Ηταν κάποτε μια συχνότητα, στους 500 χιλιόκυκλους, που έμενε ανοιχτή όλο το 24ωρο, σ' όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Πίσω απ' τη συχνότητα πάντα ένας άνθρωπος, ο μαρκόνης. Ο κρίσιμος παράγοντας, που πάνω του στηρίζονταν ζωές. Το «διαίρει και βασίλευε» δούλευε στο φουλ. Οι μηχανικοί (με δεδομένες τις εξαιρέσεις) τους είχαν στην απέξω («ανήκουν στο κατάστρωμα, κι ό,τι δεν ανήκει στη μηχανή που κινεί την προπέλα, δεν είναι προλεταριάτο»), οι καπετάνιοι τους κοίταζαν ύποπτα γιατί διοχέτευαν στο πλήρωμα διάφορες απόρρητες πληροφορίες που έρχονταν από την εταιρία και δεν έπρεπε να τις ξέρει το πόπολο. Οι ναύτες ήταν πάντα τόσο φτωχοί, που σπάνια χρειάζονταν τον μαρκόνη για ένα ακριβοπληρωμένο...