Νέα επεισόδια στο παραμύθι περί «προοδευτικών μετώπων» και στις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές που στήνει, για να εγκλωβίσει το λαό σε ψεύτικα δίπολα, πρόσθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ τη βδομάδα που πέρασε, με αφορμή τη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας, τη δεύτερη ψηφοφορία για τη συνταγματική αναθεώρηση και την ανακοίνωση των πρώτων ονομάτων που θα στελεχώσουν το ψηφοδέλτιό του για τις ευρωεκλογές.

Μιλώντας στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλ. Τσίπρας επιχείρησε να ξεσκονίσει το κάλπικο δίλημμα περί «προόδου και συντήρησης», λέγοντας πως στις επερχόμενες εκλογές «το δίλημμα είναι αν θα συνεχίσουμε την πορεία εξόδου από την κρίση με την κοινωνία όρθια ή αν θα επιστρέψουν αυτοί που βύθισαν τη χώρα στην κρίση και την κοινωνία στην απόγνωση», και πως ο λαός «θα κληθεί να επιλέξει αν θα συνεχίσει το δρόμο που οδηγεί με ασφάλεια στην οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση ή θα επιλέξει το δρόμο που βγάζει στο αντίθετο ρεύμα (...) σε αναστροφή στα χρόνια της κρίσης, της λιτότητας, στα χρόνια του ΔΝΤ και των μνημονίων που έχουμε αφήσει πια πίσω μας οριστικά». Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, σημείωσε ότι νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες εκλογές θα είναι «νίκη της προόδου έναντι της συντήρησης. Της Ελλάδας των πολλών έναντι της Ελλάδας των ελίτ».

Ολα αυτά, λίγες μόλις ώρες απ' όταν η κυβέρνησή του νομοθετούσε μερικά ακόμα προκλητικά δωράκια στις «ελίτ» που... πολεμάει (βλέπε άρθρο σελ. 4), με τη ΝΔ και το «μέτωπο της συντήρησης» να ψηφίζουν με χέρια και με πόδια τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες, ζητώντας και «κάτι περισσότερο», και τους βιομηχάνους - εμφανώς ...στριμωγμένους από το «προοδευτικό» μέτωπο - να πανηγυρίζουν.

Οσο για το δρόμο που πάει «ευθεία και οριστικά μακριά από τα μνημόνια» και την «επιτροπεία», η ειρωνεία «για τους πολλούς» δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο χτυπητή σε μια εβδομάδα κατά την οποία ευρωπαϊκοί «θεσμοί» και ΔΝΤ - που φεύγουν μένοντας - ζητούσαν από την κυβέρνηση να επιταχύνει το αντιλαϊκό της έργο σε ό,τι αφορά το ξήλωμα της όποιας προστασίας έχει απομείνει στην πρώτη κατοικία των λαϊκών οικογενειών, την κλιμάκωση των ανατροπών στην αγορά εργασίας, την εφαρμογή του προνομοθετημένου μέτρου για την κατακρεούργηση του αφορολόγητου ορίου, όπως και περικοπές ισοδύναμες με τα αναδρομικά τα οποία ενδεχομένως θα επιδικαστούν σε εργαζόμενους και συνταξιούχους την επόμενη περίοδο.

Αλλά και σε μια βδομάδα κατά την οποία εκδόθηκε η ετήσια έκθεση του ΝΑΤΟ, επιβεβαιώνοντας ότι επί ημερών του «προοδευτικού» ΣΥΡΙΖΑ η Ελλάδα βρίσκεται «στην ελίτ» των δολοφονικών ευρωατλαντικών σχεδιασμών στην περιοχή.

Η «προοδευτικότητα» εξάλλου του ΣΥΡΙΖΑ και το «χάσμα» με τη ΝΔ και τις υπόλοιπες αστικές πολιτικές δυνάμεις έβγαλαν μάτι και κατά τη δεύτερη και τελευταία γι' αυτή τη Βουλή συζήτηση για τη συνταγματική αναθεώρηση. Εκεί, και πάλι, παρά τις πρωθυπουργικές παρόλες για τους «δύο διαφορετικούς κόσμους» και τα «δύο διαφορετικά πολιτικά σχέδια» που τάχα αποκρυσταλλώνονται στις προτάσεις τους, οι δυο τους συναντήθηκαν στο ένα και μοναδικό σχέδιο του κεφαλαίου για τη συνταγματική κατοχύρωση των μνημονιακών μέτρων, τις απαραίτητες προσαρμογές του αστικού κράτους στο στόχο της ανάκαμψης του κεφαλαίου, την εξασφάλιση μεγαλύτερης κυβερνητικής σταθερότητας που θα υλοποιεί απρόσκοπτα την αντιλαϊκή πολιτική, τα μέτρα για την αναστήλωση του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος και την ενσωμάτωση των λαϊκών στρωμάτων.

