Οπως αποκαλύπτεται ολοένα και περισσότερο, τα κίνητρα των μεγιστάνων που προσφέρουν τον οβολό τους για την ανοικοδόμηση της Παναγίας των Παρισίων στη Γαλλία δεν είναι και τόσο ...ταπεινά. Οσοι προσφέρουν μεγάλα κυρίως ποσά, απολαμβάνουν σημαντικές φοροαπαλλαγές από το κράτος, ενώ κάνουν και τζάμπα διαφήμιση των επιχειρήσεών τους ως «ευεργέτες» για την αποκατάσταση ενός μνημείου αντιπροσωπευτικού του παγκόσμιου πολιτισμού. Από την πλευρά της, η γαλλική κυβέρνηση αξιοποιεί τις χορηγίες για να καλλιεργήσει κλίμα «εθνικής ομοψυχίας» και «συστράτευσης», θέλοντας να θολώσει τα νερά σε ό,τι αφορά τα πραγματικά αίτια και τις δικές της μεγάλες ευθύνες για την καταστροφή. Και σ' αυτήν την περίπτωση, επιβεβαιώνεται ότι το 'να χέρι νίβει τ' άλλο: Το γαλλικό κράτος, με περικοπές στις δαπάνες που δεν είναι ανταποδοτικές για το κεφάλαιο, όπως είναι αυτές για τον πολιτισμό και τη συντήρηση μνημείων, διεύρυνε τον λεγόμενο «δημοσιονομικό χώρο» για μεγαλύτερες παροχές, διευκολύνσεις και φοροαπαλλαγές στους επιχειρηματικούς ομίλους. Τώρα που οι χορηγίες είναι αναγκαίες για να ξεπεράσει η κυβέρνηση το «κάζο» της μεγάλης καταστροφής και να χώσει κάτω από το χαλί τις ευθύνες της, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι σπεύδουν να δηλώσουν «παρών», φυσικά με το αζημίωτο. Την ίδια ώρα, καμιά από τις πραγματικές αιτίες που οδήγησαν στην καταστροφή δεν εξαλείφεται. Αντίθετα, αναπαράγεται και ενισχύεται η πολιτική που θυσιάζει και τον πολιτισμό στο βωμό του κέρδους και στη λογική «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο.