Η συσπείρωση εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την πολυμορφία και την ευρύτητα των μετώπων και παρεμβάσεων, ώστε να αγκαλιάζονται όλα τα προβλήματα, οι ανάγκες και τα ενδιαφέροντα των εργαζομένων, να συνδέονται και με την ανάγκη επικοινωνίας τους.

Οι σημερινές συνθήκες δουλιάς και ζωής των εργατοϋπαλλήλων, αλλά και οι ανάγκες του αγώνα, απαιτούν πολυμορφία συσπείρωσης, δραστηριότητες που αναφέρονται σε περισσότερα προβλήματα, όπως πολιτιστικές, ψυχαγωγικές, ενημερωτικές, αθλητικές. Αυτές οι δραστηριότητες δεν είναι καθόλου ανώδυνες για την άρχουσα τάξη, αφού αποτελούν ιδιαίτερα μέτωπα παρέμβασής της, άντλησης κερδών, χειραγώγησης και υποταγής. Η παράταξη, το σωματείο, πρέπει να είναι κοντά στους εργαζόμενους, και σ' αυτά τα προβλήματά τους.

Σημείο - κλειδί η λειτουργία και δράση

του πρωτοβάθμιου σωματείου

Το Κόμμα μας πάντα έδινε ιδιαίτερη σημασία στη λειτουργία και δράση του πρωτοβάθμιου κύτταρου, του σωματείου, σε επίπεδο κλαδικό - τοπικό ή ανάλογα πανελλαδικό. Επίσης, στο επίπεδο της επιχείρησης και του εργοστασίου. Σήμερα το κυρίαρχο φαινόμενο είναι η απομαζικοποίηση των σωματείων, η αδράνεια των διοικήσεων, η απόσπαση των περισσοτέρων από τα μέλη τους. Ιδιαίτερο πρόβλημα υπάρχει με τα εργοστασιακά, επιχειρησιακά σωματεία του ιδιωτικού τομέα, που η εργοδοσία τα ελέγχει πλήρως στις περισσότερες περιπτώσεις.

Η χαλάρωση των δεσμών με το σωματείο δεν αφορά γενικά τους εργαζόμενους, αλλά και τους κομμουνιστές. Ενα σημαντικό μέρος των κομματικών μελών, όπως ανέδειξε το 15ο Συνέδριο, δε μετέχει καθόλου στη ζωή των σωματείων, ακόμα και στην περίοδο των αρχαιρεσιών. Για τους κομμουνιστές και κομμουνίστριες δεν μπορεί να υπάρξει καμία δικαιολογία. Σοβαρή ευθύνη έχουν τα καθοδηγητικά όργανα, τα γραφεία των ΚΟΒ, αφού δεν ελέγχουμε το σοβαρό αυτό καθήκον που είναι και καταστατική υποχρέωση.

Οι ΚΟΒ, τα καθοδηγητικά όργανα, πρέπει να αντιμετωπίσουμε άμεσα και δραστικά το πρόβλημα αυτό, με αύξηση του ελέγχου από την πλευρά της ΚΕ.

Η δουλιά στο κλαδικό πρωτοβάθμιο σωματείο, στα παραρτήματά του, αποκτά μεγάλη σημασία σήμερα και για έναν ακόμη λόγο. Μπορεί να βοηθήσει στην προσέγγιση εργοστασιακών εργατών του κλάδου. Το κλαδικό πρωτοβάθμιο σωματείο αντικειμενικά έχει δυνατότητες να παρέμβει στα εργοστάσια που επικρατεί η τρομοκρατία και ο αυταρχισμός, σε εργοστάσια που η εργοδοσία έχει κάτω από τον έλεγχό της τα σωματεία. Προς τα εκεί πρέπει να στραφεί η προσοχή των κομματικών οργανώσεων και της παράταξης.

Οι τελευταίες κινητοποιήσεις, όπως των ναυτεργατών και των εκπαιδευτικών, έδειξαν πόσο μεγάλη σημασία έχει, για το δυναμισμό και το σωστό προσανατολισμό ενός αγώνα, να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι άμεσα στις διαδικασίες του σωματείου τους και να ελέγχουν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες.Κύριο καθήκον μας πρέπει να είναι η αναζωογόνηση της δράσης του σωματείου. Να έχει αυτό ζωή με πολύμορφες εκδηλώσεις και δραστηριότητες. Να συμμετέχουν τα μέλη του στην οργάνωση μιας κινητοποίησης. Αν οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες αναπτύξουμε πρωτοβουλίες μέσω της παράταξης ή και με άλλες μορφές, π. χ. συγκέντρωση υπογραφών, διαμαρτυρίες - όταν οι διοικήσεις δε λειτουργούν - πίεση για δράση, είναι βέβαιο ότι μπορεί να αρχίσει να αλλάζει η κατάσταση. Το θέμα αυτό πρέπει να αποτελέσει ιδιαίτερη φροντίδα των ΚΟΒ και των παρατάξεων, με αξιοποίηση όλων των ζωντανών δυνάμεων που υπάρχουν γύρω μας.

Συσπείρωση, δράση και αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του

συμβιβασμού, της συναίνεσης και ενσωμάτωσης

Σήμερα έχει υπερωριμάσει η ανάγκη να οξυνθεί ακόμα πιο αποφασιστικά η γραμμή της αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις της ταξικής συνεργασίας, σαν απαραίτητη προϋπόθεση για τον απεγκλωβισμό των εργαζομένων από την επιρροή τους και την ενίσχυση της γραμμής συσπείρωσης και ανάπτυξης της πάλης. Η αντιπαράθεση και συσπείρωση αποτελούν αναπόσπαστες πλευρές ενός ενιαίου καθήκοντος, να αναπτυχθεί ένα ταξικά προσανατολισμένο συνδικαλιστικό κίνημα, τέτοιο που να είναι ικανό να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και γενικότερα των εργαζομένων και που να διευκολύνει και τη γενικότερη συσπείρωση των κοινωνικών δυνάμεων, οι οποίες υποφέρουν από τα μονοπώλια και τις επιλογές του ιμπεριαλισμού.

