Η προχτεσινή ομιλία της υπουργού Παιδείας στη Βουλή για τον «ψηφιακό μετασχηματισμό της Εκπαίδευσης», με αφορμή το voucher των 200 ευρώ στους εκπαιδευτικούς, δεν μπορεί να κρύψει τη σκληρή πραγματικότητα που ζουν μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί στα σχολεία. Ο αναγκαίος εκσυγχρονισμός της ψηφιακής υποδομής στην Εκπαίδευση δεν αλλάζει, αντίθετα υπηρετεί και ενισχύει τον σχεδιασμό για το «νέο σχολείο», που βρίσκεται στην αντίπερα όχθη των μορφωτικών δικαιωμάτων και των λαϊκών αναγκών. Με την αντιδραστική «αξιολόγηση» και τη λεγόμενη «αυτονομία», το «νέο σχολείο» ενισχύει την ταξική διαφοροποίηση και κατηγοριοποίηση, βάζει νέους κόφτες και εμπόδια στη μόρφωση των μαθητών, οι «δεξιότητες» κλίνονται σε όλες τις πτώσεις, σε βάρος της στερεής, γενικής γνώσης και της ολόπλευρης μόρφωσης, ενισχύεται ο ρόλος των ιδιωτών στη λειτουργία των σχολείων. Αυτά τα χαρακτηριστικά στο περιεχόμενο της μάθησης και στη λειτουργία του σχολείου έρχεται να επιταχύνει ο «ψηφιακός μετασχηματισμός», όπως συμβαίνει άλλωστε συνολικά με την «ψηφιοποίηση» του κράτους, ώστε να προσαρμοστεί καλύτερα και να γίνει πιο αποτελεσματικό στα προτάγματα των επιχειρηματικών ομίλων.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι πόροι για τον «ψηφιακό μετασχηματισμό της Εκπαίδευσης» προέρχονται από το Ταμείο Ανάκαμψης, επιβεβαιώνοντας τον κομβικό ρόλο που παίζει η Εκπαίδευση στον συνολικότερο «αναπτυξιακό» σχεδιασμό, με κριτήριο τα κέρδη του κεφαλαίου. Επιχειρείται και μ' αυτόν τον τρόπο να εξωραϊστεί το Ταμείο Ανάκαμψης, που αποτελεί εργαλείο στήριξης και χρηματοδότησης των «πράσινων» και ψηφιακών επενδύσεων από το κράτος, σε βάρος των λαϊκών αναγκών. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Στο όνομα της στήριξης αυτών των επενδύσεων, το κράτος υποχρηματοδοτεί διαχρονικά την Εκπαίδευση, διαλύει τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών, τα κενά συσσωρεύονται από χρόνο σε χρόνο και διαχέονται σε όλη τη σχολική χρονιά. Οι δήμοι δεν διαθέτουν κονδύλια για υλικοτεχνική υποδομή, με αποτέλεσμα η πλειοψηφία των σχολικών κτιρίων να ρημάζει, να μην υπάρχει προσεισμικός έλεγχος και πρόληψη, τα ταβάνια να πέφτουν στα κεφάλια των μαθητών, οι μικρές αυλές να μη χωράνε μαζί τους μαθητές και τα κοντέινερ της Προσχολικής Αγωγής.

Αυτές είναι λοιπόν οι δύο όψεις της ανάπτυξης που στηρίζουν τα κρατικά και ευρωπαϊκά κονδύλια και η πολιτική όλων των αστικών κομμάτων: Ψηφιακός εκσυγχρονισμός για να υπηρετούνται ο συνολικότερος σχεδιασμός και οι ανάγκες του κεφαλαίου, και την ίδια ώρα χειροτέρευση των όρων με τους οποίους μορφώνεται η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών της λαϊκής οικογένειας και δουλεύουν οι εκπαιδευτικοί. Το είδαμε άλλωστε και με την τηλεκπαίδευση: Αντί τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας να αξιοποιούνται για να διευρύνονται οι μορφωτικοί ορίζοντες και οι εκπαιδευτικές δυνατότητες για δασκάλους και μαθητές, η χρήση τους στην τηλεκπαίδευση - πέρα από το μπάχαλο και τους αποκλεισμούς χιλιάδων μαθητών που δεν είχαν πρόσβαση ούτε σε στοιχειώδη υποδομή - αποτέλεσε εργαλείο συγκάλυψης της αντιλαϊκής διαχείρισης της πανδημίας και της επιλεκτικής «ανικανότητας» του κράτους να κρατήσει τα σχολεία ανοιχτά και ασφαλή. Αποτέλεσε επίσης όχημα για μεγαλύτερο έλεγχο εκπαιδευτικών και μαθητών από το κράτος, αλλά και άλλοθι για να μην αντιμετωπίζονται χρόνια προβλήματα υποδομών στην Εκπαίδευση, που παρακάμπτονται και κρύβονται «κάτω από το χαλί» με την εξ αποστάσεως διδασκαλία. Αυτό έγινε για παράδειγμα με τον χιονιά. Αντί να καθαριστούν έγκαιρα τα σχολεία, να εξασφαλιστεί από το κράτος η ασφαλής πρόσβαση εκπαιδευτικών και μαθητών, αυτά λειτούργησαν επί μια βδομάδα με τηλεκπαίδευση, ως «πρόβα τζενεράλε» για αντίστοιχες καταστάσεις στο μέλλον.

Τα τεχνολογικά μέσα και οι σύγχρονες ψηφιακές υποδομές, αποτέλεσμα της έρευνας εκατοντάδων χιλιάδων επιστημόνων και της δουλειάς εκατομμυρίων ανθρώπων, μπορούν να απογειώσουν τις δυνατότητες στην Εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες, να συμβάλουν καθοριστικά στην ικανοποίηση των σύγχρονων μορφωτικών αναγκών, στην απόκτηση και διεύρυνση στερεής επιστημονικής γνώσης. Αυτό προϋποθέτει όμως ένα σχολείο που θα μορφώνει και δεν θα εξοντώνει. Ενα σχολείο που θα υπηρετεί τις ανάγκες μαθητών και εκπαιδευτικών, τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες, με αποκλειστική χρηματοδότηση από το κράτος στο ύψος αυτών των αναγκών, με σύγχρονες και ασφαλείς υποδομές, εργαζόμενους με σταθερή δουλειά και πλήρη δικαιώματα. Γι' αυτό το σχολείο αξίζει να παλέψουν εργαζόμενοι, γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικοί, βάζοντας στο στόχαστρο τις πραγματικές αιτίες και τους ενόχους για το σημερινό χάλι στην Εκπαίδευση, που κανένας «ψηφιακός εκσυγχρονισμός» δεν μπορεί και δεν πρέπει να σκεπάσει...