Οι σκέψεις μου αφορούν κύρια το πρώτο κείμενο των Θέσεων, με το οποίο συμφωνώ.

Καλούμαστε να δράσουμε σε πολύ δύσκολες συνθήκες, με πανδημία, με την εκδήλωση της συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης, που φέρνουν λουκέτα και στο δικό μου χώρο δράσης, δηλαδή σε μεγάλη μερίδα αυτοαπασχολούμενων μικρών εμπόρων κ.τ.λ. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο ταξικός μας αντίπαλος δρα στοχευμένα, μέσα από την Παιδεία, μέσα στους μεγάλους χώρους δουλειάς, με όργιο τρομοκράτησης και απολύσεων, μέσα από τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο και φυσικά με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του. Με κήρυξη παράνομων απεργιών, με άγριο ξύλο σε κάθε φωνή που αντιστέκεται, σε όλο το φάσμα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής μας.

Οι εξελίξεις τρέχουν πολύ γρήγορα, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνουμε και εμείς οι ίδιοι να αντεπεξέλθουμε σε αυτές. Αντιμετωπίζουμε οι ίδιοι τις δικές μας δυσκολίες, είτε στον επαγγελματικό μας χώρο, είτε στο οικογενειακό μας περιβάλλον. Οι δυσκολίες δεν πρέπει να μας πτοούν, απεναντίας πρέπει να μας πεισμώσουν ακόμη περισσότερο. Για να τα καταφέρουμε πρέπει, όπως αναφέρουν οι Θέσεις, να περάσουμε σε ποιοτικά ανώτερο τρόπο δουλειάς των ΚΟΒ και παρέμβασης. Ιδεολογικά - πολιτικά, άρα και οργανωτικά να αναβαθμιστούμε. Διαβάζοντας, μελετώντας, αξιοποιώντας τις σχολές που κάνει το Κόμμα μας, αλλά και μέσω της συστηματικής αυτομόρφωσής μας (π.χ. ΚΟΜΕΠ, «Ριζοσπάστη», πολιτικό βιβλίο κ.τ.λ.). Αυτά μπορούν να μας βοηθήσουν να μελετάμε καλύτερα και τον ταξικό μας αντίπαλο, αποκτώντας φυσικά και πολύ καλή γνώση του χώρου που είμαστε χρεωμένοι.

Ολα αυτά πρέπει να γίνουν θέματα που θα τα συζητήσουμε μεταξύ μας στην ΚΟΒ και με τα Οργανα. Σε αυτά να βασίζεται ο σχεδιασμός της δουλειάς μας. Οπως σωστά αναφέρεται και στη Θέση 13, «σε συνθήκες μικρής αποτελεσματικότητας της κομματικής δουλειάς, περιορισμένης συμμετοχής λαϊκών δυνάμεων στην οργανωμένη δράση, είναι κρίσιμο να καλλιεργηθεί ένα καθοδηγητικό πνεύμα ασυμβίβαστο με τις δυσκολίες. Δεν είναι απλώς θέμα στυλ δουλειάς. Βασίζεται πρώτα από όλα στη μαχητικότητα των στελεχών, που πηγάζει από την γνώση της κομμουνιστικής θεωρίας, αλλά και από την ταξική πείρα. Πάνω σε αυτήν λοιπόν εδράζονται ο μη συμβιβασμός με τις δυσκολίες και τις υποκειμενικές αδυναμίες...».

Θεωρώ πολύ σημαντικό να καταλαβαίνουμε όλοι αυτό που λένε οι Θέσεις, δηλαδή ότι το ελλιπές θεωρητικό επίπεδο είναι που αυξάνει τη ρουτίνα, την επαναληπτικότητα χωρίς φαντασία, την πρακτική σε βάρος της θεωρητικής δουλειάς. Δεν είναι γενικά και αόριστα η «καθημερινότητά μας» που μας κάνει να μη λύνουμε δημιουργικά προβλήματα. Να οργανώνουμε με «αγκομαχητό» τη δράση της Οργάνωσης.