Από την ικανότητα του Κόμματος και του ταξικού ρεύματος να απεγκλωβίζει δυνάμεις που επηρεάζονται από το ρεφορμισμό και την πολιτική της ταξικής συνεργασίας, θα εξαρτηθεί η ισχύς, το εύρος, η αποτελεσματικότητα του συνδικαλιστικού κινήματος.

Η γραμμή της συσπείρωσης και αντιπαράθεσης, για να είναι αποτελεσματική, πρέπει να υλοποιείται σ' όλα τα επίπεδα του συνδικαλιστικού κινήματος, παίρνοντας υπόψη τις συνθήκες και την αντικειμενική διαβάθμιση του ρόλου και των ευθυνών που έχουν οι άλλες δυνάμεις μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Οι ταξικές δυνάμεις πρέπει να έχουν καθαρό, ότι για μεγάλο διάστημα θα δρουν σε συνθήκες που μέσα στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος θα έχουν πλειοψηφία οι δυνάμεις του συμβιβασμού και της ενσωμάτωσης. Από τη σταθερότητα στην πάλη και στις θέσεις τους, από τη συνέπεια και την αγωνιστικότητά τους, θα εξαρτηθεί κατά πόσο θα κερδίζουν την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας των εργαζομένων στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Η κατεύθυνση αυτή συμβάλλει αποφασιστικά στην ενίσχυση του ταξικού προσανατολισμού των συνδικάτων, με γενικότερης σημασίας προεκτάσεις για το λαό, καθώς τα ταξικά συνδικάτα θα αποτελούν και το εργατικό βάθρο του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου.

Ο ρόλος της παράταξης στη συσπείρωση των ταξικών δυνάμεων,

στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος

Η σημερινή κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, ο αρνητικός συσχετισμός και η αδράνεια πολλών σωματείων, Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών, θέτει επί τάπητος το ερώτημα μέσα από ποιο δρόμο μπορεί να επιτευχθεί ο συντονισμός και η κοινή δράση κομμουνιστών και άλλων εργατικών δυνάμεων, που θέλουν να αντισταθούν και να αντιπαλέψουν αυτή την πολιτική. Με τα σημερινά δεδομένα θεωρούμε ότι σημαντικός μπορεί να αποβεί ο ρόλος της παράταξης που στηρίζουν οι κομμουνιστές. Είναι ο μοχλός, που θα δώσει γερή ώθηση στη συσπείρωση αγωνιστικών ταξικών δυνάμεων, είναι η συνδικαλιστική παράταξη στην οποία δουλεύουμε.

Η συνδικαλιστική παράταξη δεν πρέπει να περιορίζει την παρέμβασή της μόνο μέσα στα διοικητικά συμβούλια των συνδικαλιστικών οργανώσεων, αλλά να την αναπτύσσει, παράλληλα, και στη βάση, στα μέλη των σωματείων και των άλλων συνδικαλιστικών οργάνων, στους τόπους δουλιάς. Να παίρνει πρωτοβουλίες, να κάνει διαφώτιση, προπαγάνδα. Η άνοδος του ρόλου της παράταξης υπαγορεύεται και για έναν πρόσθετο λόγο, που σχετίζεται με την κακή κατάσταση των οργάνων του συνδικαλιστικού κινήματος. Να εξελίσσεται σε πόλο συσπείρωσης των πρωτοπόρων δυνάμεων, που βρίσκονται δίπλα μας, να δρα και αυτοτελώς, δηλαδή όχι μόνο στα όργανα. Βεβαίως, όσο και αν δυναμώσει ο ρόλος της παράταξης, δεν πρέπει να υπάρχει εφησυχασμός, δεδομένου ότι η παράταξη δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποκαταστήσει τη δράση του συνδικαλιστικού οργάνου, που είναι μαζική οργάνωση. Η ενεργοποίηση της παράταξης έχει ως στόχο και βοηθά στην αντιμετώπιση των προβλημάτων λειτουργίας και δράσης των σωματείων.

Σήμερα υπάρχει δυνατότητα η συνδικαλιστική παράταξη να τραβήξει και άλλους αγωνιστές με διάφορους τρόπους και μορφές. Αν δεν έχει γίνει ως τώρα, είναι γιατί δεν έχει στηριχτεί από το σύνολο των κομματικών δυνάμεων. Δεν έχει γίνει πεποίθηση και πρακτικός προσανατολισμός ότι είναι ρεαλιστικό να αξιοποιηθούν φίλοι και οπαδοί του Κόμματος και αυτοί με τη σειρά τους να ανοίξουν ευρύτερους δρόμους επικοινωνίας.

Να καταπολεμηθούν συνήθειες και απόψεις που τελικά μετατρέπουν την παράταξη σε ένα κομματικό συνδικαλιστικό μηχανισμό.

Η βασική κατεύθυνση και ο προσανατολισμός της παράταξης είναι η οργάνωση της δουλιάς κατά κλάδο, με πυρήνα τον τόπο δουλιάς. Απαιτείται συγκέντρωση δυνάμεων και ενίσχυση των κλαδικών οργάνων της παράταξης, ώστε να ενοποιεί τη δράση, να συντονίζει, να έχει επιτελικό χαρακτήρα.

