Το 1996, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προχώρησε σε πρόωρες εκλογές, για μια σειρά λόγους, κυρίως, όμως, για να εξασφαλίσει την πορεία ένταξης της χώρας στην ΟΝΕ. Το τι ακολούθησε είναι γνωστό σε όλους. Συνεχίστηκε και εντάθηκε η σκληρή μονόπλευρη λιτότητα, επεκτάθηκαν ραγδαία οι «ευλύγιστες» μορφές εργασίας και αυξήθηκε αλματωδώς η ανεργία, ξεπουλήθηκε ένα μεγάλο μέρος των δημοσίων επιχειρήσεων και, ιδιαίτερα, τα «κομμάτια - φιλέτα», συρρικνώθηκαν τα κρατικά κονδύλια της πρόνοιας και ξεκίνησε η αποδιάρθρωση της δημόσιας υγείας και της κοινωνικής ασφάλισης, εφαρμόστηκε η εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση» κι έμεινε, ήδη, ο μισός μαθητικός πληθυσμός στα Λύκεια, ενώ τα φροντιστήρια κάνουν «χρυσές δουλιές» κλπ., κλπ. Με δυο λόγια, η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων και των συνταξιούχων πήγαν από το κακό στο χειρότερο και μόνο μια μικρή μειοψηφία, των «εχόντων και κατεχόντων», είδαν τα πλούτη τους, να πολλαπλασιάζονται με πρωτοφανείς ρυθμούς. Σημειώνουμε το τελευταίο, γιατί, πράγματι, η πρωτοφανής αύξηση της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρήσεων και γεγονός είναι και πρέπει να «χρεωθεί» στην πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, πρώτα και κύρια.

Τώρα, ο Κ. Σημίτης ζητάει και πάλι την ψήφο του λαού, για να διαπραγματευτεί τη μετα-ΟΝΕ εποχή, όπως λέει. Σε ποια κατεύθυνση λέτε; Στην ίδια και χειρότερη με την προηγούμενη ή διαφορετική απ' αυτή και, μάλιστα, ωφέλιμη για τους εργαζόμενους;

Δε νομίζουμε πως η απάντηση είναι δύσκολη...