Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

Τα τρία κείμενα των Θέσεων της ΚΕ καταγράφουν τους αγώνες και τις αγωνίες που πιστεύω ότι προβληματίζουν έτσι κι αλλιώς το κομματικό δυναμικό, και από αυτήν τη σκοπιά απαντούν στις σημερινές ανάγκες της πάλης. Από την πλευρά μου θα ήθελα να σημειώσω ορισμένα ζητήματα.

1. Δεν γίνεται εκτενής αναφορά στις Θέσεις της ΚΕ για το διατροφικό πρόβλημα, για το οποίο θυσιάζεται κάθε μήνα σχεδόν ο μισός οικογενειακός προϋπολογισμός. Είναι ένα θέμα π.χ. ότι πωλείται 2,5 και 3 ευρώ το κιλό το κοτόπουλο και σε αυτήν την τιμή συμπεριλαμβάνεται και το κέρδος του σούπερ μάρκετ. 'Η είναι ζήτημα ότι στην Κρήτη αγοράζουμε ακριβότερα τα τοπικά αγροκτηνοτροφικά προϊόντα απ' ό,τι αυτά πωλούνται στην Αθήνα. Είναι ένα ζήτημα κρίσιμης σημασίας, καθώς συνδέει άμεσα τους παραγωγούς και τους καταναλωτές, δηλαδή τους εργαζόμενους και τη φτωχολογιά, και συμβάλλει στις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να προωθηθεί η κοινωνική συμμαχία απέναντι στους επιχειρηματικούς ομίλους. Σε αυτό το μέτωπο μπορούν να συμβάλουν καθοριστικά και οι ΚΟΒ Υπαίθρου, ιδιαίτερα σε πόλεις και κωμοπόλεις που έχουν συσκευαστήρια, όπου η αυθαιρεσία πηγαίνει σύννεφο, εμπορικές αλυσίδες και σούπερ μάρκετ. Θα ήταν ίσως χρήσιμο να σχεδιάσουμε ολοκληρωμένα την παρέμβασή μας αξιοποιώντας και τα σωματεία Τροφίμων - Ποτών όπου έχουμε δυνάμεις.

2. Παρατηρώ ότι σε χώρους ή περιοχές όπου το Κόμμα μας έχει αυξημένη εκλογική δύναμη, αναντίστοιχη συχνά των οργανωμένων δυνάμεων, ο κάθε φίλος και οπαδός μας είναι δεμένος συναισθηματικά, δεν έχουν καμία σχεδόν σχέση αυτά που λέει με τις σύγχρονες επεξεργασίες και τη στρατηγική του Κόμματός μας. Επίσης παρατηρώ ότι όπου είχαμε δυνάμεις και τις δεκαετίες '80 και '90 είχαμε θέσεις ευθύνης, π.χ. δήμους, συνεταιρισμούς κ.λπ., ο κόσμος αυτός γαλουχήθηκε από το Κόμμα και το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα στη λογική των σταδίων, της λαϊκής διακυβέρνησης και του παλλαϊκού κράτους, και γι' αυτό είναι πολύ δύσκολο στην πράξη να «χωνέψει» τις σύγχρονες επεξεργασίες. Σε αυτόν τον κόσμο και κυρίως στα παιδιά του έχουμε ευθύνη να παρέμβουμε και να μιλήσουμε καθαρά για την αναγκαιότητα της συνεχούς πάλης για τη συσπείρωση δυνάμεων γύρω από το Κόμμα και τη συμμαχία.

3. Η αργόσυρτη στις σημερινές συνθήκες προσπάθεια για οργάνωση της τάξης δεν πρέπει να μας καταβάλλει και να μας απογοητεύει. Αυτή η προσπάθεια π.χ. στους νοσοκομειακούς γιατρούς μάς επιτρέπει σήμερα να οργανώνονται πανελλαδικά αγώνες που υιοθετούν τα αιτήματα και τους στόχους πάλης μας. Υπάρχουν όμως ορισμένα ζητήματα που θα μπορούσαμε να δούμε καλύτερα. Π.χ. δουλεύει σταθερά ένα σωματείο με το μητρώο του ή το θυμάται κάθε εκλογές; Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε πυρήνες δουλειάς σε κάθε χώρο όπου παρεμβαίνουμε, ώστε να εξασφαλιστεί η συνέχεια της δουλειάς, ή στέλνουμε δυνάμεις όταν οξύνεται η κατάσταση και μετά τους αφήνουμε στην τύχη τους; Ο αγώνας χρειάζεται προετοιμασία, υποδομή και όταν «ξεσπά» πρέπει να έχει αρχή, μέση και κλιμάκωση, ενώ μετά το τέλος του θα πρέπει να συζητάμε τα αποτελέσματα και να εξάγουμε συμπεράσματα, ώστε ο επόμενος αγώνας να συσπειρώνει περισσότερους εργαζόμενους, πιο ικανούς και πιο έμπειρους, να γίνεται συνολικά από καλύτερες θέσεις.