Ενοποίηση των παρατάξεων σε μια ενιαία παράταξη πανελλαδικά

Εχει ωριμάσει η ανάγκη για διαμόρφωση ενιαίας παράταξης του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Σκοπός της ενοποίησης είναι η διευκόλυνση της ενιαίας καθοδήγησης και δράσης, στη βάση των κοινών προβλημάτων των εργατοϋπαλλήλων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Η ενοποίηση πρέπει να γίνει σωστά και να κατανοηθεί ολόπλευρα, ώστε να μην υπάρξει ισοπέδωση, υποτίμηση ή παραγνώριση των ιδιομορφιών του κάθε χώρου. Διευκρινίζεται επίσης ότι αυτή η θέση για ενοποίηση των παρατάξεων δε σημαίνει ότι γίνεται αποδεκτή η θέση για την ενοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, που προβάλλεται από συνδικαλιστικές ηγεσίες. Θεωρούμε ότι τα όργανα των δύο παρατάξεων μπορεί να μελετήσουν τη διαδικασία και τους τρόπους ενοποίησης.

Η πολιτική του Κόμματος στο συνδικαλιστικό κίνημα

Πολιτική συσπείρωσης των ταξικών δυνάμεων

στο συνδικαλιστικό κίνημα

Η συσπείρωση των ταξικών δυνάμεων είναι όρος για την πιο συγκροτημένη παρουσία του ταξικού ρεύματος, που είναι ανάγκη να δρα σαν η δύναμη που θα αντιπαλεύει μέσα στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος το ισχυρό ρεύμα του ρεφορμισμού και της ενσωμάτωσης που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια. Ταυτόχρονα, θα πρωτοστατεί στην οργάνωση της πάλης και στην ανάπτυξη των αγώνων, με βάση τα προβλήματα, με αντιμονοπωλιακούς και αντιιμπεριαλιστικούς στόχους. Το ταξικό ρεύμα στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν ταυτίζεται με το Κομμουνιστικό Κόμμα, που εκφράζει ολοκληρωμένα την ταξική πάλη σαν ιδεολογική, οικονομική και πολιτική πάλη, με τελικό σκοπό το σοσιαλισμό. Δεν περιορίζεται δηλαδή στους κομμουνιστές, σε όσους συμφωνούν με την ιδεολογία του Κόμματος. Αντίθετα, χαρακτηρίζεται από ανομοιομορφία. Πρόκειται για δυνάμεις με διαφορετικό επίπεδο συνείδησης και πείρας, με ριζοσπαστικές διαθέσεις, που συνειδητοποιούν την ανάγκη να αντιπαλέψουν τη σημερινή κατάσταση. Περιλαμβάνονται, εκτός από τους κομμουνιστές, και εκείνοι οι εργαζόμενοι που συνειδητοποιούν την ανάγκη να αντισταθούν στην εργοδοσία, να αντιπαλέψουν αντεργατικές επιλογές, που υιοθετούν θέσεις και στόχους πάλης που εκφράζουν αντίθεση προς την πολιτική που υπηρετεί τα μονοπώλια. Συμπεριλαμβάνονται εκείνοι που - ανεξάρτητα από τη γενικότερη θέση τους για την Ευρωπαϊκή Ενωση νιώθουν την ανάγκη και αντιπαλεύουν τη λογική του μονόδρομου και τη συμμόρφωση στα προγράμματα "σύγκλισης". Αντιπαρατίθενται στα φαινόμενα εξαγοράς και συμβιβασμού, στη γραμμή της "κοινωνικής συναίνεσης" και του "εθνικού κοινωνικού διαλόγου". Παλεύουν για τα επίκαιρα και καθημερινά προβλήματα που προκύπτουν από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όπως οι απολύσεις, η ανεργία, το ασφαλιστικό. Δεν περιορίζονται σε μια αμυντική στάση, αλλά μέσα από την πείρα τους κατανοούν την ανάγκη να παλέψουν για γενικότερες αλλαγές σε αντίθεση με τις επιλογές του κεφαλαίου. Βάση συσπείρωσης των ταξικών δυνάμεων είναι τα αντιμονοπωλιακά, αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα και στόχοι πάλης, τα οποία μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη εξαιτίας των ρυθμίσεων - αναδιαρθρώσεων που προωθεί η κυβερνητική πολιτική και η στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Οι ταξικές δυνάμεις θα διευρύνονται μέσα στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος, καθώς θα αναπτύσσεται η πάλη και οι αγώνες, όσο θα οξύνονται και θα βαθαίνουν οι αντιθέσεις. Γίνεται, επομένως, πιο επιτακτική η ανάγκη συσπείρωσης αυτών των δυνάμεων και συγκρότησης του ταξικού ρεύματος στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Βεβαίως, η ταχύτητα αυτών των διεργασιών θα εξαρτηθεί και από την αποφασιστική βελτίωση της παρέμβασης του Κόμματος και της δράσης των ταξικών δυνάμεων στα σωματεία και στους τόπους δουλιάς.

Από την ενίσχυση του ταξικού ρεύματος και της ταξικής πάλης θα εξαρτάται και η ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, καθώς και η αγωνιστική και ταξική του προοπτική, η οποία κλονίζεται σήμερα από τις αρνητικές επιδράσεις του ρεφορμισμού και της ταξικής συνεργασίας που κυριαρχούν στα ηγετικά του όργανα.

Πώς συνδυάζουμε και συνδέουμε διαλεκτικά την

αποκάλυψη - αντιπαράθεση με την επιδίωξη της

συσπείρωσης δυνάμεων

Η πολιτική των κομμουνιστών στο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης και στις άλλες πολιτικές δυνάμεις απαιτεί να είμαστε κοντά και μέσα στα προβλήματα της εργατικής τάξης, στις οργανώσεις και στις δραστηριότητες, που αυτή συσπειρώνεται. Η πολιτική μας είναι ενωτική και αγωνιστική. Θα καταγράφεται σαν τέτοια στη συνείδηση των εργαζομένων, στο βαθμό που διατηρούμε και κυρίως αναπτύσσουμε - ανανεώνουμε τους δεσμούς μας μαζί τους, με επίκεντρο τα προβλήματά τους. Οσο πιο στενοί και ουσιαστικοί είναι οι δεσμοί μας με την εργατική τάξη, τόσο πιο εύκολο σχετικά θα είναι να αποκρούουμε την πολεμική σε βάρος του κόμματός μας, τις προσπάθειες να μας απομονώσουν, να συκοφαντήσουν.

