Οσο δημοκρατικό, όσο «κοινωνικό» και αν βαφτίζουν το κράτος τα αστικά κόμματα, οι κυβερνήσεις τους και τα αστικά μέσα ενημέρωσης, η πραγματικότητα είναι ότι η αστική «δημοκρατία» τους όπως και αν τη φτιασιδώσουν είναι η δικτατορία των λίγων πάνω στους πολλούς, είναι η δικτατορία της αστικής τάξης πάνω στην εργατική τάξη και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Δεν υπάρχει αστικό κράτος, όσο «δημοκρατικό» κι αν εμφανίζεται ως προς τη μορφή του, που να μην εξαπολύει όποτε χρειαστεί στρατό, αστυνομία, δικαιοσύνη ενάντια στους εργαζόμενους, με πρόσχημα την «παραβίαση της δημόσιας τάξης» και τη «διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής», τα ίδια επιχειρήματα δηλαδή που ανασύρει και ο νέος νόμος και προπαγανδίζονται από τους μηχανισμούς (...) Ετσι, η «δημοκρατία», η ελευθερία του αστικού κράτους, είναι η ελευθερία των καπιταλιστών να καταπιέζουν και να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους, και όποτε χρειαστεί να καταστέλλουν με τη βία μέσω των μηχανισμών του αστικού κράτους τις εργατικές κινητοποιήσεις, οι οποίες εντείνονται σε περιόδους καπιταλιστικών κρίσεων, όπως είναι η τωρινή.

Από αυτήν την άποψη, οι διεκδικήσεις των εργαζομένων για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία, για Παιδεία για όλους, γίνονται απειλή για τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Στο πλαίσιο αυτό οι αγώνες των εργαζομένων του οργανωμένου ταξικού κινήματος στοχεύονται, ποινικοποιούνται, συκοφαντούνται.

Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα μέσα από το οργανωμένο ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ και τα ταξικά συνδικάτα, μπορούν να οργανώσουν την αντίσταση και την αντεπίθεσή τους, να κουρελιάσουν στην πράξη και το νέο «Ιδιώνυμο» και την τρομοκρατία του αστικού κράτους και των κυβερνήσεών του.