Δεν έτυχε βέβαια... Ακόμα κι αν αλλάζει κάθε φορά η «προμετωπίδα», το νήμα που συνδέει όλα αυτά είναι πάντα το ίδιο: Το ψέμα ότι η λαϊκή ευημερία θα προκύψει μέσα από την υλοποίηση των σχεδιασμών του μεγάλου κεφαλαίου. Ο μύθος ότι μπορούν να ταιριάξουν τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων και του λαού. Το μόνιμο «ηθικό δίδαγμα» ότι ο λαός θα πρέπει να πετσοκόψει τις ανάγκες του, να προσαρμοστεί στα ελάχιστα των «αντοχών της οικονομίας», που γίνονται όλο και λιγότερα. Και από κοντά, οι ψεύτικες ελπίδες για «λύσεις από τα πάνω», ότι με έναν άλλο διαχειριστή η εκμετάλλευση μπορεί να γίνει λιγότερο βάρβαρη και η εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια να είναι και πιο... light, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί με αυτήν την πείρα, όμως, υπάρχει και η άλλη, από τους αγώνες όλων αυτών των χρόνων. Αυτή που αποδεικνύει ότι μόνη ελπίδα είναι η πάλη του λαού, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, το αστικό κράτος και τους «εθνικούς» τους στόχους.