Χρειάζεται σκληρή προσπάθεια για να συμβάλουμε στον απεγκλωβισμό δυνάμεων από τη γραμμή της ταξικής και πολιτικής συναίνεσης για να προκαλέσουμε ρήγματα και ανακατατάξεις προς όφελος των ταξικών δυνάμεων, της αντιμονοπωλιακής, αντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης.

Τη δουλιά μας πρέπει να διαπερνάει η αντίληψη ότι υπάρχει δυνατότητα απεγκλωβισμού εργατικών λαϊκών δυνάμεων από την πολιτική της ταξικής συνεργασίας, ότι υπάρχει δυνατότητα ανακατατάξεων ιδιαίτερα στη βάση του συνδικαλιστικού κινήματος. Είναι δυνατό να κερδηθούν με αντιμονοπωλιακούς και αντιιμπεριαλιστικούς στόχους εργάτες και εργάτριες, υπάλληλοι, που επηρεάζονται ή ακολουθούν τα άλλα κόμματα. Αρα δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται όλοι οι εργαζόμενοι μόνο ως ψηφοφόροι των άλλων κομμάτων και οπαδοί τους. Με τέτοιο αισιόδοξο και ρεαλιστικό μάτι πρέπει να βλέπουμε τους εργαζόμενους, να αποκτήσουμε ικανότητα και υπομονή, ώστε άλλους να κερδίσουμε με την πολιτική του Κόμματος, άλλους να τους επηρεάσουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη δράση.

Μέχρι σήμερα - παρά τη βελτίωση που εμφανίζει η δουλιά μας - δε δουλεύουμε στην εργατική τάξη με την απαιτούμενη απαιτητικότητα. Μια από τις βασικές αιτίες αυτού του προβλήματος είναι, ότι ένα μεγάλο μέρος των κομματικών δυνάμεων δε δρα καθημερινά, ανοιχτά και πλατιά στα σωματεία, δεν έχει στενούς δεσμούς με τις εργατικές λαϊκές μάζες, με αποτέλεσμα να βλέπει μονοσήμαντα τις δυσκολίες, να μη διαβλέπει τις δυνατότητες να μετακινηθούν εργατοϋπάλληλοι προς τις θέσεις του Κόμματος, προς αντιμονοπωλιακούς αντιιμπεριαλιστικούς στόχους. Επομένως, το κύριο είναι τα όργανα να αναλάβουν πιο συστηματική και αποτελεσματική δουλιά, ώστε όλες οι δυνάμεις μας να ανταποκρίνονται στο κύριο και το βασικό, να δουλεύουν μέσα στις λαϊκές μάζες, να δρουν στα σωματεία. Χωρίς τέτοιου τύπου δράση δεν μπορούμε να κατακτήσουμε την απαιτούμενη ικανότητα συσπείρωσης και κοινής δράσης.

Η κριτική στις άλλες συνδικαλιστικές παρατάξεις, στα ηγετικά όργανα του κινήματος πατάει σε συγκεκριμένα στοιχεία και αποδείξεις και όπως εκτιμά το 15ο Συνέδριο συνέβαλε στην άσκηση πίεσης και στην ανάπτυξη αγώνων. Η δική μας τακτική υπηρετεί ακριβώς την αγωνιστική ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, σε αντίθεση με την κυρίαρχη πρακτική που οδηγεί τα σωματεία στην ακόμα μεγαλύτερη αποξένωση από τους εργαζομένους και στην υποταγή.

Η τακτική του Κόμματός μας δοκιμάστηκε θετικά στους τελευταίους μεγαλειώδεις αγώνες. Εκεί που τα συνδικαλιστικά όργανα ή οι επιτροπές αγώνα έδειξαν στοιχειώδη διάθεση αντίστασης, εκεί οι δυνάμεις μας στήριξαν αυτά τα όργανα με συγκεκριμένες ενέργειες και προτάσεις, ώστε να ωθήσουν στην ανάπτυξη των αγώνων ή στη συντεταγμένη αλλαγή της μορφής τους.

Ποια κατάσταση καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε

στο Συνδικαλιστικό Κίνημα

Στα Ντοκουμέντα του 15ου Συνεδρίου γίνεται αναλυτική τοποθέτηση για τα βασικά και κύρια προβλήματα που ζει η εργατική τάξη, τις εξελίξεις στην απασχόληση, τις εργασιακές σχέσεις, την ανεργία, τα κοινωνικά δικαιώματα και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Αναλύεται η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα και στα ηγετικά του όργανα, η στρατηγική της ενσωμάτωσης και της ταξικής συνεργασίας. Επίσης, ο ρόλος της γραφειοκρατικής ελίτ στους κόλπους του κινήματος, ιδιαίτερα στις κορυφές του, που εκτός των άλλων διακρίνεται και για στοιχεία ιδιοτέλειας και ωφελιμισμού.

Υπογραμμίζουμε επιπρόσθετα: Σημαντικοί κίνδυνοι δημιουργούνται για τη μαζικότητα, την ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος, από τις νέες δυσκολίες και τα εμπόδια που μπαίνουν στους εργαζόμενους να οργανωθούν και να δράσουν στα συνδικάτα λόγω των αλλαγών που προωθούνται, κυρίως στις εργασιακές σχέσεις, με την εφαρμογή των ελαστικών μορφών απασχόλησης και την εξατομίκευση της εργασίας.

