Υπάρχει «εμβληματική επένδυση» που να μην πατάει στο διαχρονικό ξήλωμα δικαιωμάτων, στην ανασφάλεια, στις σχέσεις εργασίας - λάστιχο, στην απογείωση της εκμετάλλευσης και στο εμπόδισμα της συνδικαλιστικής δράσης; Η περίοδος που διανύουμε είναι από τις καταλληλότερες για να απαντηθούν τέτοια ερωτήματα, καταρρίπτοντας όλους τους σχετικούς μύθους των κυβερνήσεων και των επιτελείων της εργοδοσίας. Ο αγώνας των λιμενεργατών της COSCO, για παράδειγμα, ανέδειξε την άλλη όψη της «εξωστρέφειας» της οικονομίας, της μετατροπής του λιμανιού σε «διεθνή κόμβο», των απανωτών ρεκόρ: Τα εργατικά «ατυχήματα», το ξεζούμισμα στις γερανογέφυρες, τις εξοντωτικές βάρδιες κ.ο.κ. Από την προηγούμενη βδομάδα, δεκάδες μεταλλωρύχοι στο «Ελντοράντο της Χαλκιδικής», όπως χαρακτηρίζονται οι στοές που εκμεταλλεύεται η «Ελληνικός Χρυσός», δίνουν μάχη για να μη χάσουν τις δουλειές τους, καθώς έμειναν ξεκρέμαστοι όταν ανακοινώθηκε ότι κλείνει ένα από τα μεταλλεία. Ποιος ξεχνάει τον νυν υπουργό Ανάπτυξης, πριν από μερικά χρόνια, με γιλέκο και άσπρο κράνος να διαφημίζει τις «πολλές και καλές θέσεις εργασίας» που θα εξασφάλιζε η συγκεκριμένη επένδυση;