Αυτή η ολόπλευρη κρατική στήριξη, όπως σημείωσε, είναι η προϋπόθεση «για να λειτουργήσει θετικά και αποτελεσματικά και προς όφελος αυτών των προσώπων μια οποιαδήποτε σχετική Διεθνής Σύμβαση». Ομως, αυτό προϋποθέτει «μια άλλη φιλολαϊκή ανάπτυξη, όπου θα έχει στο επίκεντρο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των πολλών και όχι τα κέρδη των λίγων. Πρόσθεσε δε ότι ειδικά στη διάρκεια της πανδημίας αφήνεται για άλλη μια φορά η προστασία τους στην ατομική ευθύνη αυτών και των οικογενειών τους, που αποτελούν τα πραγματικά στηρίγματα, αυτοί που τελικά σηκώνουν όλο το βάρος, σε ένα κράτος που απουσιάζει από τέτοιου είδους κοινωνικές δομές».

Για τη σύμβαση σημείωσε ότι «υπάρχουν κάποιες αντιφάσεις που μας προβληματίζουν», όπως η διατύπωση του άρθρου 13 της Σύμβασης, που θέτει μεν ως κανόνα για την εφαρμογή της Σύμβασης του δικαίου του κράτους της συνήθους διαμονής του ενηλίκου, διάταξη όμως που έρχεται σε αντίθεση με τις προβλεπόμενες στον Αστικό Κώδικα διατάξεις, που ορίζουν ως εφαρμοστέο το δίκαιο της ιθαγένειας. «Αρα εδώ προκύπτει μια αντίφαση και αναρωτιόμαστε, θα τροποποιηθεί ανάλογα και ο Αστικός Κώδικας;». Επιφυλάχθηκε για τη συζήτηση στην Ολομέλεια.