Να 'μαστε, πάλι, συνάδελφοι. Στα μπλόκα της αγροτιάς. Οπως το 1995, το 1996, το 1997. Μερικοί το χαιρόμαστε αυτό το ρεπορτάζ. Αλλοι το βαριούνται. Κάποιοι ξεκινούν με καλές προθέσεις έναντι αυτών των φτωχών ανθρώπων, που αναγκάζονται να βγουν στους δρόμους για να βρουν το δίκιο τους. Κι άλλοι δεν μπορούν να κρύψουν το «σνομπισμό» τους για τους θρασείς χωρικούς που τα «βάζουν» με την κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Ενωση και κλείνουν τους δρόμους.

Ξέρω ότι αυτού του είδους το ρεπορτάζ δε «συγκινεί» πολλούς από τους συναδέλφους μου. Οχι τόσο γιατί έχει «ειδικές» και «ιδιαίτερες» δυσκολίες - είναι κουραστικό, καθώς ο ρεπόρτερ είναι αναγκασμένος «να τρέχει και να μη φτάνει» σε κάμπους και σε λαγκάδια και δύσκολο, ιδιαίτερα για μερικούς ανίδεους που δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν τις βαμβακιές από τις καλαμποκιές - αλλά, κυρίως, γιατί δε θεωρείται «ιν» και τα θέματά του δεν «πουλάνε». Διότι, «μετράει αλλιώς» ο ρεπόρτερ που βγάζει στο φως όσα «βλέπει» η «κρυφή κάμερα» ή δημοσιοποιεί «πληροφορίες» για σεξουαλικές και άλλες προτιμήσεις «καλλιτεχνών», παντός είδους και καιρού, ή συνεντευξιάζεται αδιακόπως και άνευ ουσίας, με «πρωτοκλασάτα» στελέχη του πολιτικού κατεστημένου.

Εχει, όμως, κι αυτή η «άχαρη» δημοσιογραφία τις δικές της «χάρες» και χαρές. Αρκεί να είσαι πλασμένος από «λαϊκά γονίδια» για να μπορείς, ως άνθρωπος και δημοσιογράφος, να νιώσεις την οργή των αδικημένων και την αγωνία των φτωχών. Αρκεί να είσαι «καθαρός» και θα αισθανθείς την «ικανοποίηση της χρησιμότητας», σαν ο ξωμάχος σου πει το δίκιο του για να το μεταφέρεις στην άδικη εξουσία. Αρκεί να είσαι «υγιής» και θα σε συνεπάρει το «συναίσθημα της χαράς και της ελπίδας», σα δεις την αξιοπρέπεια «ζωγραφισμένη» στο αδρό πρόσωπο του χωρικού. Αρκεί να είσαι «καλόπιστος» για να παραδεχτείς πως τούτοι εδώ οι «τύποι», που δεν προσκυνούν τους ισχυρούς, αλλά τους αντιμάχονται κοιτώντας τους κατάματα, είναι «τα αμόλυντα μέταλλα» μιας «σάπιας» και «φοβισμένης» κοινωνίας.

Αν, όμως, τα «γονίδιά» σου δεν είναι «λαϊκά» θα δυσκολευτείς πολύ, συνάδελφε, να «τα βγάλεις πέρα» σ' αυτό το ρεπορτάζ. Και θα δυσκολευτείς αφάνταστα να πλησιάσεις τους αγωνιστές της αγροτιάς, αν κουβαλάς μαζί σου τη «μυρωδιά» του αφεντικού και την «προστυχιά» της εξουσίας. Καλώς ήρθες, λοιπόν, στα μπλόκα της αγροτιάς και καλά ξεμπερδέματα...