Μέσα στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος έχει μεγαλώσει ο αριθμός εκείνων των στελεχών, καθώς και οι παρεμβάσεις των μηχανισμών που υπηρετούν τη στρατηγική της ενσωμάτωσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Τα δίκτυα των ΟΚΕ απλώνονται σε περιφερειακό και σε τοπικό επίπεδο και με ποικίλους τρόπους προωθούν τη γραμμή της κοινωνικής συναίνεσης και της ταξικής συνεργασίας.

Η γραφειοκρατική ελίτ, που βρίσκεται στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, οι μηχανισμοί του κράτους και της εργοδοσίας έχουν ποικίλους δεσμούς με μεγάλο τμήμα των συνδικαλιστικών στελεχών και μέσω αυτών ασκούν επίδραση στους εργαζόμενους.

Ταυτόχρονα η όξυνση της επίθεσης από την κυβέρνηση και την εργοδοσία δημιουργεί νέες περίπλοκες δυσκολίες στην ίδια τη συμμετοχή, στη συνδικαλιστική δράση και στους αγώνες.

Από τις σημαντικότερες δυσκολίες είναι η αύξηση της ανεργίας, ο φόβος της απόλυσης, σε συνδυασμό με την εργοδοτική ασυδοσία και τρομοκρατία, το κυνηγητό συμπληρωματικής απασχόλησης ή ετεροαπασχόλησης, λόγω της λιτότητας, από τμήμα των εργαζομένων.

Παραμένει σε πολύ χαμηλά επίπεδα η συνδικαλιστική οργάνωση, η δράση του πρωτοβάθμιου σωματείου, κλαδικού, εργοστασιακού, τοπικού. Εχει μειωθεί ο αριθμός των συνδικαλισμένων, όχι μόνο εξαιτίας των απολύσεων και της συνταξιοδότησης, αλλά και εξαιτίας της κρίσης του κινήματος και της απογοήτευσης που προκαλεί. Ο αριθμός των συνδικαλισμένων στο δημόσιο τομέα, στη δημόσια διοίκηση και στις ΔΕΚΟ, είναι μεγάλος, όμως οι σχέσεις των εργαζομένων με τα όργανα είναι τυπικές. Κρίσιμο ζήτημα είναι η πολύ χαμηλή οργάνωση στον ιδιωτικό τομέα. Η κατάσταση αυτή, σε συνδυασμό με τις αντικειμενικές δυσκολίες και τα εμπόδια, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και της ανεργίας, επιδρά ακόμα πιο ανασταλτικά στη συμμετοχή των γυναικών και των νέων στα σωματεία και στις κινητοποιήσεις.

Είναι αδύνατη η μαζικοποίηση των σωματείων χωρίς ειδική προσπάθεια για την προσέλκυση των γυναικών και των νέων.

Συνδικαλιστικά όργανα, που, παρά την πίεση που δέχονται και τις αντιδράσεις, δε φεύγουν από τη γραμμή της ενσωμάτωσης, ασκούν αρνητική επίδραση, βάζουν τροχοπέδη στις διαθέσεις των εργατοϋπαλλήλων, φρενάρουν τους αγώνες ή τους εκτονώνουν με ελιγμούς.

Τα παραπάνω φαινόμενα εκφράζουν το γενικότερο πρόβλημα, τον αρνητικό πολιτικό συσχετισμό και την αντανάκλασή του στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος. Εκτός από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, ανεξάρτητα από την αντιπολιτευτική τους στάση, παίζουν με τον τρόπο τους καθοριστικό ρόλο στο φρενάρισμα των αγώνων και στο χτύπημα κάθε ουσιαστικής προσπάθειας συντονισμού και κοινής δράσης.

Οι αγώνες που αναπτύχθηκαν μετά τις εκλογές εμφανίζουν σημαντικά νέα στοιχεία και χαρακτηριστικά, όπως μαζικότητα, συσπείρωση και ενότητα δράσης, στοιχεία ηρωισμού και αυτοθυσίας. Ξεχωριστή σημασία έχει η αυτενέργεια, οι πρωτοβουλίες και η οργάνωση του αγώνα σε τόπους δουλιάς, όπως έγινε με τους ναυτεργάτες, τους καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης και τους εργαζόμενους στη Ζώνη, πράγμα που εξασφάλιζε συμμετοχή - ενότητα και εξασκούσε ταυτόχρονα πίεση προς τις ηγεσίες.

Πιο έντονο ήταν, σε σχέση με προηγούμενα, το στοιχείο της λαϊκής συμπαράστασης.

Φάνηκε πιο καθαρά η κοινότητα των προβλημάτων ανάμεσα σε κλάδους, ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα άλλα κοινωνικά καταπιεζόμενα, εκμεταλλευόμενα στρώματα. Ο αυταρχισμός, η κρατική βία και η κυβερνητική καταστολή διεύρυναν και βάθυναν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Εδειξαν τη δυνατότητα των εργαζομένων να απαντήσουν δυναμικά στην κλιμάκωση της τρομοκρατίας, να την αψηφήσουν, ιδιαίτερα όταν εκφράζεται γενικότερη αλληλεγγύη και λαϊκή κατακραυγή. Αποδείχτηκε ότι είναι δυνατή η διαφοροποίηση και ο απεγκλωβισμός λαϊκών μαζών, τοπικών στελεχών που ανήκουν ή επηρεάζονται από τα άλλα πολιτικά κόμματα, κάτω από την πίεση των προβλημάτων και τη δράση της λαϊκής βάσης.

