Αποχαιρετώντας τον Γ. Κακουλίδη, ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει ένα κείμενό του, από τη στήλη «Το απόλυτο ρόδο» τον Μάρτη του 2005. Τίτλος του: «Για την υπεράσπιση της ποίησης - έχοντας πάντα στο νου τους προφήτες της».

1. Μακριά από την ποίηση τα διάφορα, παγερώς αδιάφορα, ευαγή ιδρύματα πολιτισμού, κέντρα βιβλίου, που λειτουργούν ως βιτρίνα για το θεάρεστο έργο της Νέας Δημοκρατίας. Αξίζουν μόνο την περιφρόνησή μας.

2. Μακριά από την ποίηση η Εκκλησία, ο άμβωνας, το ρασοφόρο πάχος. Γεμάτοι ενοχές, σπρώχνουν τις τύψεις τους στους άλλους. Αφανίζουν τον άνθρωπο, στο όνομα του Θεού, πνίγουν κάθε αίσθηση ελευθερίας, ως εκ τούτου είναι οι πρώτοι εχθροί της ποίησης.

3. Μακριά από την ποίηση οι δημοσιογραφίσκοι, οι κριτικοί, αυτά τα σοκολατούχα παιδιά που επιπλέουν μαζί με τα αφεντικά τους σε μια θάλασσα πνιγμένων λέξεων. Χωρίς να έχουν πληρώσει τίποτα στη ζωή τους - αντιθέτως μάλιστα -, κυνηγούν το βίωμα όπου το βρουν, και με το δίκιο τους. Πρέπει να το θάψουν, για να μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι.

4. Μακριά από την ποίηση όλα τα ανθρωπάκια που φαντασιώνονται με λέξεις μια ιστορία που στήνεται με αίμα όπως αυτή της ποίησης, γιατί οι λέξεις έρχονται πάντα στο τέλος, καμιά φορά όμως μπορεί και να μην έρθουν. Το ποίημα ωστόσο έχει συντελεστεί ερήμην των λέξεων. Το νιώθεις από τον τρόπο που αλλάζουν όλα γύρω σου.

5. Μακριά από την ποίηση η φλυαρία του κάθε Εγώ, που είναι το βασίλειο του μικροαστού. Μακριά της οι δήθεν καταραμένοι, οι κατ' επίφασιν αντεξουσιαστές - όλοι τους, μα όλοι, παραδίδονται σε κάθε εξουσία. Πρόκειται για γατούλες που τις ψωνίζει η δύναμη σε τιμή ευκαιρίας.

6. Μακριά από την ποίηση η λεγόμενη «σχολή της ήττας». Πρόκειται για βολεμένους που χρησιμοποίησαν ως άλλοθι το τέλος του Εμφυλίου, για να αναρριχηθούν και να καταξιωθούν κοινωνικά. Μην έχοντας το κουράγιο να αναμετρηθούν - με την αλήθεια τους κι αφού τους ζύγισε η Ιστορία, σέρνονται από δω κι από κει περιφέροντας το χλομό σαρκίο τους, κενοί όπως ακριβώς στο ξεκίνημά τους.

7. Μακριά από την ποίηση όλα τα παπαγαλάκια της εξουσίας που διαρκώς μιλούν για το πώς η πολιτική πράξη δεν έχει καμία σχέση με τη λογοτεχνία. Λακέδες που φροντίζουν να διατηρούν την πραγματικότητα στάσιμη. Αξιος ο μισθός τους, γιατί δεν είναι εύκολο να στηρίζεις αυτή τη βαρβαρότητα με λογοτεχνικούς όρους.

8. Μακριά από την ποίηση η ιδέα ότι αυτή αφορά μόνο τα βιβλία. Το τελευταίο πράγμα που έχει σχέση με την ποίηση είναι το βιβλίο. Υπάρχουν άνθρωποι που δημιουργούν ποίηση με τις πράξεις τους και την ίδια τη ζωή τους, και σαν ζωντανά ποιήματα πορεύονται. Υπάρχουν πράξεις που δε θα αξιωθούν ποτέ να καταχωρηθούν σε βιβλία, αλλά από αυτές ξεπηδά η όποια πνευματικότητα μας κατακλύζει. Υπάρχει και το ρίγος, που κανείς δεν μπορεί να μας πει ακριβώς τι είναι, αλλά συντηρεί την απαραίτητη συγκίνηση στη ζωή. Και υπάρχει και η σιωπή των νεκρών, των αγαπημένων νεκρών, που με τη σιωπή τους μας κατευθύνουν.

9. Μακριά από την ποίηση τα ανθρωπάκια που μια ζωή μόνο ζητούν και θέλουν να θέλουν. Ο ποιητής είναι ο τελευταίος δότης μέσα σε μια κοινωνία που σπαράσσεται και, όπως λέει και ο Μπλανσό, όσο η κοινωνία θα σπαράσσεται η λογοτεχνία θα σπαράσσεται κι αυτή.