Μπαίνει το ερώτημα για εμάς. Εχουν γίνει βήματα; Θεωρώ ότι έχουν γίνει. Εχουν υλοποιηθεί μαθήματα στις κομματικές σχολές, με ανομοιόμορφα επίπεδα γνώσης μαθητών και με μαθητές οι οποίοι ήμασταν απροετοίμαστοι πολλές φορές. Είναι φανερό ότι όταν δεν μελετάς, δεν έχεις και απορίες και όταν δεν έχεις απορίες, δεν μπορεί να υπάρξει δημιουργική συζήτηση άρα και γνώση! Ομως τη γνώση την χρειαζόμαστε για την καθημερινή μας δουλειά και όχι γενικά για να λέμε ότι έχουμε καλό ιδεολογικό επίπεδο. Τη χρειαζόμαστε για να δουλεύουμε αποτελεσματικά στο κίνημα, στους χώρους δουλειάς, στην πάλη μας με τους οπορτουνιστές. Για να μπορούμε πραγματικά να υπερασπιζόμαστε και να διαδίδουμε το στόχο του Κόμματος, τον σοσιαλισμό.

Η συναίσθηση λοιπόν της περιόδου που βρισκόμαστε, δηλαδή της υποχώρησης του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, των μεγαλύτερων δυσκολιών για καταστάλαγμα πιο συγκεκριμένων αποτελεσμάτων, μας ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ να παλεύουμε χωρίς κανέναν εφησυχασμό. Να βελτιώσουμε την κατάσταση του υποκειμενικού παράγοντα, την ενδυνάμωση των Κομματικών Οργανώσεων, αντιστοιχίζοντας συνεχώς την καθοδηγητική λειτουργία και δράση στο χαρακτήρα και το Πρόγραμμα του Κόμματος και αντίστοιχα την παρέμβαση του Κόμματος στην εργατική τάξη.

Εχουμε πολύ δρόμο ακόμα, από τα καθοδηγητικά στελέχη έως και το κάθε μέλος, στην κατεύθυνση της ποιοτικότερης δουλειάς. Στην πολιτική - ιδεολογική αναβάθμιση. Θεωρώ ότι θα τα καταφέρουμε, μετρώντας βεβαίως βήματα κάθε φορά προς τα μπροστά. Βήματα, με τέτοια δυναμική που να σπάνε τις συνήθειές μας, να πετάνε βαρίδια όπως το να μεταθέτουμε ευθύνες, να απέχουν μέλη μας από την υλοποίηση του σχεδιασμού και των Αποφάσεων του Κόμματος. Να αντιμετωπίζουμε θεωρητικά κάποια ζητήματα χωρίς αντίστοιχη πρακτική αντιμετώπιση και αντίστροφα να σχεδιάζουμε την πρακτική μας παρέμβαση χωρίς θεωρητική εμβάθυνση.

Τέλος θα ήθελα να σταθώ και στο κομμάτι του Πολιτισμού και της Τέχνης. Το Κόμμα μας εύστοχα ανέπτυξε δραστηριότητα, μέσα από επιστημονικά συνέδρια, πολιτιστικές εκδηλώσεις, όπως τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, αλλά και μνημεία όπως στη Μακρόνησο και εδώ στην Ηπειρο (το μουσείο του ΔΣΕ). Εγιναν μέσα από υπεράνθρωπες, κατά τη γνώμη μου, προσπάθειες, που έκαναν πολλοί σύντροφοι.

Θεωρώ πολύ σημαντική τη Θέση 44, που ξεκαθαρίζει ολόπλευρα το ρόλο και τη συμβολή της τέχνης, όπως την αντιλαμβάνεται το Κόμμα: «Η σπουδαιότερη λειτουργία της Τέχνης και γενικότερα του Πολιτισμού είναι να συμβάλει στη διεύρυνση του μορφωτικού ορίζοντα, να συμβάλει στην πολύπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας άρα και στην ικανότητα των κομμουνιστών να κατανοούν και να επιδρούν στην κοινωνική πραγματικότητα». Ελπίζω γρήγορα όλες οι Περιοχές και Οργανώσεις να καταφέρουν να εντάξουν το κομμάτι του Πολιτισμού και της Τέχνης πιο ενεργά και ουσιαστικά στον σχεδιασμό τους, με βάση την παραπάνω κατεύθυνση.