Ο παππούς μου είχε γεννηθεί το 1890 σ' ένα κολιγοχώρι της Θεσσαλίας με εκατόν πενήντα ξωμάχους, που τη μέρα τους απομυζούσε ο τσιφλικάς της περιοχής και τη νύχτα τους αποτελείωναν τα κουνούπια. Η μάνα του τον έφερε στον κόσμο μέσα σε ένα πανάθλιο καλύβι και τον σπαργάνωσε μ' ένα κομμάτι από τσουβάλι, γιατί δεν είχε τίποτε άλλο η δυστυχισμένη να του φορέσει. Από τα εφτά του χρόνια, το παιδί βγήκε ισχνό και ρακένδυτο να δουλέψει στα χωράφια του τσιφλικά. Μ' ένα ξινάρι στον ώμο, ακολουθούσε κι αυτό κάθε πρωί το καραβάνι των ειλώτων που πήγαινε να ποτίσει με ιδρώτα την ξένη γη. Τη γη που αυτοί έσκαβαν, έσπερναν και ξεβοτάνιζαν και όταν ερχόταν ο καιρός της σοδειάς το αφεντικό έπαιρνε όλο το «μπερκέτι». Εκεί στα χωράφια ο μικρός κολίγος γνώρισε για καλά τη φριχτή μοίρα του δουλοπάροικου και την κτηνωδία του «αγά». Εκεί είδε τους σέμπρους του αφέντη να χτυπούν τους γέρους κολίγους, που παρατούσαν μια στιγμή την τσάπα για να πάρουν ανάσα. Εκεί είδε παλικάρια να προσβάλλονται ξαφνικά από τις «θέρμες» και να τρέμουν αβοήθητα. Εκεί, στα χωράφια, ο μικρός κολίγος συνειδητοποίησε, σιγά σιγά, πως μοναδικοί αίτιοι ήταν οι τσιφλικάδες που είχαν κάνει τη ζωή των ξωμάχων μαύρη και βαριά σαν τις πηχτές λάσπες, που έπνιγαν το χειμώνα το θεσσαλικό κάμπο. Κι όταν μετά από κάμποσα χρόνια ξέσπασε η εξέγερση του Κιλελέρ, ο νεαρός πλέον κολίγος ήταν από τους πρώτους, που έδωσε το «παρών» στο ξεσήκωμα των σκλάβων.

Λίγα χρόνια μετά το Κιλελέρ και τη δολοφονία του Μαρίνου Αντύπα, οι κολίγοι ελευθερώθηκαν και η εποχή που ήταν σωστοί σκλάβοι των τσιφλικάδων πέρασε ανεπιστρεπτί. Ετσι, τουλάχιστον, πίστευε ο παππούς μου και έτσι μου έλεγε, όταν τον επισκεπτόμουν παιδί στο χωριό και μου μιλούσε για τα χρόνια της δουλοπαροικίας. «Ούτε που μπορείς να φανταστείς παιδί μου - μου έλεγε - τι ζωή κάναμε τότε. Σε λασποκάλυβα μέναμε, το φαΐ μας ήταν ψωμί και κρεμμύδι και τα ρούχα μας κουρέλια σκέτα. Το χειμώνα τουρτουρίζαμε μέσα στα παγωμένα αχούρια μας και το θέρος μας ρήμαζαν τα κουνούπια, που ορμούσαν απ' τους βάλτους της Κάρλας. Η πείνα και η ελονοσία μας θέριζαν, αλλά οι τσιφλικάδες σημασία δεν έδιναν για τα δεινά μας. Περισσότερο στεναχωριόταν, αν τους πέθαινε ένα πρόβατο, παρά όταν χάνονταν ένας από εμάς. Και έτσι, το ίδιο σκληρές απέναντί μας, ήταν και οι κυβερνήσεις. Θυμάμαι που μαζευτήκαμε μια χρονιά όλοι οι απελπισμένοι και πήγαμε στη Λάρισα να ζητήσουμε από τις αρχές κινίνο για τις "θέρμες" που μας έλιωναν. Και οι αρχές ξέρεις τι έκαναν; Εστειλαν εναντίον μας το ιππικό και μας ποδοπάτησε και μας μάτωσε. Ευτυχώς όμως, παιδί μου, που αυτές οι εποχές πέρασαν οριστικά...».

Χρόνια τώρα, ο παππούς μου «αναπαύεται» στα χώματα της Θεσσαλίας και έτσι δεν μπορεί να δει πόσο γελάστηκε, που έλεγε ότι εκείνες οι μαύρες εποχές πέρασαν για πάντα. Γιατί, ενενήντα χρόνια από την κατάργηση της δουλοπαροικίας, οι ισχυροί της Γης αποφάσισαν να την επαναφέρουν, δημιουργώντας μια ασφυκτική κατάσταση για τους σημερινούς αγρότες που: Ξεζουμίζονται αδίστακτα από τους μεγαλέμπορους, αφαιμάζονται συστηματικά από τις τράπεζες και πλήττονται συνεχώς από τις εξοντωτικές αποφάσεις που παίρνει γι' αυτούς το Διευθυντήριο της ΕΕ. Λίγο ακόμη να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, και πάει θα ξεκληριστούν όλοι οι μικροκτηματίες. Θα αναγκαστούν να πουλήσουν τη γη τους σε «εταιρίες» νεοτσιφλικάδων και να δουλεύουν πια ως μεροκαματιάρηδες στα χωράφια που ήταν κάποτε δικά τους. Και αν δε ξεσηκωθούν σύντομα όλοι στην ύπαιθρο, όπως έκανε τότε η γενιά του παππού μου, θα επανέλθουμε σίγουρα στην τραγική εκείνη εποχή, όπου ο αφέντης είχε δικαίωμα ακόμη και να κοιμάται πρώτος αυτός με τη γυναίκα του κολίγου και έπειτα να του την παραδίδει!