Οι αγώνες που αναπτύχθηκαν είχαν πιο έντονα τα πολιτικά χαρακτηριστικά στον προσανατολισμό και στα αιτήματα. Αυτός είναι ένας επιπρόσθετος λόγος που η κυβέρνηση αντιδρά με τον αντικομμουνισμό και τον αυταρχισμό.

Ενώ τα σημάδια ανάκαμψης του κινήματος είναι ορατά, ταυτόχρονα παραμένει η εκτίμηση ότι αυτό βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή.

Πού πρέπει να συγκεντρώσει την προσοχή του το Κόμμα

α) Στη συστηματική προσπάθεια να μπουν στη δράση και στους αγώνες πλατιές μάζες εργατοϋπαλλήλων, να αυξηθεί ο αριθμός των συνδικαλισμένων, των ενεργών μελών στα σωματεία. Ταυτόχρονα να βοηθήσουμε οι αγώνες για τα άμεσα προβλήματα των εργαζομένων να συνδεθούν με την κατανόηση της ανάγκης αλλαγής πολιτικής, αλλαγής του πολιτικού συσχετισμού. Να αναπτυχθεί η πολιτική πείρα των εργαζομένων, να συνειδητοποιούν ότι δεν είναι δυνατό να αποσπάσουν ουσιαστικές κατακτήσεις, χωρίς τελικά να θέσουν σε αμφισβήτηση και να συγκρουστούν με τη γενική κατεύθυνση της πολιτικής που ακολουθείται και με τους φορείς που τη στηρίζουν. Μόνο με συνδικαλιστικούς αγώνες, χωρίς την αναγκαία σύνδεση με τον πολιτικό αγώνα, δε δημιουργούνται δυνατότητες να υπάρξει θετική προοπτική. Δεν υπάρχουν λύσεις στα εργατικά λαϊκά προβλήματα χωρίς σύγκρουση με τα κέρδη και τους σχεδιασμούς του μεγάλου κεφαλαίου, των πολυεθνικών, που είναι στη φύση τους να παλεύουν για το μάξιμουμ των κερδών, τη διασφάλιση των όρων που εδραιώνουν και αναπαράγουν την εξουσία τους.

Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια γίνεται όλο και πιο σκληρός και αμείλικτος, π. χ. αυτοκινητοβιομηχανία, πετρέλαια, μεταλλουργία. Επιχειρήσεις κολοσσιαίες εξαγοράζονται από τους πιο ισχυρούς ή συγχωνεύονται ή κλείνουν. Μονοπώλια που δε θα επικρατούν σε αυτό τον πόλεμο, θα καταστρέφονται. Ο ανταγωνισμός ανεβάζει το κόστος των επενδύσεων, με στόχο την εξαγορά επιχειρήσεων, την εφαρμογή νέων τεχνολογιών, την ανεύρεση νέων αγορών κ. ά. Αυτή η τάση κάνει πιο επιθετικούς τους καπιταλιστές απέναντι στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, με τα χαρακτηριστικά που εκδηλώνεται αυτή την περίοδο. Σε συνδυασμό με την αρνητική αλλαγή στους συσχετισμούς των δυνάμεων, δυσκολεύει τη δυνατότητα απόσπασης κατακτήσεων μόνο ή κυρίως με την οικονομική και συνδικαλιστική πάλη.

Επομένως, απαιτείται πιο συστηματική προσπάθεια για πολιτικοποίηση της πάλης. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να προωθούμε στην εργατική τάξη και στο κίνημά της τις θέσεις και τις προτάσεις μας για το σύνολο των βασικών προβλημάτων που την απασχολούν, με άξονα την πολιτική του Κόμματος για το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο. Να ξεπεράσουμε την τάση να δουλεύουμε στα σωματεία και στο συνδικαλιστικό κίνημα μόνο με στενά οικονομικά - μισθολογικά αιτήματα, αποσπασμένα από το κύριο, την προβολή της ανάγκης για αλλαγή της πολιτικής, την ανάγκη του λαϊκού μετώπου, της λαϊκής εξουσίας. Να αναδείχνουμε ταυτόχρονα, πιο συστηματικά, τα κεντρικά προβλήματα των εργασιακών σχέσεων, της κοινωνικής πολιτικής, της παιδείας, της υγείας, της ειρήνης.

Το γεγονός ότι ο εργατοϋπάλληλος έχει συνηθίσει να βλέπει το σωματείο του σαν όργανο για τη συλλογική σύμβαση, δε σημαίνει ότι δε συγκινείται και δεν ευαισθητοποιείται για το σύνολο των προβλημάτων που απασχολούν την οικογένεια και ιδιαίτερα τα παιδιά του. Είναι θέμα καθοδήγησης και επεξεργασίας των θέσεων, ώστε μέσα από συγκεκριμένα αιτήματα και στόχους να προβάλλονται οι γενικότερες ανάγκες του εργαζόμενου. Βεβαίως, η διεύρυνση και αναβάθμιση των αιτημάτων δεν είναι τυπικό, ποσοτικό πρόβλημα. Θέλει ειδική δουλιά και υπολογισμό της πείρας του χώρου.

β) Να προβάλλουμε τα προβλήματα κατά κλάδο, αλλά και σε διακλαδική βάση. Τα προβλήματα που έχουν άμεση σχέση με τη ζωή της εργατικής τάξης, όπως οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί και τα βάρη που σηκώνει η εργατική τάξη, το πρόβλημα της ειρήνης και της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων στην περιοχή.

