Πολύ καλός ποιητής ο Δ. Χ. στιχουργεί ένα θρήνο για τη νεκρή αδελφή. Αψογος, μετρικός και ελεύθερος στίχος, με απηχήσεις απ' το δημοτικό τραγούδι. Ο λυρισμός του, θυμίζει το υπέροχο «Τραγούδι της αδελφής μου» του Ρίτσου. Ο στέρεος κι ολοκάθαρος λόγος και η δονούμενη εικονοπλασία επιβάλλουν ν' αφήσουμε χώρο στον ίδιο τον ποιητή, που αρχίζει «απροειδοποίητα», με τίτλο «Η ζωή και ο θάνατος» της πρώτης, από τις τέσσερις σπονδυλωτές συνθέσεις.

Α`. «Σήκω, κι η μέρα έφεξε, / μας καρτερούνε τα παιδιά / στ' αλώνια για να παίξουμε. / Πάρε ψωμί με ζάχαρη / και το μικρό το τόπι μας. /... Σήκω, η καμπάνα βάρεσε, / σήκω να πάμε στο σκολειό, / τώρα η βροχή σταμάτησε /... Σήκω και λούσου κι άλλαξε, / σήκω να γίνεις νύφη... / Μα δε μιλά το στόμα σου / ούτε γελά τ' αχείλι σου...»

Γ`. Επιστροφή. «... Πέτα φτερούγισε ως εμάς /... και φύτρωσε στο σπίτι μας, / στον κήπο της αυλής μας... /... Μ' αν δεν ερθείς την άνοιξη, / έλα το καλοκαίρι / γίνε μηλιά με τον καρπό / κλήμα με το σταφύλι... / Κι αν όχι, το φθινόπωρο /... π' ανθίζουν τα κυκλάμινα / ως ήσουν σαν λυπόσουν».

Δ`. Μνήμη. «... θυμήσου όταν ο καιρός που γνώρισες / βαρύς άπλωνε τις φτερούγες του / πόσο πονούσαμε μαζί / για τους ανθρώπους...».

Λείπει τόσο, σήμερα, η καλή ποίηση (Αθήνα, 1998, Ακαδημίας 61).