Μπορεί η Αρχαιολογική Υπηρεσία να δαπάνησε αμέτρητες ώρες ανασκαφών και προσπαθειών, για να περισώσει ό,τι προλάβαινε από το πέρασμα του Μετροπόντικα. Μπορεί να κοπίασε πολύ, για να αναδείξει κάποια ευρήματα, και με τις εκθέσεις, που οργανώθηκαν σε σταθμούς του Μετρό, να υποδηλώσει, έστω υπαινικτικά, τι υπήρχε θαμμένο στη γη. Και είναι βέβαιο ότι αυτός ο αγώνας συνεχίζεται. Επίσης, είναι βέβαιο ότι ο χώρος για τα εκθέματα στους σταθμούς είναι το «άλλοθι» της «Αττικό Μετρό» και του ΥΠΕΧΩΔΕ για την καταστροφή και αλλοίωση που προκάλεσε, αγνοώντας επιδεικτικά τις εκκλήσεις των αρχαιολόγων, να μη χωροθετηθεί το έργο πριν τη διενέργεια ερευνών.

Προς τι, λοιπόν, οι πανηγυρισμοί γι' αυτές τις εκθέσεις που πέταξε ως «κόκαλο» η «Μετρό»; Η Αρχαιολογική Υπηρεσία δεν έχει κανένα λόγο να είναι ευχαριστημένη, όταν αναγκάζεται να κλείσει δεκάδες σκάμματα, να στοιβάξει κακήν κακώς σε αποθήκες χιλιάδες ευρήματα, να «ξηλώσει» αρκετά σημαντικά σύνολα (αφού η «Μετρό» δεν έκανε τεχνικές προβλέψεις για τρόπους συνύπαρξης με τα αρχαία), να διαπιστώσει αρκετές καταστροφές και να στριμώξει, τελικά, την τεράστια ανασκαφική και επιστημονική προσπάθεια σε λίγες βιτρίνες.

Είναι απλώς ανακουφιστικό που η Γ΄ ΕΠΚΑ μεταφέρει ένα ολόκληρο σύνολο από το Σύνταγμα στον αύλειο χώρο του Πανεπιστημίου. Δυσάρεστο, όμως, είναι και μόνο η θλίψη αρμόζει και όχι οι πανηγυρισμοί, αφού αυτό το σύνολο δε διατηρείται στη θέση του, ορατό και επισκέψιμο, προς... χάριν του Μετρό. Ούτε είναι αισθητικά αποδεκτό και διδακτικά χρήσιμο να δούμε ξαφνικά έναν ταφικό περίβολο, τάφους και τμήματα του Πεισιστράτειου Υδραγωγείου, επί του τσιμέντου της πλατείας Συντάγματος, ανάμεσα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο και στα «τραπεζάκια έξω». Κι ενώ εξορίζονται τα αρχαία, στήνονται γιορτές στους τόπους εξορίας τους.

Πόσοι, άραγε, ψήφοι υπέρ της κυβέρνησης, μετρήθηκαν πάνω από το αγγείο που «μαζεύτηκε» γρήγορα από το σκάμμα και στήθηκε στη μέση ενός σταθμού;