Μετά τις πολιτικές χτυπήματος των συνδικάτων και του δικαιώματος στην απεργία, που προώθησαν οι αστικές κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια (με σημαίνοντα τον σχετικό νόμο του ΣΥΡΙΖΑ) και προωθεί και η σημερινή, με το νομοσχέδιο για τις «δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις» αναβαθμίζεται η αστική πολιτική ποινικοποίησης και καταστολής των εργατικών και λαϊκών αγώνων. Το αστικό κράτος επιδιώκει να επιβάλει το δεσποτισμό της καπιταλιστικής παραγωγής ως νομιμότητα σε κάθε επίπεδο.

Με το νομοσχέδιο επιχειρείται ο δραστικός περιορισμός του δικαιώματος της συγκέντρωσης και διαδήλωσης, ενώ οι μηχανισμοί καταστολής αναδεικνύονται σε βασικό κριτή της νομιμότητας των δημόσιων συναθροίσεων. Ιδιαίτερη σημασία έχει η εισαγωγή του θεσμού του «οργανωτή» της διαδήλωσης - συγκέντρωσης, ο οποίος καθίσταται όμηρος των επίσημων μηχανισμών καταστολής και την ίδια στιγμή έρμαιο των προβοκατόρικων μηχανισμών.

Ταυτόχρονα, με το νομοσχέδιο θεσμοθετείται ένας επιτελικός μηχανισμός ιδεολογικής τρομοκράτησης, συκοφάντησης, χειραγώγησης και χαφιεδισμού υπό τον τίτλο «Διεύθυνση Πρόληψης Βίας», με τον οποίο σχεδιάζεται να συνεργαστεί και η «ακαδημαϊκή και επιστημονική κοινότητα». Μέσω αυτού του μηχανισμού, το αστικό κράτος οργανώνει την (προληπτική) στρατηγική του για την αντιμετώπιση της «ιδεολογίας της βίας». Στην «ιδεολογία της βίας», κατά το νομοσχέδιο, εντάσσονται «η ριζοσπαστικοποίηση και ο βίαιος εξτρεμισμός» μαζί με κάθε άλλη μορφή βίας (ενδοοικογενειακή, έμφυλη, ενδοσχολική, ρατσιστική).

Η συκοφάντηση που επιχειρείται, μέσω της ταύτισης «ριζοσπαστικοποίησης» και ενδοοικογενειακής, έμφυλης, ενδοσχολικής και ρατσιστικής βίας, είναι προφανής. Το κύριο, ωστόσο, είναι ότι στην κατεύθυνση της «Στρατηγικής της ΕΕ για την Αντιμετώπιση της Τρομοκρατίας» (που είναι διατυπωμένη ήδη από το 2005) και μιας σειράς άλλων αντιδραστικών Οδηγιών της ΕΕ τα τελευταία χρόνια, ποινικοποιείται η «ριζοσπαστικοποίηση», συνδεόμενη άμεσα με τον «βίαιο εξτρεμισμό». Οι συντάκτες του νομοσχεδίου κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, αποφεύγοντας να δώσουν ορισμό της «ριζοσπαστικοποίησης». Αυτό που αποφεύγουν είναι να δηλώσουν ανοιχτά τις αντικομμουνιστικές στοχεύσεις του νομοσχεδίου. Ριζοσπαστικοποίηση, από την άποψη του λαϊκού κινήματος, σημαίνει ανάπτυξη, μέσα στην ταξική πάλη, ταξικής συνείδησης ενάντια στη δικτατορία του κεφαλαίου. Είναι η ταξική συνείδηση (και τελικά ξανά η ταξική πάλη) που κηρύσσεται παράνομη. Γι' αυτό η «αποριζοσπαστικοποίηση» αποτελεί τον κύριο διακηρυγμένο στόχο του νομοσχεδίου.

Οι νόμοι δεν αρκεί να ψηφιστούν, πρέπει να εμπεδωθούν στην πράξη. Μόνο η «οργανωμένη απειθαρχία» των ταξικών δυνάμεων μπορεί να βάλει φραγμό στις αστικές μεθοδεύσεις. Το νομοσχέδιο θα το ακυρώσει στην πράξη η λαϊκή πάλη. Στηρίζουμε το ΚΚΕ στον αγώνα ενάντια στο αντιδραστικό νομοσχέδιο και στην «κοινωνική ειρήνη» του κεφαλαίου.