Οσο περισσότερο τους παίρνουν τα «ζουμιά» όλους τους απολογητές του συστήματος για την κατάντια της αστικής δημοκρατίας στις ΗΠΑ ή για την «κρίση των θεσμών στη Δύση», με αφορμή τα γεγονότα στην Ουάσιγκτον, τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται η υποκρισία τους. Θυμίζουμε ότι λίγο αφότου ο Τραμπ αποθεώθηκε από τον Τσίπρα ως ο «διαβολικά καλός» παγκόσμιος ηγέτης και αφού διάφορα στελέχη της ΝΔ δήλωναν ότι τον στηρίζουν με χέρια και με πόδια, όλα μαζί τα αστικά κόμματα υποδέχονταν το 2017 στην Αθήνα τον Εμ. Μακρόν ως τον οραματιστή ηγέτη του «άλλου πόλου», ενός προοδευτικού μετώπου ενάντια στον «λαϊκισμό» σε διεθνές επίπεδο. Μόνο που κι αυτός δεν πήγε πίσω και κατάφερε κάμποσα ισχυρά πλήγματα στον γαλλικό λαό, μαζί με την άγρια καταστολή που εδώ και μήνες συνεχίζεται αμείωτη. Επειδή λοιπόν όλοι αυτοί αρέσκονται να μιλούν για «ρεαλιστικά μοντέλα» και καλούν τον λαό να στοιχίζεται πίσω από τα κάθε φορά αστικά μπλοκ που διαμορφώνονται, ας μας πουν τώρα: Ποιο είναι επιτέλους το «ιδανικό μοντέλο» της αστικής διαχείρισης; Ας πουν στον λαό ένα παράδειγμα που να επιβεβαιώνει την περιβόητη «ανωτερότητα» της αστικής δημοκρατίας. Κι επειδή στήνονται ξανά οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα «αντιδραστικά» και «προοδευτικά» ρεύματα της αστικής πολιτικής, ανάμεσα στους «λαϊκιστές» και τους «δημοκράτες», τώρα ο λαός μπορεί να δει πιο καθαρά ότι σινικά τείχη δεν υπάρχουν και ότι η μήτρα και των δύο γραμμών είναι κοινή: Το σύστημα της εκμετάλλευσης, των ανταγωνισμών για την καπιταλιστική κερδοφορία και της σαπίλας που αναβλύζει από κάθε του πόρο. Αυτό είναι που πρέπει να σαρωθεί, καθώς στο DNA του έχει τη βαρβαρότητα, με οποιονδήποτε μανδύα.