Την περασμένη Τρίτη, η αφγανική πρωτεύουσα Καμπούλ πέρασε από τα χέρια των Ταλιμπάν στα χέρια της λεγόμενης «Βόρειας Συμμαχίας», αφού προηγουμένως οι γύρω περιοχές και τα προάστιά της ανασκάφτηκαν από τις αμερικάνικες βόμβες και αφού έρευσε άφθονο αίμα αμάχων από τους σφοδρούς βομβαρδισμούς. Οι μαχητές του μουλά Ομάρ εγκατέλειψαν εκείνη τη μέρα άρον, άρον την πόλη και οι «βόρειοι» μπήκαν σ' αυτήν, υπό τις επευφημίες και τους πανηγυρισμούς του πλήθους. Ενός πλήθους, που είχε πιεστεί ανελέητα από το θεοκρατικό και οπισθοδρομικό καθεστώς των Ταλιμπάν και αγανακτισμένο από τα δεινά του δεν μπορούσε να δει ότι με τη νίκη των «βορείων» έπεφτε απλώς από το λύκο στην αρκούδα, από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη. Οι νέοι κύριοι της πόλης μπορεί να μην έφερναν μαζί τους τη «σαρία» και την «μπούρκα», αλλά κουβαλούσαν πίσω τους, ως επικυρίαρχους της χώρας, τους Αμερικανούς και έφερναν κι αυτοί, όπως οι Ταλιμπάν, τη φτώχεια και την καθυστέρηση για το λαό. Αυτή την πραγματικότητα, όμως, τα πλήθη θα την αντιληφθούν, θα την αντιμετωπίσουν πολύ σύντομα και τότε οι πανηγυρισμοί τους για την έλευση των «σωτήρων» θα μετατραπούν σίγουρα σε θρήνους και νέα απελπισία.

Ολος, λοιπόν, αυτός ο «άφρων» ενθουσιασμός των Αφγανών, που μας μεταφέρθηκε από τις τηλεοπτικές κάμερες, πολύ μας θύμισε «οικεία κακά». Μας θύμισε παρόμοιες «εν θερμώ» εκδηλώσεις, που σημειώνονται και εδώ τις Κυριακές των εκλογών. Τότε που τα πλήθη, χωρίς ίχνος περίσκεψης, ξεχύνονται στους δρόμους και πανηγυρίζουν τη νίκη του ενός ή του άλλου από τους δύο «μονομάχους» του δικομματισμού. Αγανακτισμένους ο κόσμος από αυτούς που τον κυβερνούσαν και τον είχαν συνθλίψει με χαρατσώματα, προγράμματα λιτότητας και άλλες αντιλαϊκές πρακτικές, βλέπει τον έτερο από τους δίδυμους μπαγαπόντες ως «σωτήρα» και επιδίδεται σε χίλιους δυο πανηγυρισμούς. Ανεμίζει σημαίες, σχηματίζει πορείες με ΙΧ και με εκκωφαντικά κορναρίσματα ή ψήνει ακόμη και αρνιά στις πλατείες για να δώσει «αναστάσιμο» χαρακτήρα στην αλλαγή των εξουσιαστών. Είναι ο ευκολόπιστος λαός, που δε βλέπει ότι η αλλαγή προσώπων μόνο στην εξουσία δεν μπορεί να τον απαλλάξει από τα δεινά του, γιατί και οι νέοι κυβερνήτες σαν και τους προηγούμενους δυσβάσταχτα βάρη θα του φορτώσουν, αλύπητα θα τον αφαιμάξουν, αισχρά θα τον εκμεταλλευτούν και θα συνεχίσουν να έχουν τη χώρα αλυσοδεμένη στους «προστάτες» της. Είναι ο ευκολόπιστος λαός, που αμέσως μετά τις εκλογές προδίδεται πάντα από αυτούς στους οποίους στήριξε αφελώς τις ελπίδες του και πανηγύρισε για τη νίκη τους. Και τότε αρχίζει να καταλαβαίνει ότι έπεσε πάλι θύμα, ότι παγιδεύτηκε άλλη μια φορά από ψευτοδιλήμματα και ψευτοϋποσχέσεις και έτσι για άλλη μια τετραετία θα κάνει τον είλωτα στα αφεντικά του τόπου.

Το πάθημα αυτό έχει συμβεί άπειρες φορές εδώ, αλλά δεν έχει γίνει ακόμη μάθημα. Ο κόσμος, απ' ό,τι φαίνεται, έχει αρκετό δρόμο ακόμη να διανύσει, έχει πολλά ακόμη να υποστεί από τους όμοιους του δικομματισμού, μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι το πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά οι αντιλαϊκές πρακτικές που εφαρμόζουν τα δύο κόμματα, όταν το ένα ή το άλλο αναρριχώνται στην εξουσία. Οταν, λοιπόν, ο λαός αντιληφθεί πλήρως αυτή την αλήθεια - και θα την αντιληφθεί, γιατί τα χειρότερα είναι μπροστά - τότε θα αρχίσει και η αντίστροφη μέτρηση για το δικομματισμό και το εκμεταλλευτικό και άδικο σύστημα που αυτός εκπροσωπεί. Η πορεία του λαού προς αυτήν την κατεύθυνση φαίνεται δύσκολη, αλλά νομοτελειακά βαδίζουμε προς τα εκεί, προς την ανατροπή του σημερινού πολιτικού σκηνικού, σε πρώτη φάση.