Σύμφωνα με έρευνα του ΟΟΣΑ, έξι στους 10 Ελληνες κινδυνεύουν να κατρακυλήσουν στα σκαλοπάτια της επίσημης φτώχειας, αν μείνουν για τρεις μήνες χωρίς εισόδημα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών νοικοκυριών ζει κυριολεκτικά στο όριο και ότι μια βίαιη μεταβολή, όπως για παράδειγμα μια απόλυση ή μια στάση πληρωμών από τον εργοδότη τους, μπορεί σε ελάχιστο διάστημα να τους ρίξει στο καναβάτσο της φτώχειας. Είναι κι αυτός ένας δείκτης τού τι σημαίνει η ανάπτυξη της οικονομίας για τους εργαζόμενους, όπως κι αν την ονομάσουν τα κόμματα του κεφαλαίου: «Δίκαιη», «βιώσιμη», «πράσινη» ή αλλιώς. Οι εργαζόμενοι πλήρωσαν την καπιταλιστική κρίση με ανεργία, καταπόντιση των μισθών και απώλειες δικαιωμάτων, ενώ σήμερα, στη φάση της ανάπτυξης, το μόνο που καταφέρνουν είναι να κρατούν τη μύτη τους λίγο έξω από το νερό, με τον κίνδυνο ανά πάσα στιγμή να βυθιστούν ξανά στην ανέχεια. Τέτοια μισοζωή, στην εποχή της λεγόμενης «4ης βιομηχανικής επανάστασης» και της «ψηφιακής οικονομίας», που πολλαπλασιάζουν τις δυνατότητες να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, δεν μπορεί να γίνεται ανεκτή από τους εργαζόμενους και το λαό. Αν το αποφασίσουν μπορούν να γλιτώσουν από τη φτώχεια και την ανασφάλεια, να κερδίσουν όσα πραγματικά τους ανήκουν, παίρνοντας την εξουσία και την οργάνωση της οικονομίας στα χέρια τους.