Πάντως, είτε απαντά η κυβέρνηση είτε όχι, στα παραπάνω ερωτήματα, ο καθένας μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Διαβάστε, για παράδειγμα, τα όσα σχετικά γράφει στα χτεσινά «Νέα» ο Γ. Παπαχρίστου:

«Λοιπόν, το μυστικό της επίσκεψης Σημίτη στις ΗΠΑ δεν ήταν ούτε η τρομοκρατία, ούτε ο ευρωστρατός. Ούτε πολύ περισσότερο η αγωνία του Αμερικανού Προέδρου να συναντήσει, κλείνοντας ένα χρόνο θητεία στον Λευκό Οίκο, τον Ελληνα πρωθυπουργό. Ηταν η προφανής απαίτηση των Αμερικανών "βρείτε τα με τους Τούρκους". Κι απ' ό,τι φαίνεται, δε χρειάστηκε πολύς χρόνος για να γίνει η απαίτηση εντολή. Ούτε 20 ημέρες. Τόσες χρειάστηκαν για να μετακινηθεί η ελληνική εξωτερική πολιτική από τις πάγιες θέσεις της. Θέσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Ανδρέα Παπανδρέου και όλων των μεταγενεστέρων, μηδέ του Κ. Μητσοτάκη εξαιρουμένου. Οτι δηλαδή ναι μεν "δε διεκδικούμε τίποτε", αλλά "και δεν παραχωρούμε τίποτε". Και πως το μόνο θέμα που συζητούμε με τους Τούρκους στο Αιγαίο είναι η υφαλοκρηπίδα. Τώρα μαθαίνουμε ότι υπάρχουν κι άλλα θέματα που είμαστε διατεθειμένοι να συζητήσουμε. Γιατί προφανώς το θέλουν οι Αμερικανοί. Τρέμουμε στη σκέψη ποια μπορεί να είναι αυτά τα θέματα. Και πόσο δεκτική θα είναι η κυβέρνηση να τα συζητήσει. Πρόκειται για τη "μεγάλη ανατριχίλα" και δυστυχώς δεν πρόκειται για τίτλο κινηματογραφικής ταινίας...».