4. Ενα ακόμα ζήτημα το οποίο θεωρώ ότι θα έπρεπε να μας απασχολεί ως Κόμμα είναι το γεγονός ότι ολοένα και χειροτερεύει η ψυχική κατάσταση του λαού μας, ως αποτέλεσμα και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που χειροτέρευσαν δραματικά τους όρους πώλησης και αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Ο ανταγωνισμός αλλά και τα βάρη που καλείται να αναλάβει πλέον αποκλειστικά και χωρίς καμία κοινωνική στήριξη η οικογένεια, και ιδιαίτερα οι γυναίκες (παιδιά, γερόντους, αναπήρους κ.λπ.), σε συνδυασμό με τις ανάγκες που ολοένα και διευρύνονται, συνιστούν ένα «εκρηκτικό» πλαίσιο που υποθάλπει την ψυχική υγεία. Οι στατιστικές λένε ότι 1 στους 4 κάποια στιγμή στη ζωή του θα παρουσιάσει κάποιο θέμα ψυχικής υγείας, στατιστικές που χειροτέρευσαν κατά πολύ μετά την κρίση, ενώ σήμερα η ασφυκτική οικονομική κατάσταση πολλών οικογενειών, ιδιαίτερα εκείνων που δεν έχουν εισόδημα, πυροδοτεί ένα νέο «κύμα» ψυχικών παθήσεων. Δεν είναι για παράδειγμα τυχαίο ότι οι απόπειρες αυτοκτονίας αυξήθηκαν σημαντικά και συνδέονται με τους πλειστηριασμούς και την ανεργία, ενώ ταυτόχρονα περιορίζονται σημαντικά οι υπηρεσίες Υγείας και η υποστήριξη στους χρονίως πάσχοντες. Η λειτουργικότητα για παράδειγμα που εισήγαγε ο ΣΥΡΙΖΑ στερεί από επίδομα - σύνταξη μεγάλο αριθμό συνανθρώπων μας με ψυχικά νοσήματα που δεν αποδεικνύονται με εξετάσεις, ωστόσο τα έχουν ανάγκη. Και βεβαίως ο αγώνας είναι το καλύτερο φάρμακο, αλλά είναι ένα θέμα αν αρκεί από μόνος του για να θεραπευτεί μια ψυχική ασθένεια.

5. Αναφέρονται οι Θέσεις της ΚΕ σε πολλά σημεία για τη συλλογική προσπάθεια μορφωτικού κλίματος στις γραμμές μας και την ευθύνη αυτομόρφωσης του κάθε συντρόφου, αλλά δεν σημειώνουν την απόσταση των συντρόφων μας από το σύγχρονο λογοτεχνικό έργο και την ανάγκη αισθητικής καλλιέργειας. Και βέβαια δεν νοείται κομμουνιστής που όχι μόνο να μη μελετάει πολιτικά κείμενα και δοκίμια, αλλά να μην έχει και μια κατάρτιση συνολικότερα μέσω της επαφής του με τη λογοτεχνία. Αναρωτιέμαι όμως:

- Αφού έχουμε μια παράταξη στους λογοτέχνες, που εκδίδει μάλιστα και εφημερίδα, γιατί δεν κατεβάζουμε ψηφοδέλτιο στις εκλογές της ΕΕΛ ή άλλων φορέων λογοτεχνών;

- Γιατί δεν κάνουμε μια συνολικότερη προσπάθεια να προβάλουμε το σύγχρονο στρατευμένο έργο μέσα από τους μαζικούς φορείς όπου συμμετέχουμε;

- Γιατί υπερπροβάλλουμε έργα αμφίβολης λογοτεχνικής αξίας και «θάβουμε» άλλα, που απαντάνε στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων;

- Τελικά, γιατί οι λογοτέχνες απουσιάζουν παντελώς από το «κάδρο» της παρέμβασής μας;

Είναι ζητήματα που πρέπει να δούμε, μιας και ο αντίπαλος μας «μετράει» και χρησιμοποιεί ό,τι μέσα διαθέτει προκειμένου να μας «κολακέψει» και να προβάλει το έργο μας, στοχεύοντας στην αποστράτευση από τις ιδέες και τα ιδανικά του ΚΚ.

6. Τέλος, σε μια κοινωνία όπου αναδύεται από παντού η σαπίλα, που πιέζει ασφυκτικά τις λαϊκές οικογένειες και δεν τις αφήνει να ανασάνουν, χρειάζεται να απαντήσουμε αισιόδοξα και αληθινά στους προβληματισμούς και τις ανησυχίες του κόσμου. Οταν μιλάμε με τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, ισχύει ότι «πας να τους πεις και σου λένε» ότι χειροτερεύει καθημερινά η κατάσταση. Εμείς οφείλουμε, εφόσον πιστεύουμε ότι οι ιδέες μας συνιστούν απάντηση, αντί να «φορτώνουμε» τον κόσμο με τις δυσοίωνες εξελίξεις για τη ζωή και το μέλλον του, να του δείξουμε απλώς τον δρόμο για την ανατροπή. Αυτό είναι το φάρμακο για να λυθούν, χωρίς πισωγυρίσματα αυτήν τη φορά, οριστικά, τα προβλήματά του.