-- Η εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο είναι δεδομένη, γιατί μόνο έτσι θα μπορεί να ζητήσει την αλληλεγγύη των συμμάχων της αν απειληθεί.

-- Το αγαπημένο επιχείρημα της κυβέρνησης, για να δικαιολογήσει τη βαθιά εμπλοκή της στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς και στον πόλεμο της Ουκρανίας, γεννάει μια σειρά ερωτήματα: Από ποιον ακριβώς απειλείται η Ελλάδα; Και πώς θα τη βοηθήσει το ΝΑΤΟ, αν αυτή η απειλή τελικά υλοποιηθεί;

Σε ό,τι αφορά το πρώτο, απ' όσο ξέρουμε, η μοναδική πολεμική απειλή που παραμένει ενεργή είναι αυτή της Τουρκίας. Είναι όμως αστείο και μόνο να ακούς την κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα να λένε ότι «είμαστε στην αμυντική συμμαχία του ΝΑΤΟ για να προστατευόμαστε από την απειλή μιας άλλης χώρας - μέλους του ΝΑΤΟ και σύμμαχό μας»! Εδώ η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά...

Την ίδια ώρα, επιβεβαιώνεται από παντού ότι το ΝΑΤΟ καμιά ασφάλεια δεν προσφέρει απέναντι στις απειλές της τουρκικής αστικής τάξης, που αμφισβητεί κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου. Αντίθετα, ενθαρρύνει την επιθετικότητα της τουρκικής αστικής τάξης, με καθοριστική και διαχρονική ευθύνη όλων των ελληνικών κυβερνήσεων και των κομμάτων του ευρωατλαντικού τόξου.

Για να δούμε, όμως, πώς εκφράζεται η «αλληλεγγύη» των συμμάχων σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής ειρήνης:

• Με την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ η Κύπρος παραμένει κατεχόμενη χώρα και προωθείται η λύση των δύο κρατών, που σημαίνει οριστική και τελεσίδικη διχοτόμηση. Για να μην θυμίσουμε τον ρόλο του ΝΑΤΟ στην τουρκική εισβολή, που όχι μόνο τη στήριξε στο παρασκήνιο, αλλά επέβαλε και «σιγή πυρός», σε συνεργασία τότε με τη χούντα, για να μη δημιουργηθεί πρόβλημα στην ευρωατλαντική συμμαχία!
• Με την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ το Αιγαίο έχει γεμίσει γκρίζες ζώνες και θεωρείται ενιαίος επιχειρησιακός χώρος, χωρίς σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα.
• Με την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ η Τουρκία υπέγραψε το τουρκολυβικό σύμφωνο, που αποκόβει την ελληνική από την κυπριακή ΑΟΖ και διαμορφώνει το έδαφος για μειωμένη ελληνική κυριαρχία στην Ανατ. Μεσόγειο.
• Με την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ αμφισβητείται η ΑΟΖ του Καστελόριζου, ακόμα και η ελληνική κυριότητα σε νησιά του Β. Αιγαίου, για τα οποία η Τουρκία απαιτεί να αποστρατιωτικοποιηθούν.
• Με την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, που στην Ουκρανία υποτίθεται ότι πολεμάει τον αναθεωρητισμό της Ρωσίας, η Τουρκία επιχειρεί να αναθεωρήσει τη Συνθήκη της Λοζάνης στα δυτικά, όπως το έχει ήδη κάνει στα νότια και στα ανατολικά, έχοντας εισβάλει με στρατό στη Συρία και στο Ιράκ.

Το ΝΑΤΟ λοιπόν, που θέλει την Τουρκία αγκιστρωμένη στη συμμαχία και μακριά από τη Ρωσία, υποθάλπει τις αμφισβητήσεις της σε βάρος της Ελλάδας, με συμβολή σ' αυτό και των ελληνικών κυβερνήσεων, που «νούμερο ένα» στόχος τους είναι η διατήρηση και θωράκιση της ΝΑΤΟικής συνοχής απέναντι στους ανταγωνιστές του. Αυτό προϋποθέτει όμως ικανοποίηση αξιώσεων της Τουρκίας μέσα από επώδυνους συμβιβασμούς, που ακουμπούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και περιέχουν το σπέρμα της όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα στις δυο αστικές τάξεις.

Οσο για τη «στήριξη» και την «αλληλεγγύη» στην οποία μπορεί να ποντάρει η Ελλάδα σε περίπτωση σύγκρουσης με την Τουρκία, ισχύει το «ψωνίσαμε από σβέρκο». Αρκεί να θυμηθούμε τι έλεγε τις προάλλες ένα πρώην στέλεχος των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών, απαντώντας στην ερώτηση για το πώς η χώρα του θα συνδράμει την Ελλάδα: Σίγουρα όχι στρατιωτικά, αλλά με την ανταλλαγή πληροφοριών και την πώληση όπλων! Για τις ΗΠΑ και τους υπόλοιπους βέβαια, ούτε συζήτηση.

Τέλος, αν η κυβέρνηση θεωρεί απειλή τη Ρωσία, στο φόντο της όξυνσης των ανταγωνισμών με το ΝΑΤΟ, το ερώτημα είναι το εξής: Πότε ανέβηκαν οι τόνοι της επιθετικής ρητορικής της Ρωσίας απέναντι στη χώρα μας; Οταν αυτή μετατράπηκε σε πολεμικό ορμητήριο του ΝΑΤΟ με βάσεις σε όλη την επικράτεια. Οταν αναβαθμίστηκε σε κόμβο για τη μεταφορά στρατιωτικών δυνάμεων που χρησιμοποιούνται στην περικύκλωση της Ρωσίας. Οταν στον πόλεμο της Ουκρανίας κράτησε ψηλά την αμερικανοΝΑΤΟική σημαία, προσφέροντας όλες τις διευκολύνσεις που προβλέπουν οι συμβατικές υποχρεώσεις της απέναντι στο ΝΑΤΟ.

Με λίγα λόγια, η εμπλοκή στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό είναι αυτή που μετατρέπει την Ελλάδα σε θύτη και τον λαό της σε στόχο, και όχι το αντίθετο.