γ) Να μελετάμε συνεχώς την πείρα των αγώνων, να τη γνωστοποιούμε και να τη μεταδίδουμε ευρύτερα. Χωρίς την αξιοποίηση της γενικότερης πείρας, δυσκολεύεται ο προσανατολισμός των κομματικών δυνάμεων. Το θέμα της ανταλλαγής και εμπλουτισμού της πείρας αφορά όλα τα τμήματα του συνδικαλιστικού κινήματος. Να οργανώνεται παντού η μετάδοση στοιχείων και αποκαλύψεων. Π. χ. αποκαλύψεις για το πώς κλείνουν και γιατί συγκεκριμένες επιχειρήσεις, όχι μόνο στο χώρο που αυτές υπάρχουν, αλλά ευρύτερα, σε άλλες περιοχές, ώστε να υπάρχει ενημέρωση και συνειδητοποίηση του βάθους και της έκτασης των προβλημάτων. Τι μεταχείριση είχαν οι εργαζόμενοι, ποια είναι η στάση της εργοδοσίας των σούπερ μάρκετ και των πολυκαταστημάτων στα θέματα του ωραρίου, για την αυθαιρεσία και την τρομοκρατία που κυριαρχεί σε πολλούς τόπους δουλιάς. Οι αποκαλύψεις διευκολύνουν την ανάπτυξη της αλληλεγγύης. Κυρίως, βοηθούν στην καλλιέργεια ενιαίας συνείδησης.

Η τακτική απέναντι σ' αυτή την επίθεση

Ειδικά σήμερα είναι όσο ποτέ άλλοτε ανάγκη να δυναμώσουν οι αγώνες, για να μην παρθούν πίσω κατακτήσεις των εργαζομένων. Να δυναμώσουν οι προσπάθειες για την πιο πλατιά συσπείρωση και η σθεναρή αντίσταση απέναντι στην επίθεση καταπάτησης των δικαιωμάτων τους και στην κυβερνητική θέση ότι τα κεκτημένα δεν αποτελούν ταμπού. Ωστόσο, δεν είναι δυνατό και δε θα βοηθήσει στη συνολική αντιπαράθεση μόνο η θέση για διατήρηση των κεκτημένων, πολύ περισσότερο που επιχειρείται η προσπάθεια να θεωρηθούν ξεπερασμένα για τους εργαζομένους και ανεπαρκή.

Χωρίς να εγκαταλείπεται ο αγώνας για διατήρηση κατακτήσεων, όπως π. χ. οι συλλογικές συμβάσεις, τα ωράρια, δικαιώματα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά, χρειάζεται να διευρύνουμε το μέτωπο και τους στόχους πάλης με αιτήματα που δείχνουν τις πραγματικές ανάγκες και τα δικαιώματα των εργαζομένων με βάση το ρόλο τους, αλλά και τις δυνατότητες που υπάρχουν σε πόρους, τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα.

Να αποκαλύπτουμε και να καταρρίπτουμε, με επιχειρήματα που υπάρχουν, τις θέσεις και απόψεις της κυβέρνησης περί του δήθεν μη ανταποδοτικού ασφαλιστικού συστήματος, πράγμα που αποτελεί πελώριο ψέμα, μια και οι εργαζόμενοι πλήρωναν και με το παραπάνω για τις κοινωνικές υπηρεσίες που απολάμβαναν και οι οποίες είναι κατώτερες σε σχέση με τις κρατήσεις τους. Να αποκαλύπτουμε το ψέμα ότι δεν υπάρχουν χρήματα για μισθούς, κοινωνική πολιτική, να δείχνουμε τις δυνατότητες που αντικειμενικά προσφέρει η τεχνολογική και επιστημονική πρόοδος για τη βελτίωση της ζωής του εργαζομένου, τον ελεύθερο χρόνο, το βιοτικό και πολιτιστικό του επίπεδο. Τα αιτήματα των εργαζομένων όχι μόνο δεν πρέπει να είναι αμυντικά, αλλά αντίθετα επιθετικά. Η επίλυσή τους δεν είναι αντικειμενικά αδύνατη, προσκρούει σε ταξικές πολιτικές επιλογές, που σε τελευταία ανάλυση σχετίζονται με το ποιος έχει την ιδιοκτησία και την εξουσία. Μια τέτοια στάση και τακτική μπορεί να βοηθήσει την εργατική τάξη να συνειδητοποιήσει καλύτερα τα δικαιώματά της, να μην παρασυρθεί στην άποψη ότι οι απαιτήσεις της είναι υπερβολικές και εξωπραγματικές.

Μια τέτοια τακτική στο συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να βοηθήσει στον περιορισμό και στην αναχαίτιση ορισμένων σκληρών μέτρων. Το κυριότερο: Ακόμα και αν αυτά υλοποιηθούν, να μη νομιμοποιούνται στη συνείδηση των εργατοϋπαλλήλων.

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

(10 - 11 Μάη 1997)

ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΥΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ

ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΚΙΝΗΜΑ

Πραγματοποιήθηκε η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ. Η Συνδιάσκεψη κατέληξε στα παρακάτω συμπεράσματα και συγκεκριμένα καθήκοντα του Κόμματος.Η άνοδος της δύναμης, της επιρροής, συνολικά του ρόλου του Κόμματος στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη του αγώνα των εργαζομένων, εναντίον των νεοφιλελεύθερων επιλογών που προωθούνται συστηματικά από την κυβέρνηση, τη μεγάλη καπιταλιστική εργοδοσία και την ΕΕ. Η ανάπτυξη της ταξικής πάλης αποτελεί ταυτόχρονα έναν από τους πιο βασικούς όρους για την προώθηση του άμεσου πολιτικού στόχου που έθεσε το 15ο Συνέδριο, τη συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, το οποίο απαντά στις άμεσες ανάγκες των εργαζομένων, δίνει προοπτική στις ελπίδες και στα οράματα για μια καλύτερη ζωή.

