Η κηδεία του θα γίνει σήμερα στις 12.30 το μεσημέρι στο Νεκροταφείο της Καισαριανής.

Σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αποχαιρέτησε με μεγάλη θλίψη «έναν αληθινό διανοούμενο, που η τέχνη και η ζωή του ήταν ένα». Οπως αναφέρεται, «τα όσα ειπώθηκαν, και τα όσα δεν έχουν ακόμα ειπωθεί, αποτύπωνε σαν σκληρά διαμάντια στα γραπτά του και στον λόγο του ο Γιώργος Κακουλίδης, αποκαλύπτοντας την άγρια ομορφιά και άκρα ευαισθησία και ευγένεια των ταπεινών. Ο Γιώργος Κακουλίδης ασκούσε σκληρή κριτική στους εχθρούς του ανθρώπου, της ανθρωπότητας, στους εχθρούς του δίκιου του εργάτη, στους δολοφόνους των ψυχών, στους συμβιβασμένους συνοδοιπόρους του κάθε εφιάλτη. Ταυτίστηκε με την αγωνία του λαού, τους αγώνες της εργατικής τάξης, τον προλεταριακό διεθνισμό, την προοπτική για την επαναστατική ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας».

Ο Γ. Κακουλίδης γεννήθηκε το 1956. Ηταν ο τρίτος στη σειρά καλλιτέχνης που βγάζει η οικογένειά του. Ο παππούς του, Γιώργος, ήταν γλύπτης, και ο πατέρας του, Δημήτρης, ζωγράφος με σπουδαίο έργο.

Η Καισαριανή, η πόλη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, τον επηρέασε βαθιά. Ηταν το σημείο αναφοράς του σε όλη του τη ζωή. Στα δύσκολα, τον «ψίθυρο των Διακοσίων» άκουγε: «Ο,τι κάνουμε το κάνουμε για λόγους "ορθοστασίας" ενάντια στην άβυσσο που μας περιβάλλει». Αλλο αγκωνάρι εντός του, η ζωή στο πλευρό του πατέρα του. Ολα όσα του δίδαξε και όλα όσα τον άφησε να μάθει μέσα από την πράξη. Ωρες ολόκληρες περνούσε στο ατελιέ του. Εκεί γνωρίστηκε και επηρεάστηκε βαθιά από τους ποιητές Μιχάλη Κατσαρό και Νίκο Καρούζο, από τον ζωγράφο Αλέξη Ακριθάκη. Αργότερα είχε την τύχη να συναναστραφεί και με τους Μίλτο Σαχτούρη και Κωστή Μοσκώφ.

Το 1979 έκανε την παρθενική του εμφάνιση στη λογοτεχνία, με την ποιητική συλλογή «Λίμπερτυ», αναφορά στα ταξίδια του στη θάλασσα (μπάρκαρε έφηβος για 2,5 χρόνια). Από τότε δεν σταμάτησε να δημιουργεί και να γράφει: «Σκοπός μου είναι η αναγνώριση της ποίησης ως μίας εκ των πολεμικών τεχνών. Της ποίησης που κυκλοφορεί μακριά από τους αποστειρωμένους χώρους των διανοουμένων που ανακυκλώνουν τα βιβλιοσκουπίδια τους χωρίς αιδώ. Της ποίησης ως πράξης που ανατρέπει τα αποτρόπαια όρια της Ιστορίας».

Στη μακρά, δημιουργική του διαδρομή εξέδωσε 16 ποιητικές συλλογές, 7 πεζογραφήματα, 2 θεατρικά και 2 μαρτυρίες, «Η μαύρη κούρσα του κυρίου Καρούζου» και «Το απόλυτο ρόδο (κείμενα πολιτικής και κοινωνικής καθημερινότητας)». Ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από συνθέτες όπως ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Νίκος Κυπουργός, ο Τάσος Μελετόπουλος, ο Στάμος Σέμσης.

Η ιδεολογία, οι αρχές, η Ιστορία, η συνέπεια του Κομμουνιστικού Κόμματος τον κέρδισαν. Τάχθηκε στο πλευρό του. Γνώριζε καλά ότι η ελπίδα σε αυτές τις τόσο δύσκολες συνθήκες βρίσκεται εδώ. «Οι συνθήκες, οι αποτρόπαιες συνθήκες, καθιστούν τους πολίτες δύσπιστους και ευερέθιστους. Η αστική πλέμπα, ενώ πετρώνει το καθετί στο πέρασμά της, αφήνει εν αγνοία της ορισμένους θύλακες ανοιχτούς για να εισβάλουν τα δαιμόνια. Τα κόκκινα δαιμόνια είναι εδώ. Σ' αυτούς τους μικρόψυχους καιρούς υπάρχουν σύντροφοι που παλεύουν με το πένθος μας, θυμίζοντας με τις πράξεις τους την καλύτερη εποχή που έχουμε μέσα μας».

Ο Γιώργος Κακουλίδης αποζητούσε την επαφή και την επικοινωνία με τους «συντρόφους που παλεύουν», με «τους ανθρώπους που καίγονται πραγματικά». Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που για πάνω από 20 χρόνια είχαμε τη χαρά και την τιμή να αρθρογραφεί κάθε Κυριακή στον «Ριζοσπάστη» μέσα από τη στήλη του «Το απόλυτο ρόδο». Αυτήν του τη σχέση με την εφημερίδα τη θεωρούσε μεγάλη τιμή για τον ίδιο και καθοριστική για την ίδια του τη ζωή...