Οι δε «προοδευτικές τομές» του ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο ...προοδευτικές που η κυβέρνηση δεν τόλμησε καν να προχωρήσει σε μια σειρά από υπερώριμους εκσυγχρονισμούς, όπως την κατάργηση του άρθρου 86 (για την ποινική ευθύνη υπουργών), την κατοχύρωση της απλής και ανόθευτης αναλογικής, τον πλήρη διαχωρισμό κράτους - Εκκλησίας. Παράλληλα, σιώπησε προκλητικά σε όλες τις προτάσεις του ΚΚΕ για κατάργηση των άρθρων που επιτρέπουν τη διέλευση και παραμονή ξένων στρατιωτικών δυνάμεων και την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε διεθνείς οργανισμούς, ακόμα κι αυτές για την απαγόρευση διέλευσης ή εγκατάστασης πυρηνικών και χημικών όπλων σε ελληνικό έδαφος! Επίσης, τις προτάσεις για την κατάργηση της παραχώρησης ειδικών προνομίων στο ξένο και στο εφοπλιστικό κεφάλαιο, για την απαγόρευση παραχώρησης σε τρίτους για εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου και δημόσιων εκτάσεων σε ορεινούς όγκους, αιγιαλούς και αρχαιολογικούς χώρους, για πλήρη κατοχύρωση, χωρίς περιορισμούς, των ελεύθερων Συλλογικών Συμβάσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και κατάργηση της συνταγματικής απαγόρευσης της μονιμοποίησης των συμβασιούχων, κ.ο.κ.

Παράλληλα, με αφορμή την ανακοίνωση των ονομάτων για το ευρωψηφοδέλτιό του και ενόψει της εκλογικής φιέστας που προετοιμάζει από κοινού με τα υπόλοιπα ρετάλια της σοσιαλδημοκρατίας για τις 27 του μήνα, για την παρουσίαση του «ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία», ο ΣΥΡΙΖΑ προσαρμόζει τα κάλπικα διλήμματα και στο επίπεδο των επερχόμενων ευρωεκλογών.

Μιλάει για «ιστορική πρόκληση» και «μάχη εξαιρετικής σημασίας» με διακύβευμα το αν θα επικρατήσουν στην ΕΕ η «μαύρη διεθνής» της ακροδεξιάς και του νεοφιλελευθερισμού, που σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ «προσπαθούν να αποδυναμώσουν την Ευρώπη και να διαλύσουν την ΕΕ», ή αν αντίθετα θα υψωθεί ανάχωμα, με ένα σχέδιο που θα υπερασπίζεται τάχα την εργασία, την αλληλεγγύη και τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα και μια συμμαχία «προοδευτικών» και «αριστερών» δυνάμεων «μαζί με όλες τις δυνάμεις της Ευρώπης, οι οποίες θέλουν όχι μόνο να διατηρήσουν, αλλά να εμβαθύνουν τις ιδρυτικές δημοκρατικές αξίες της και ταυτόχρονα να αντιστρέψουν τον μονόδρομο της λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού. Εδραιώνοντας το "ευρωπαϊκό κεκτημένο" σε μια βάση που θα αντιστοιχεί στα σημερινά δεδομένα και θα το καθιστά περιουσία όλων των πολιτών της Ευρώπης, αλλά και ελκυστικό για τους άλλους λαούς», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η πολιτική απόφαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές.

Βγάζει μάτι δηλαδή και εδώ ότι στόχος των «προοδευτικών μετώπων» - στυλοβατών του συστήματος που στήνει ο ΣΥΡΙΖΑ, από κοινού με τις δυνάμεις της σάπιας ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, είναι η υποστήλωση των ψευδαισθήσεων για μια «φιλολαϊκή ΕΕ» , σε συνθήκες που εκδηλώνονται αντιθέσεις και ανταγωνισμοί.

Για παράδειγμα, τα περί «τέλους της λιτότητας», «δικαιότερης κατανομής των ευρωπαϊκών κονδυλίων» και «νέας αρχιτεκτονικής» της οικονομικής πολιτικής της δεν αφορούν καμιά «μονομαχία» για τις ανάγκες του λαού, αλλά τη στήριξη των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων με ζεστό χρήμα και άλλα προνόμια, ιδιαίτερα σ' εκείνες τις οικονομίες που έχασαν έδαφος έναντι των ανταγωνιστών τους και τώρα επιζητούν μεγαλύτερη ευελιξία στη δημοσιονομική και οικονομική πολιτική για να στηρίξουν τα μονοπώλιά τους.