Στο Πρόγραμμα αναφέρεται ότι το Μέτωπο στην αρχική του φάση ξεκινά ως συσπείρωση κυρίως κοινωνικών δυνάμεων γύρω από αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά αιτήματα και στόχους, από επιμέρους μέτωπα πάλης, που κινητοποιούν διάφορα τμήματα των εργαζομένων προς ένα ενιαίο, ισχυρό λαϊκό ρεύμα. Οσο περισσότερο αναπτύσσεται η ταξική πάλη, η οργάνωση και η πολιτική πείρα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, όσο ενισχύεται η δύναμη του ΚΚΕ, τόσο θα αυξάνονται οι δυνατότητες το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο να προκαλεί αντίστοιχες αλλαγές στον πολιτικό συσχετισμό.

Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΠΟΥ ΔΕΧΕΤΑΙ

ΣΗΜΕΡΑ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ

Η επίθεση που δέχεται σήμερα η εργατική τάξη δεν είναι μια οποιαδήποτε νεοφιλελεύθερη επίθεση, όπως άλλωστε έχουμε επισημάνει και στο 15ο Συνέδριο. Βέβαια, από πλευράς στόχου δε φέρνει κάτι το εντελώς καινούριο και το απρόβλεπτο. Υπηρετεί τη μόνιμη επιδίωξη, μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης, να αντληθούν όλο και περισσότερα κέρδη και υπερκέρδη. Πολλά από τα στοιχεία, τις μεθόδους της επίθεσης, είναι γνωστά ιδιαίτερα από τα μέσα της 10ετίας του '80, όταν ξεκίνησε η προσαρμογή στην ενιαία εσωτερική αγορά της ΕΟΚ, όπως η πιο έντονη χρησιμοποίηση της μερικής απασχόλησης, η εντατικοποίηση, μέσω της λεγόμενης σύνδεσης του μισθού με την παραγωγικότητα κλπ. Σήμερα, οι αντιδραστικές καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις και αναπροσαρμογές αγκαλιάζουν όλες τις σφαίρες της ζωής, ολόκληρο το εποικοδόμημα, την εξωτερική πολιτική, τη διεθνή θέση της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Οι νέες ρυθμίσεις, αναπροσαρμογές και μεταρρυθμίσεις στα πλαίσια του συστήματος εκφράζουν την ανάγκη του καπιταλισμού να ξεπεράσει τις όποιες δυσκολίες, αντιφάσεις και αντινομίες έχει, να διασφαλίσει τα υπερκέρδη και τους συνολικούς όρους αναπαραγωγής του. Δεν είναι στενά οικονομικοί στόχοι, είναι μαζί βαθύτατα πολιτικοί, με την έννοια ότι τα συγκεκριμένα μέτρα και ρυθμίσεις σκοπεύουν στην καθυπόταξη και διάλυση του εργατικού κινήματος, στη ματαίωση κάθε άμεσου ή μελλοντικού κινδύνου που θέτει σε αμφισβήτηση το καπιταλιστικό σύστημα. Η επίθεση που εξαπολύεται, τα αποτελέσματά της, αποδεικνύουν ποια είναι τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος. Δεν είναι σε θέση πλέον να διασφαλίσει ούτε στοιχειώδη δικαιώματα και ελευθερίες.

Οι εξελίξεις αυτές σχετίζονται αναμφίβολα και με τις συνέπειες που σημειώθηκαν σε βάρος των λαών εξαιτίας των ανατροπών των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη. Η απότομη δυσμενής αλλαγή του διεθνούς συσχετισμού διευκόλυνε παγκόσμια την αντεργατική αντιλαϊκή επίθεση, σε συνδυασμό και με την πλήρη δεξιά στροφή που σημειώθηκε στα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας, τα οποία αναδείχνονται καθαρά πλέον σε σταθερούς στυλοβάτες της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης.

Η όλη πορεία επιβεβαιώνει πλήρως τη μαρξιστική - λενινιστική ανάλυση για το καπιταλιστικό σύστημα στο ανώτατο στάδιό του, το ιμπεριαλιστικό, που σηματοδοτεί τη στροφή προς την πλήρη αντίδραση. Αποδεικνύεται πόσο σωστή και ρεαλιστική είναι η εκτίμηση του 15ου Συνεδρίου, ότι σήμερα έχουν ελαχιστοποιηθεί οι δυνατότητες του καπιταλιστικού συστήματος να πραγματοποιεί, κάτω από την πίεση των συνδικαλιστικών αγώνων, ελιγμούς και παραχωρήσεις. Σήμερα, που έχουν ήδη αμφισβητηθεί κεκτημένα στο έδαφος μιας αντιδραστικής επίθεσης σε βάρος της εργατικής τάξης, του λαού γενικότερα.

Αν και οι συσχετισμοί είναι δυσμενείς στη χώρα μας, εξαιτίας της γενικότερης πολιτικής συναίνεσης και της κατάστασης του συνδικαλιστικού κινήματος, παρ' όλα αυτά πρέπει να συνειδητοποιηθεί ότι η πορεία δεν είναι μονοσήμαντη. Η ολομέτωπη επίθεση σε βάρος της εργατικής τάξης, η διείσδυση του πολυεθνικού κεφαλαίου βαθύτερα στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, οξύνει τις ταξικές αντιθέσεις, φέρνει στην επιφάνεια τις αντινομίες και αντιφάσεις του ίδιου του συστήματος, αναδείχνει την ανάγκη της ρήξης με αυτό. Αρα είναι αναγκαίο, μέσα από την καθοδηγητική μας δουλιά να βοηθούμε τα μέλη του Κόμματος, τους κομμουνιστές συνδικαλιστές, να βλέπουν ολοκληρωμένα και όχι αποσπασματικά τα πράγματα. Να έχουμε συνείδηση των δυσκολιών, των εμποδίων που αναδείχνονται στη δουλιά μας, αλλά και να κατανοούμε τις δυνατότητες που ξανοίγονται.