Το κράτος όμως δεν δείχνει την ίδια πρεμούρα όταν πρόκειται για έργα προστασίας του λαού από πλημμύρες, φωτιές και σεισμούς, που δεν έχουν ανταποδοτικότητα για το κεφάλαιο και θεωρούνται «κόστος» για τον κρατικό προϋπολογισμό, από όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις. Ειδικά στην Αττική, η απουσία ενός ολοκληρωμένου σχεδίου αντιπλημμυρικής προστασίας, με τις αναγκαίες υποδομές και μέσα, αποδεικνύεται με κάθε αφορμή, είτε η καταστροφή χτυπήσει τη Μάνδρα με τους 24 νεκρούς, είτε το κέντρο της Αθήνας, με τις εικόνες που όλοι είδαμε τις προάλλες, είτε το παραλιακό μέτωπο. Εργα επιμέρους και αποσπασματικά, που γίνονται μια στο τόσο, δεν μπορούν να καλύψουν το κενό στην αντιπλημμυρική προστασία, που προϋποθέτει άλλο σχεδιασμό, με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες στο χωροταξικό, στις χρήσεις γης, στην ιεράρχηση των υποδομών. Το ίδιο δείχνει άλλωστε και το παράδειγμα του Κηφισού. Παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων, κυβέρνηση και Τοπική Διοίκηση υπόσχονταν ότι με τα έργα και τις αναπλάσεις στην περιοχή, οι κάτοικοι του Ταύρου, του Μοσχάτου, της Καλλιθέας και του Ρέντη θα ξεχάσουν μια για πάντα τις πλημμύρες. Ομως τα φουσκωμένα νερά του ποταμού στην τελευταία νεροποντή, μια «ανάσα» από το να ξεχειλίσουν, δείχνουν ότι είναι θέμα χρόνου να συμβεί η επόμενη καταστροφή.