Μπορεί μια συλλογή διηγημάτων, εκτός από το να είναι καλή λογοτεχνία, να λειτουργεί και ως φιλολογική αναφορά σε κάποιο δημιουργό και ως δοκίμιο γύρω από τους αφετηριακούς, γενεσιουργούς, ψυχοπνευματικούς «μηχανισμούς» της λογοτεχνικής γραφής; Στο ερώτημα, αποδεικτικά θετική απάντηση δίνει η συλλογή εννέα διηγημάτων του γνωστού πεζογράφου, κριτικού λογοτεχνίας και κινηματογράφου Τάσου Γουδέλη, η οποία αντλεί το γενικό τίτλο της από τον τίτλο του προτασσόμενου διηγήματος «Ο ύπνος του Αλφρεντ». Και μόνο αυτό το διήγημα να περιλάμβανε το βιβλίο, θα άξιζε να διαβαστεί. Το διήγημα αυτό δεν είναι μόνο ένα εξαίρετο λογοτεχνικό κείμενο, σε μια γλώσσα καθάρια, λαγαρή, εύηχη και εύρυθμη, που ευέλικτα...