Τα περί «δημοκρατικής θωράκισης των θεσμών και των διαδικασιών εντός της ΕΕ με στόχο τη συνέχιση της πορείας για την ευρωπαϊκή ενοποίηση», με μέτρα όπως για τον υποτιθέμενο δημοκρατικό έλεγχο της ΕΚΤ, πέρα από την προσπάθεια για δημοκρατικό «φερετζέ» στις αντιλαϊκές αποφάσεις και στην ενσωμάτωση των λαών στην αστική πολιτική, δεν είναι τίποτα παραπάνω από τις «γκρίνιες» εκείνων των πολιτικών δυνάμεων που διεκδικούν να «ακούγεται» η φωνή και της δικής τους αστικής τάξης στα διάφορα όργανα της ιμπεριαλιστικής ένωσης.

Οι λαοί έτσι κι αλλιώς δεν πρέπει να περιμένουν τίποτα από την ΕΕ. Είναι ένωση του κεφαλαίου και γι' αυτό, όπως δείχνει και όλη η μέχρι τώρα πείρα, με μαθηματική ακρίβεια γίνεται όλο και χειρότερη και αντιδραστικότερη για τους λαούς. Το γεγονός αυτό άλλωστε αποτυπώνεται στα «ευρωπαϊκά εξάμηνα», στο Σύμφωνο Σταθερότητας και στα υπόλοιπα μνημόνια διαρκείας για τους λαούς της ΕΕ, στις δεκάδες αντεργατικές Οδηγίες της ΕΕ, στα μέτρα για παραπέρα στρατιωτικοποίηση και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις όπου Γης, σε αυτά για τη θωράκιση της καπιταλιστικής εξουσίας και την ένταση της καταστολής, στην απάνθρωπη πολιτική της ΕΕ για το Προσφυγικό.

Αυτή την πολιτική υπηρέτησαν και υπηρετούν από κοινού «συντηρητικές», «νεοφιλελεύθερες» και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις σε όλη την ΕΕ, ανεξάρτητα από επιμέρους διαφορές.

Αυτή η πολιτική, που τσακίζει τη ζωή των λαών, στρώνει το «χαλί» στα ακροδεξιά και φασιστικά «μπουμπούκια» του συστήματος. Τα οποία βεβαίως με τη σειρά τους, όπως δείχνει η ευρωπαϊκή και ελληνική πείρα, ταυτίζονται στρατηγικά με τις βασικές επιλογές της αστικής τάξης και την πολιτική των άλλων αστικών κομμάτων. Αποτελεί όμως θράσος η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιαστεί ως «σημαιοφόρος» της πάλης κατά της ακροδεξιάς και του φασισμού, όταν την ίδια ώρα κρατάει ψηλά τη σημαία της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που με την επίσημη πολιτική τους, του αντικομμουνισμού, τη θεωρία των «δύο άκρων», την απαγόρευση ΚΚ και κομμουνιστικών συμβόλων, τη στήριξη πραξικοπημάτων σε όλο τον κόσμο, όπως σε Ουκρανία και Βενεζουέλα, τη ρατσιστική πολιτική τους κατά των μεταναστών, δίνουν αέρα στα πανιά της ακροδεξιάς. Πάει πολύ εξάλλου να μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ περί αντιακροδεξιών μετώπων, όταν επί τέσσερα χρόνια συγκυβερνούσε με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, «ξεπλένοντας» την ακροδεξιά και τον εθνικισμό και εξοικειώνοντας μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού και της νεολαίας. Ενώ επί των ημερών του η δίκη της Χρυσής Αυγής σέρνεται επί τέσσερα χρόνια, με αδικαιολόγητες καθυστερήσεις.

Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν και αυτό που υπογράμμισε μιλώντας την Πέμπτη στη Βουλή ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας: «Μόνο η μεγάλη, αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ μπορεί να δώσει αποφασιστικό χτύπημα στο φασισμό, στην ακροδεξιά, γκρεμίζοντας τη Χρυσή Αυγή από την τρίτη θέση. Αυτό θα πρέπει να είναι βασικό κριτήριο για το λαό μας, για τη νεολαία μας σήμερα, στις επόμενες εκλογικές μάχες, αυτό πρέπει να γίνει και προσωπικός στόχος κάθε δημοκράτη, κάθε πραγματικού προοδευτικού ανθρώπου, κάθε αριστερού, γενικότερα κάθε ανθρώπου καλής θέλησης στην πατρίδα μας».