Η κουβέντα ξεκίνησε με τον πρωινό καφέ, πριν προλάβουν τα καθημερινά προβλήματα να μας τσακίσουν το κέφι. Την ξεκίνησε ο Αποστόλης, με την πρώτη ρουφηξιά. «Είδες που παρά λίγο να έχουμε και Αγροτικό Κόμμα Ελλάδας; Είδες την 180 μοιρών στροφή του Κ. Καραμανλή, που βρέθηκε στο πλευρό των αγροτών, υποστηρίζοντας τον αγώνα τους, μόνο που δεν 'πιασαν τα φρένα του και η στροφή του συνεχίστηκε για άλλες 180 μοίρες και σε λίγες ώρες ξαναβρέθηκε στο πλευρό του ΠΑΣΟΚ;».

Ο συσχετισμός των δύο μεγάλων κομμάτων ήταν φυσικό να φέρει στο νου τη σχέση ανάμεσα σε Χίτλερ και Μπους και, φυσικά, δε βρίσκαμε καμιά διαφορά, έξω από το ότι ο Μπους δεν είναι παρά ένας κρίκος στην αλυσίδα των προέδρων της Αμερικής. Σ' αυτόν τον κρίκο που λέγεται Μπους, σ' αυτήν την περίοδο, δέκα χρόνια μετά την ανατροπή της ΕΣΣΔ, οι ιμπεριαλιστές της Αμερικής αποφάσισαν να βγάλουν τον καπιταλισμό από το αδιέξοδο, εξαφανίζοντας με τις βόμβες ολόκληρα έθνη και βρίσκοντας συνεργάτες, που, με νόμους ή με βία, θα εγγυούνταν τη σκλαβιά των εργαζομένων και όλων αυτών που αντιστέκονται. Το ότι η αμερικανική κοινή γνώμη θεωρεί τον Μπους κουτό, δεν έχει καμιά σημασία για τους λαούς του κόσμου, γιατί, κουτός ή έξυπνος, την ίδια εντεταλμένη πολιτική θα ακολουθούσε. Τα ονόματα των Αμερικανών Προέδρων αλλάζουν, αλλά η πολιτική τους παραμένει η ίδια. Οπως ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, μπορεί να μην έχουν στην ονομασία τους ούτε ένα γράμμα του αλφαβήτου που να είναι ίδιο, αλλά η πολιτική τους είναι ολόιδια ...και χειρότερη! Και επειδή δε γίνεται να υπάρχουν διαφορές ανάμεσα σε δυο ολόιδια πράγματα, πιστέψτε ότι το τελευταίο το είπε ο Αποστόλης, που το χιούμορ του ...δε σταματά σε λεπτομέρειες.

Κάποια στιγμή, κατά τον τρίτο καφέ, βρήκαμε δυο διαφορές ανάμεσα σε Χίτλερ και Αμερικάνους. Η μία είναι ότι ο Χίτλερ κατακτούσε πρώτα τα κράτη με όπλα και αίμα και μετά έψαχνε για συνεργάτες, ενώ οι Αμερικανοί βρίσκουν πρώτα τους συνεργάτες και μετά υποδουλώνουν τα κράτη, ειρηνικά (!) και αναίμακτα. Η δεύτερη διαφορά είναι ότι οι Γερμανοί, σαν καταχτητές, δολοφονούσαν, οι ίδιοι ή οι συνεργάτες τους, όποιον θέλαν και λογαριασμό δε δίναν, ενώ οι Αμερικανοί θέλουν να δολοφονούν, σύμφωνα με τους νόμους που φτιάχνουν οι ίδιοι γι' αυτόν το σκοπό. «Και με την άδεια της Αστυνομίας», με διορθώνει ο Αποστόλης.

Συνεχίζω με κάποιον άλλον που γράφει: «Θα χρειαστεί χρόνος και φαιά ουσία, μέχρις ότου συλλάβουμε πλήρως τις αλλαγές που επιφέρει στις κοινωνίες μας το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου». «Τώρα, τι του λες αυτουνού;», πετιέται ο Αποστόλης πριν προλάβω να γράψω. «Θέλει να χώσει στο μυαλό του χαζολαού (!!) ότι η πολιτική της Αμερικής καθορίστηκε από δυο βομβαρδισμένους πύργους και μερικές κελεμπίες;».

Τελειώνω με την απάντηση του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα Gore Vidal, όταν τον ρωτήσανε αν πιστεύει ότι με τη μάχη κατά της τρομοκρατίας, θα αμβλυνθεί ο αντιαμερικανισμός στην Ευρώπη. Απάντηση: «Αυτό θα γίνει μόνο όταν η Αμερική εγκαταλείψει την ιμπεριαλιστική της πολιτική, όταν σταματήσει ν' αποφασίζει για την τύχη ξένων κυβερνήσεων κι όταν σταματήσει να βομβαρδίζει βαλκανικές πόλεις και εργοστάσια ασπιρίνης».