Η κυβέρνηση αξιοποιεί αυτό το σημείωμα παραμονές της Συνόδου, για να φέρει σε αντιπαράθεση την «αποφασιστικότητα των ΗΠΑ» απέναντι στην Τουρκία με τις «αναστολές» της Γερμανίας. Το σημείωμα, όμως, άλλο πράγμα επιβεβαιώνει: Οτι ανεξάρτητα από τις αποφάσεις της ευρωπαϊκής Συνόδου Κορυφής, ανεξάρτητα από τις αντιθέσεις ΗΠΑ - ΕΕ και τους ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, η τουρκική επιθετικότητα ενθαρρύνεται σταθερά, αφού το κύριο για ΗΠΑ, Γερμανία και άλλους είναι η εξασφάλιση της «διατλαντικής συνοχής», η συνεκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων της περιοχής, η εξασφάλιση ρόλου στην Τουρκία για τη διαχείριση του Προσφυγικού. Σε αυτές τις κατευθύνσεις συγκλίνει άλλωστε και η ελληνική κυβέρνηση, που «δουλεύει ψιλό γαζί» τον λαό, όταν παρουσιάζει τους ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ ως θεματοφύλακες τάχα των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, ή όταν τον καλεί να διαλέξει τις ΗΠΑ ή τη Γαλλία απέναντι «στη Γερμανία που απέτυχε» στα Ελληνοτουρκικά, σέρνοντάς τον βαθύτερα στις μεταξύ τους αντιθέσεις.